Gifbeker

De gifbeker lijkt zijn bodem te hebben verloren.
Tracht hem al dagen, weken, maanden leeg te drinken.
Wanneer ik de laatste druppel lijkt te naderen vermenigvuldigt dat loeder zich tot een nieuwe liter van vloeibaar gif.

De gifbeker moet leeg is het gevoel dat mij dagelijks bekruipt.
Chaos in mijn kop, uitslag & jeuk op de huid en rust lijkt zich niet zomaar te laten vangen.
Ben trouwens ook gewoon veel te moe om er nog achteraan te rennen.

De gifbeker is geen beker met een oor voor houvast.
Je moet hem vasthouden met beide handen en dan blijkt die hufter nog gloeiend heet te zijn ook.
Ik tracht hem los te laten vol van hoop dat hij versplintert tot duizend waardeloze stukjes.

De gifbeker nam de regie al vroeg op zich dit jaar en lijkt deze nog niet uit handen te willen geven.
Ik ben moe, kapot, voel mij beroerd en veel te vaak ook boos & onmachtig.
Daarnaast heerst er verdriet, na pijnlijk te zijn geraakt door een vorm van verraad en onwil, welke ik niet had zien aankomen.

De gifbeker van 2017, hij zal niet winnen.
Hem leegdrinken is wat ik zal doen om hem daarna te vermorzelen.
In 2018 zal hij vervagen tot een schimmige herinnering.
In mijn handen zal dan de Cup van een ware winnaar verrijzen, welke ik met liefde zal blijven bijvullen.