De nodige klaagzangen zijn reeds voorbij gekomen over de huidige zomer. Dan in het nieuws, dan op straat of op social media, want het kan maar niet op qua kou, regen, wind en allerlei kleurcodes afgegeven door de "kenners" van het KNMI. De Parisienne en ik denken er het onze van, want wij weten wel beter. De laatste jaren geldt dat de maanden juli en augustus weinig zomer vertier brengen en wij hebben ons geld wederom op september gezet. Beide zijn we hard toe aan een break en kunnen dan ook haast niet wachten tot de vakantie daar is en wij bepakt en bezakt de trein in stappen richting Italiaanse pracht. Toch leek die aanstaande pracht vanochtend bij het ontwaken plots wel erg ver weg. Nou ja, beter gezegd onzichtbaar. De eerste blik naar buiten vertoonde namelijk letterlijk en figuurlijk helemaal niks, want de mist hield datgeen er zich buiten afspeelde goed verborgen.
Opgefrist en bepakt stapte ik op mijn stalen ros, zette de pendalen in beweging en fietste richting station. Het was een mooie ochtend om te kiezen voor Amsterdam CS en een poos later bevond ik mij aan de oever van het Amsterdamse IJ, welke rustig kabbelde onder een deken van mist. Links van mij zag een pont richting Noordzijde vertrekken en rechts van mij een 2-tal Rijnaken (op dat moment even IJ-aken) voorbij varen. Zowel het veerpont als de Rijnaken verdwenen spookachtig in de dichte mist, stiekem gadegeslagen door een waterig zonnetje. Het was een prachtig plaatje, welke ik snel deelde met de Parisienne. Net als ik zou zij beseffen dat achter die mist een prachtige zonnige dag in gereedheid werd gebracht, een dag die ons weer dichter bij het naderende Toscaanse avontuur zal brengen. È una bella giornata.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten