Vandaag weer even heerlijk door het mooie Amsterdamse centrum gefietst op weg naar een lekker koud biertje van de tap bij mijn stamkroeg aan de Zeedijk.
Vanaf de fiets is Amsterdam altijd interessant, want je kan stoppen waar en wanneer je wilt en dan even het straatbeeld en de mensen in je opnemen.
Natuurlijk heeft het ook zijn eigenaardigheden, want fietsen verhuren aan toeristen zou per direct verboden moeten worden, allemachtig wat zijn die gasten altijd mesjokke in het verkeer en je dan ook nog bij een bijna aanrijding aankijken alsof jij niet kan fietsen. Naast deze wegpiraten heb je ook nog een scootmobiel terroristen want dat is me ook een volk zeg. Ze stoppen waar het hun uitkomt, gaan met die gehele klote kar gewoon expres in de weg staan en dan maar doen alsof ze extra zielig zijn.
Ach ik fiets er dan maar omheen, drink lekker wat koude tapbiertjes en vervolg daarna mijn weg weer opzoek naar nieuwe ervaringen, beelden en ontdekkingen.
Amsterdam is mooi en mensen kijken en stiekem afluisteren (ja daar maak ik mij graag schuldig aan) is altijd weer een belevenis op zich.
Bij Brouwerij 't IJ zaten 2 leuke dames te praten over hoe moeilijk de relatie nu was en eigenlijk kwam dat puur door het eisenpakket van een van de dames zelf en niet eens door de partner. Ik was niet de enige die het volgde, want de halve terras tafel luisterde aandachtig mee en dacht er het zijne van.
Op de terugweg ging ik via de Roeterstraat en kwam langs Kriterion alwaar het vrij rustig was en het moet gezegd worden de films die er momenteel draaien zijn naar mijn mening niet je van het, maar ik zal er toch we wel weer snel een keer langs gaan, want het is altijd gezellig, no nonsense en gezellig met je drankje van de bar mee de filmzaal in.
Dus vandaag fietste ik door en via Weteringsschans richting Vondelpark en daar nog even gezellig doorheen gereden zonder ook dit weer een lastige toerist tegen het asfalt te rijden, maar de drang is altijd wel aanwezig en ze vragen er ook om. Nee de zon scheen, het was een mooie dag en dus liet ik ze maar met rust :-)
Vlakbij huis nog even wat laatste boodschappen gedaan voor het avondeten en een gezellige avond met mijn vrouwtje die helaas een zaterdag dienst had tot in de avond, maar volgende week stappen we zeker weer samen op de fiets.
Yep, vandaag was weer een mooie dag, vanavond genieten we samen lekker thuis en morgen gaan we even heerlijk rocken op golden oldies van Tom Petty & the Heartbreakers.
Een groet,
Ruud
zaterdag 23 juni 2012
vrijdag 15 juni 2012
De cassette en 't potlood
Het is vrijdagochtend, ik zit thuis, buiten regent het en ik besluit om even wat oude meuk door te spitten om eens te kijken wat er wel of niet weg kan.
Ben nog niet eens zolang bezig als de weemoed me weer raakt bij het zien van een aantal oude cassettebandjes en gretig bekijk ik welke artiest op welk bandje is gezet en ook niet geheel onbelangrijk of het lint (tape) er nog in zit.
Cassettebandjes hebben voor mij iets mystiek en zeker meer dan bijvoorbeeld de cd, want dat is maar zo'n gedrukt schijfje met te zuivere geluidskwaliteit en voor mij hoeft het niet altijd perfect te zijn. Nee het cassettebandje met zijn 2 ronddraaiende ogen, dat lint dat zowel voor als achteruit muziek bevat en de emotie bij het omdraaien van kant A naar B, wetende dat er nog meer mooie muziek op staat.
Op jonge leeftijd was ik al bevangen door verschillende stylen muziek en met 2 neven die iets ouder waren en het e.e.a. al verzameld hadden stond de deur naar het rijk der muzikale grootheden wijd open.
Het was de tijd dat je je zakgeld opspaarde om op een gegeven moment in de winkel een pakje cassettebandjes te kopen en een andere mogelijkheid was gewoon op de kermis bij omgooien van genoeg blikken of te trekken aan het juiste touwtje lege cassettebandjes als prijs te kiezen.
Meestal lagen deze dan binnen een paar dagen bij mijn neven die ij dan enige tijd later weer teruggaven met een grote diversiteit aan muziek er op gezet.
Qua merken was er ook genoeg te kiezen en al snel kwamen ze allemaal wel voor in de verzameling van BASF, Sony, TDK, Philips, AKAI tot het meest verschrikkelijke merk Yoko, want die hielden het vaak geen 3 x afspelen vol en vriend potlood bood op zeker moment ook geen uitkomst meer.
Natuurlijk wist je dat het kleine grut vol van muziek niet altijd een lang leven gegeven was en dus was het verstandig om je favoriete muziek nogmaals te tapen na verloop van tijd, want anders was het een pure nachtmerrie wanneer je dat onoverkomelijke geluid hoorde dat aangaf dat er meer lint/tape buiten de cassette beland was dan erin.
Het was dan ook altijd handig om een potlood dicht bij je cassetterecorder te bewaren, want naast dat deze ontwikkeld was om mee te tekenen, bewees Meneer Potlood ook vaak zijn grote waarde als cassettebandjes reparateur.
Voor jou was het zaak om het lint netjes uit te hangen en dan het potlood door 1 van de gaatjes te steken om zodoende rustig draaiende het lint weer terug te plaatsen daar waar het hoorde te zijn.
Yep, de cassette & 't potlood het waren en zijn nog immer goede vrienden van mij, want we hebben wat mooie, emotionele, frustrerende en vooral natuurlijk muzikale momenten gedeeld.
Een groet,
Ruud
Ben nog niet eens zolang bezig als de weemoed me weer raakt bij het zien van een aantal oude cassettebandjes en gretig bekijk ik welke artiest op welk bandje is gezet en ook niet geheel onbelangrijk of het lint (tape) er nog in zit.
Cassettebandjes hebben voor mij iets mystiek en zeker meer dan bijvoorbeeld de cd, want dat is maar zo'n gedrukt schijfje met te zuivere geluidskwaliteit en voor mij hoeft het niet altijd perfect te zijn. Nee het cassettebandje met zijn 2 ronddraaiende ogen, dat lint dat zowel voor als achteruit muziek bevat en de emotie bij het omdraaien van kant A naar B, wetende dat er nog meer mooie muziek op staat.
Op jonge leeftijd was ik al bevangen door verschillende stylen muziek en met 2 neven die iets ouder waren en het e.e.a. al verzameld hadden stond de deur naar het rijk der muzikale grootheden wijd open.
Het was de tijd dat je je zakgeld opspaarde om op een gegeven moment in de winkel een pakje cassettebandjes te kopen en een andere mogelijkheid was gewoon op de kermis bij omgooien van genoeg blikken of te trekken aan het juiste touwtje lege cassettebandjes als prijs te kiezen.
Meestal lagen deze dan binnen een paar dagen bij mijn neven die ij dan enige tijd later weer teruggaven met een grote diversiteit aan muziek er op gezet.
Qua merken was er ook genoeg te kiezen en al snel kwamen ze allemaal wel voor in de verzameling van BASF, Sony, TDK, Philips, AKAI tot het meest verschrikkelijke merk Yoko, want die hielden het vaak geen 3 x afspelen vol en vriend potlood bood op zeker moment ook geen uitkomst meer.
Natuurlijk wist je dat het kleine grut vol van muziek niet altijd een lang leven gegeven was en dus was het verstandig om je favoriete muziek nogmaals te tapen na verloop van tijd, want anders was het een pure nachtmerrie wanneer je dat onoverkomelijke geluid hoorde dat aangaf dat er meer lint/tape buiten de cassette beland was dan erin.
Het was dan ook altijd handig om een potlood dicht bij je cassetterecorder te bewaren, want naast dat deze ontwikkeld was om mee te tekenen, bewees Meneer Potlood ook vaak zijn grote waarde als cassettebandjes reparateur.
Voor jou was het zaak om het lint netjes uit te hangen en dan het potlood door 1 van de gaatjes te steken om zodoende rustig draaiende het lint weer terug te plaatsen daar waar het hoorde te zijn.
Yep, de cassette & 't potlood het waren en zijn nog immer goede vrienden van mij, want we hebben wat mooie, emotionele, frustrerende en vooral natuurlijk muzikale momenten gedeeld.
Een groet,
Ruud
dinsdag 12 juni 2012
Vandaag geniet ze
Vandaag heeft ze weer afgesproken met haar moeder, iets dat ze vaker op een dinsdag doet en dan gaan ze even winkelen & lunchen in Haarlem of een andere plaats naar keuze.
Ze vind Haarlem een leuke stad met een gezellig centrum en geniet daar ook altijd van de vele kleine winkeltjes met producten waar ze zoveel van houd.
Meestal komt ze thuis met een nieuw product voor in de keuken, een nieuwe theesoort of een boek dat haar interesse heeft gewekt.
Haar moeder stopt haar ook regelmatig iets toe en dat toont ze dan liefdevol als we elkaar 's avonds thuis treffen, want vaak zijn het woonmagazines om in weg te dromen, boeken van Paulo Coelho om over te filosoferen of gewoon iets waarvan haar moeder dacht dat ze het wel kan gebruiken.
Naast een mailtje zo op zijn tijd zijn het helaas de enige momenten dat ze elkaar spreken en dit zou gewoon anders moeten zijn, maar andere factoren verhinderen dit voor hun.
Toch is een beperkt contact in dit geval beter dan geen contact en ik hoop dat ze dit ook zo voelt en ervaart, want soms moet je toch zaken kunnen delen, bepraten en aanhoren.
Regelmatig vraag ik haar of ze het moeilijk heeft met de huidige situatie en wat ze meer zou wensen en dan geeft ze wel aan meer contact te willen, maar dat moet van beide kanten komen en daarvoor moeten meerdere ruggen recht gezet worden.
Ik weet wel dat ze de paar uurtjes die ze doorbrengt met haar moeder ten volste benut en ervan geniet om daarna als het is afgelopen weer snel een nieuwe datum te prikken.
Zij weet dat ik mij deels afzijdig hou, omdat ik alleen kan adviseren en luisteren en het verders iets is dat ze samen moeten oplossen, bespreken en beslissen.
Ik weet ook dat zij weet dat ik het anders zou doen, maar dat zou misschien tot nog meer verwijdering leiden en daarom is het maar goed dat zij niet mij is en het contact zodoende in stand houd.
Vanavond gaat ze eerst nog bij een lieve vriend & tevens collega langs om even gezellig te ontspannen, eten en ouwehoeren. Dit geeft mij altijd weer rust, want ik weet dat ze dan geniet en later op de avond met de nodige grappige anekdotes thuiskomt om daarna voldaan in slaap te vallen. Ze slaapt trouwens zelfs met een lach op haar gezicht en dat maakt mij dan weer zielsgelukkig.
Ze is een fantastisch persoon, heeft een hart groter dan haar lichaam en ze houd mij gelukkig al jaren in het gereel. Zij doet mij beseffen dat er soms pas op de plaats gemaakt moet worden, dat tot 10 tellen soms niet genoeg is en dat er nog heel veel moois uit het leven te halen valt.
Vandaag brengt ze weer tijd door met haar moeder en ik hoop dat ze genieten. Ik hoop dat er nog vele afspraken zullen volgen vervuld van plezier en dat ze gelukkig zal zijn, want als zij gelukkig is dan geniet ik pas echt. Zij is mooi.
Een groet,
Ruud
Ze vind Haarlem een leuke stad met een gezellig centrum en geniet daar ook altijd van de vele kleine winkeltjes met producten waar ze zoveel van houd.
Meestal komt ze thuis met een nieuw product voor in de keuken, een nieuwe theesoort of een boek dat haar interesse heeft gewekt.
Haar moeder stopt haar ook regelmatig iets toe en dat toont ze dan liefdevol als we elkaar 's avonds thuis treffen, want vaak zijn het woonmagazines om in weg te dromen, boeken van Paulo Coelho om over te filosoferen of gewoon iets waarvan haar moeder dacht dat ze het wel kan gebruiken.
Naast een mailtje zo op zijn tijd zijn het helaas de enige momenten dat ze elkaar spreken en dit zou gewoon anders moeten zijn, maar andere factoren verhinderen dit voor hun.
Toch is een beperkt contact in dit geval beter dan geen contact en ik hoop dat ze dit ook zo voelt en ervaart, want soms moet je toch zaken kunnen delen, bepraten en aanhoren.
Regelmatig vraag ik haar of ze het moeilijk heeft met de huidige situatie en wat ze meer zou wensen en dan geeft ze wel aan meer contact te willen, maar dat moet van beide kanten komen en daarvoor moeten meerdere ruggen recht gezet worden.
Ik weet wel dat ze de paar uurtjes die ze doorbrengt met haar moeder ten volste benut en ervan geniet om daarna als het is afgelopen weer snel een nieuwe datum te prikken.
Zij weet dat ik mij deels afzijdig hou, omdat ik alleen kan adviseren en luisteren en het verders iets is dat ze samen moeten oplossen, bespreken en beslissen.
Ik weet ook dat zij weet dat ik het anders zou doen, maar dat zou misschien tot nog meer verwijdering leiden en daarom is het maar goed dat zij niet mij is en het contact zodoende in stand houd.
Vanavond gaat ze eerst nog bij een lieve vriend & tevens collega langs om even gezellig te ontspannen, eten en ouwehoeren. Dit geeft mij altijd weer rust, want ik weet dat ze dan geniet en later op de avond met de nodige grappige anekdotes thuiskomt om daarna voldaan in slaap te vallen. Ze slaapt trouwens zelfs met een lach op haar gezicht en dat maakt mij dan weer zielsgelukkig.
Ze is een fantastisch persoon, heeft een hart groter dan haar lichaam en ze houd mij gelukkig al jaren in het gereel. Zij doet mij beseffen dat er soms pas op de plaats gemaakt moet worden, dat tot 10 tellen soms niet genoeg is en dat er nog heel veel moois uit het leven te halen valt.
Vandaag brengt ze weer tijd door met haar moeder en ik hoop dat ze genieten. Ik hoop dat er nog vele afspraken zullen volgen vervuld van plezier en dat ze gelukkig zal zijn, want als zij gelukkig is dan geniet ik pas echt. Zij is mooi.
Een groet,
Ruud
maandag 11 juni 2012
Containervolk
Om gelijk maar even duidelijk te zijn, ik schijt letterlijk en figuurlijk op Oranje en alles wat er rondom dat verwende team van kinderspelertjes gebeurd.
Het heeft namelijk (op misschien een uitschieter hier & daar) niks meer met voetbal te maken, maar puur met echo's die net van moeders tiet af zijn.
Dit kinderdagverblijf word om de zoveel jaar door een andere docent geleid en of deze nou 4 of 8 jaar die kleuters moet leiden het eindigt immer in mineur, want we zijn zo goed maar we winnen niks.
Tot zover de aandacht voor het elftal, want meer verdienen ze niet, maar waar ik mij nog verder van distancieer zijn die achterlijke malloten die zo nodig compleet oranje ingepakt over straat moeten lopen.
Beseffen ze dan echt niet dat ze vollefdig voor lul lopen en nog lager gezakt zijn dan die idioten die 1 keer per jaar zo nodig als een stel melaatsen naar de Toppers gaan en zich hiervoor in de meest belachelijke kledij hijsen.
In Den Haag maakt Geertje Wilders zich druk om Polen (ze hadden zich beter druk kunnen maken om Denen), wil meneertjes Leers burgers het land uitzetten terwijl ze beter ABN spreken dan gemiddelde Nederlander (Leers is niet eens een Nederlander, maar een Limburglander) en vind chef Rutte het belangrijk om op zondagochtend Nederland - Denemarken samen met Eva Jinek te analyseren. Rot toch lekker op zeg.
Zou het gewoon niet eens tijd worden dat zodra er zo'n idioot in oranje leeuwenpak gespot word dat we deze groep per direct en zonder pardon opsluiten of destijds volgens Leers richtlijnen linea recta de grens over sturen = enkele reis.
Je hoort namelijk overal dat een EK of WK de mensen zo gezellig tot elkaar brengt, maar waarom moeten ze daarvoor dan zo nodig kilometers afreizen naar Amsterdam? Je hebt toch buren, vrienden en familie in je eigen dorpse omgeving en zij vinden het juist misschien wel leuk dat je er als een bezopen goudvis bijloopt.
Persoonlijk ben ik er al een voorstander van dat ze met Koninginnedag het OV plat leggen en zodoende de inwoners van Amsterdam beschermen tegen treinladingen vol gestoorde types, die na een paar bier zo nodig met Achterhoekse, Friese, Brabantse of Limburgse tongval "Hee Amsterdam" van Drukwerk moeten zingen.
Nee deze gasten moeten we gewoon opsluiten in ongebruikte zeecontainers, 3 maal daags een maaltijd geven, af en toe laten luchten en dan weer snel het slot erop. na het EK krijgen we de Tour en dan laten we er een paar los op Alpe d'Huez, met de OS een groep in het Holland Heinekenhuis en dan weer snel terug de container wachtende op het volgende evenement. Ik pleit voor een Oranje vrij Nederland en dus een Meldpunt Oranjedebielen.
Een groet,
Ruud
Het heeft namelijk (op misschien een uitschieter hier & daar) niks meer met voetbal te maken, maar puur met echo's die net van moeders tiet af zijn.
Dit kinderdagverblijf word om de zoveel jaar door een andere docent geleid en of deze nou 4 of 8 jaar die kleuters moet leiden het eindigt immer in mineur, want we zijn zo goed maar we winnen niks.
Tot zover de aandacht voor het elftal, want meer verdienen ze niet, maar waar ik mij nog verder van distancieer zijn die achterlijke malloten die zo nodig compleet oranje ingepakt over straat moeten lopen.
Beseffen ze dan echt niet dat ze vollefdig voor lul lopen en nog lager gezakt zijn dan die idioten die 1 keer per jaar zo nodig als een stel melaatsen naar de Toppers gaan en zich hiervoor in de meest belachelijke kledij hijsen.
In Den Haag maakt Geertje Wilders zich druk om Polen (ze hadden zich beter druk kunnen maken om Denen), wil meneertjes Leers burgers het land uitzetten terwijl ze beter ABN spreken dan gemiddelde Nederlander (Leers is niet eens een Nederlander, maar een Limburglander) en vind chef Rutte het belangrijk om op zondagochtend Nederland - Denemarken samen met Eva Jinek te analyseren. Rot toch lekker op zeg.
Zou het gewoon niet eens tijd worden dat zodra er zo'n idioot in oranje leeuwenpak gespot word dat we deze groep per direct en zonder pardon opsluiten of destijds volgens Leers richtlijnen linea recta de grens over sturen = enkele reis.
Je hoort namelijk overal dat een EK of WK de mensen zo gezellig tot elkaar brengt, maar waarom moeten ze daarvoor dan zo nodig kilometers afreizen naar Amsterdam? Je hebt toch buren, vrienden en familie in je eigen dorpse omgeving en zij vinden het juist misschien wel leuk dat je er als een bezopen goudvis bijloopt.
Persoonlijk ben ik er al een voorstander van dat ze met Koninginnedag het OV plat leggen en zodoende de inwoners van Amsterdam beschermen tegen treinladingen vol gestoorde types, die na een paar bier zo nodig met Achterhoekse, Friese, Brabantse of Limburgse tongval "Hee Amsterdam" van Drukwerk moeten zingen.
Nee deze gasten moeten we gewoon opsluiten in ongebruikte zeecontainers, 3 maal daags een maaltijd geven, af en toe laten luchten en dan weer snel het slot erop. na het EK krijgen we de Tour en dan laten we er een paar los op Alpe d'Huez, met de OS een groep in het Holland Heinekenhuis en dan weer snel terug de container wachtende op het volgende evenement. Ik pleit voor een Oranje vrij Nederland en dus een Meldpunt Oranjedebielen.
Een groet,
Ruud
donderdag 7 juni 2012
All on board
De omgeving waarin wij leven word ook wel “samenleving” genoemd en dus proberen we allemaal zo goed mogelijk met elkaar samen te leven.
Ik leef samen met mijn vriendin en dat is tot op de dag van vandaag een zeer prettige, liefdevolle en mooie samenleving, want wij voelen elkaar aan en genieten met volle teugen van elkaar.
Wij hebben dus ook een eigen stekkie waar wij samenleven en dat is dan ook onze eigen mooie wereld alwaar we vaak lekker relaxed kunnen hangen, eten & slapen als we even buitenwereldmoe zijn.
Zoals veel mensen begeven wij ons dagelijks in de buitenwereld om boodschappen te doen, even te genieten in de stad en natuurlijk om naar het werk te gaan, want de buitenwereld kost geld en dat moet verdiend worden.
Redelijk wat jaren geleden reisde ik van buiten Amsterdam naar de hoofdstad toe per trein en dan kwam ik regelmatig met een verschrikkelijk chagerijnige bakkus aan op het werk, want er was weer sprake geweest van vertraging of een overvolle coupe.
Op een dag sprak mijn toenmalige manager mij hier op aan en zei er niet meer over te beginnen, want het zou toch niet veranderen en ik was natuurlijk niet de enige die met genoemde situatie in aanraking kwam.
Nu woon ik alweer enige tijd in Amsterdam en bestaat de weg naar werk uit fietsen & metro lijn 50 richting Gein.
Het mooiste moment voor mij is het stukje fietsen, want dan voel ik mij vrij en kan ik per dag kiezen welke weg ik neem richting station.
Het mindere moment van de dag is de weg die ik afleg per metro, want veelal is het dringen en drukken geblazen, maar om positief te blijven denk ik dan vaak even terug aan de wijze woorden van mijn manager destijds.
De borden geven (tenzij defect) netjes aan hoelaat de eerst volgende metro verwacht word en door een snelle blik te werpen op het aantal wachtende reizigers is het vrij makkelijk een inschatting te maken of ik de metro pak of er misschien nog eentje laat schieten.
Door ervoor te zorgen dat ik ruim op tijd vertrek van huis heb ik alle tijd om rustig en relaxed op het werk aan te komen en lach ik vaak nog even na als ik terug denk aan al die gestresde reizigers die ik tijdens mijn reis voorbij zag komen.
Vaak komen mensen op het laatste moment aangeholt om de metro nog te halen, blijven tassen steken tussen sluitende deuren, drukken ze mensen hard weg bij de ingang om daarna associaal te gaan staan bellen met anderen en luid en duidelijk verkondigen wat ze allemaal in de laatste 24 uur hebben beleefd.
Ik lach er tegenwoordig om, luister gewoon de gesprekken af, vraag me af of ze ooit wel een IQ hebben gehad en verzamel weer de nodige informatie om er ’s avonds gezellig onderuit gezakt thuis nog even over te vertellen.
Persoonlijk vind ik mensen bestuderen een van de mooiste dingen in het leven, want je kan er van leren en je kan er vooral veel om lachen.
All on board the Freak show is on the move again, so sit back, relax and enjoy.
woensdag 6 juni 2012
Zonder ijs graag
Sinds 1995 heb ik een soort van lat-vriend om de vriendschap maar een naam te geven.
We kennen elkaar dus al ca. 17 jaar, weten elkaar altijd weer te vinden via social media, e-mail, sms of gewoon een belletje (maar ja wie belt er tegenwoordig nog) en dan spreken we gezellig even af om de laatste nieuwtjes door te nemen, muziek te delen of gewoon even gezellig te chillen.
In de periode 1995 - 1996 zagen we elkaar mede door werk bijna dagelijks en zijn we ook menig avond/weekend flink doorgezakt en hebben we menig kroegkas flink gespekt door de voorraad Jameson Irish Whiskey weg te werken.
Natuurlijk waren er altijd wel andere merken en vast & zeker betere kwaliteit Whiskeys beschikbaar, maar om de een of andere reden zijn wij altijd blijven hangen bij Jameson.
Door een verhuizing omstreeks 1997 verloren we elkaar enigszins uit het oog, maar na een korte actie a la Derk Bolt wist ik mijn muzikale drinkmaatje weer te traceren en sindsdien is het contact altijd in tact gebleven.
Ook de liefde voor Jameson was niet verloren gegaan en vanaf dat moment kwamen we tot de overeenkomst dat diegene die bij de ander op bezoek kwam een fles van deze Ierse lekkernij zou meebrengen en zo geschiedde.
Tussen 1997 & 1999 heb ik ca. 2jr. in Engeland gebivakkeerd en met de nodige uitstapjes richting Scotland & Ierland kwam ik al snel in aanraking met de meest heerlijke soorten Whiskeys welke ik dan vaak met de lokalen eervol nuttigde, maar toch was het niet hetzelfde als mijn Jameson relatie aan de andere kant van 't kanaal.
Het mooie ervan is dat iedereen welkom is om bij ons te komen zitten en een drankje te nuttigen, maar wil je een glaasje Jameson dan is het aan te raden om zelf een voorraadje mee te brengen, want onze fles blijft onze fles. Mocht je ons nou een keer aantreffen met 2 flessen, dan veranderd er voor jou weinig, want ook de 2e fles blijft onze fles :-) Slurp, hik. Ooh en zonder ijs graag.
Mede vanwege het feit dat mijn goede vriend onlangs jarig was en ook omdat we muzikaal weer nodig even moeten bijpraten is de kans groot dat wij op korte termijn weer even een onderonsje in Jameson-style zullen plannen en dat kan dan nog wel eens een latertje gaan worden.
Het is mooi om een goede vriend te hebben en het is gezellig om samen Jameson te drinken. Zie je snel.
Een groet,
Ruud
http://rg1405.wordpress.com/2011/04/03/an-irish-twist/
We kennen elkaar dus al ca. 17 jaar, weten elkaar altijd weer te vinden via social media, e-mail, sms of gewoon een belletje (maar ja wie belt er tegenwoordig nog) en dan spreken we gezellig even af om de laatste nieuwtjes door te nemen, muziek te delen of gewoon even gezellig te chillen.
In de periode 1995 - 1996 zagen we elkaar mede door werk bijna dagelijks en zijn we ook menig avond/weekend flink doorgezakt en hebben we menig kroegkas flink gespekt door de voorraad Jameson Irish Whiskey weg te werken.
Natuurlijk waren er altijd wel andere merken en vast & zeker betere kwaliteit Whiskeys beschikbaar, maar om de een of andere reden zijn wij altijd blijven hangen bij Jameson.
Door een verhuizing omstreeks 1997 verloren we elkaar enigszins uit het oog, maar na een korte actie a la Derk Bolt wist ik mijn muzikale drinkmaatje weer te traceren en sindsdien is het contact altijd in tact gebleven.
Ook de liefde voor Jameson was niet verloren gegaan en vanaf dat moment kwamen we tot de overeenkomst dat diegene die bij de ander op bezoek kwam een fles van deze Ierse lekkernij zou meebrengen en zo geschiedde.
Tussen 1997 & 1999 heb ik ca. 2jr. in Engeland gebivakkeerd en met de nodige uitstapjes richting Scotland & Ierland kwam ik al snel in aanraking met de meest heerlijke soorten Whiskeys welke ik dan vaak met de lokalen eervol nuttigde, maar toch was het niet hetzelfde als mijn Jameson relatie aan de andere kant van 't kanaal.
Het mooie ervan is dat iedereen welkom is om bij ons te komen zitten en een drankje te nuttigen, maar wil je een glaasje Jameson dan is het aan te raden om zelf een voorraadje mee te brengen, want onze fles blijft onze fles. Mocht je ons nou een keer aantreffen met 2 flessen, dan veranderd er voor jou weinig, want ook de 2e fles blijft onze fles :-) Slurp, hik. Ooh en zonder ijs graag.
Mede vanwege het feit dat mijn goede vriend onlangs jarig was en ook omdat we muzikaal weer nodig even moeten bijpraten is de kans groot dat wij op korte termijn weer even een onderonsje in Jameson-style zullen plannen en dat kan dan nog wel eens een latertje gaan worden.
Het is mooi om een goede vriend te hebben en het is gezellig om samen Jameson te drinken. Zie je snel.
Een groet,
Ruud
http://rg1405.wordpress.com/2011/04/03/an-irish-twist/
dinsdag 5 juni 2012
Het is nog veel te vroeg.
Vandaag was het droog toen ik wakker werd.
Even een snelle douche, klein stevig ontbijt en richting de berging om de fiets te pakken.
Weinig tot geen wind gevoeld toen ik met ferme kracht de pendalen liet rond gaan van de fiets opweg naar het station. Ik voel mij de laatste 2 dagen eens stuk beter vergeleken bij de laatste weken en dat doet mij goed.
Vandaag was het druk toen ik de metro instapte, maar ondanks dat zag een vrije plek en luisterend naar muziek en lezend in een krantje verliep ook dit deel van de reis prima.
Het laatste stukje naar het werk loop ik altijd en zoals zo vaak stak ik nog even een sigaret op alvorens ik het pand binnen zou gaan en aan de arbeid zou beginnen.
Het wordt weer drukker op het werk, want er staat een nieuw seizoen voor de deur qua uitlevering van schoenen en kleding, dus voldoende te doen en dan gaat de tijd ook lekker snel.
’S Middags een gemist gesprek en ik zag dat het van mijn ouders was. Een piepje gaf kort daarna een melding van nieuw voicemail bericht aan, maar nog voor ik het beluisterde bekroop mij al het gevoel dat het niet positief zou zijn wat er eerder was ingesproken.
Ik luisterde naar een kort bericht, verdriet in de stem, een snik en toen niks. Het was dus slecht nieuws en aan slecht nieuws is niks moois.
Slecht nieuws, ik heb er een hekel aan en wil het eigenlijk nooit opslaan of zelfs horen. Ik ga nu heel positief denken dat het zo slecht nog niet is, dat ze er naast zitten en dat er nog mooie tijden gaan komen.
Ik ken je al sinds mijn geboorte, want samen met mijn vader verzette je veel arbeid in onze mooie bakkerij en dus zag ik je bijna dagelijks.
Eerder vandaag ging ik nog even in gedachten terug naar die tijd in de bakkerij en sloot deze af met een mooie foto van Opa & Oma (jou vader & moeder) die Joost en mij vasthielden voor de oven en de herinneringen aan die tijd doen mij goed.
Het is natuurlijk een gesloten boek die tijd in de bakkerij, maar dan wel een boek zonder slot en dus kunnen we altijd nog even stiekem het boek openslaan en teruggaan naar vervlogen tijden.
Jij bent te jong om een herinnering te worden en dus beginnen we daar dan maar voorlopig niet aan.
Mijn vader zegt vaak dat je op hem lijkt en ik hoop dat hij het bij het rechte eind heeft, want mijn vader is een vechter en vechten is dat wat je nu zal moeten doen. Geen angst, maar vertrouwen en kracht verzamelen is dat wat er dagelijks op het schema moet komen te staan.
Het is nog te vroeg voor je, maar nooit te laat om het gevecht aan te gaan. Ik zal met je mee strijden.
Een groet,
Ruud
De geur van warme verse broodjes
Op dinsdag 22-02-77 te Hoorn zag ik voor het eerst het daglicht en kort daarna werd ik bijgeschreven in het bevolkingsregister van Hoogkarspel te Noord-Holland.
Ik was het 2e kind voor mijn ouders, mijn oudere broer zag ca. 1,5 jaar eerder het daglicht en ongeveer 3 jaar na mij zou er nog een zoon volgen voor mijn ouders.
Mijn vader was de oudste van 9 kinderen en groeide net als mijn broers & ik op in een bakkersfamilie en hij zou al op jonge leeftijd ondervinden dat het bakkersleven lang niet alleen maar uit lekkere broodjes bakken zou bestaan.
Mijn opa was namelijk bakker en toen mijn vader ongeveer 14 jaar oud was werkte hij practisch full time in de bakkerij bij mijn opa en bestond het leven voor hem vooral uit lange dagen/nachten en hard werken.
Voor mijn broers & mij waren de tijden gelukkig veranderd en toen wij opgroeiden (mijn vader had toen reeds de zaak overgenomen van mijn opa) werkten er 2 ooms van mij in de bakkerij en dus bleef de ongelukkige jeugd die mijn vader had doorgemaakt ons bespaard.
Onze kinderjaren waren er vooral om te ontdekken wat er allemaal in onze wereld speelde en daarvoor kregen wij dan ook alle ruimte.
Buitenspelen met vrienden & vriendinnetjes, in de zomer lekker lang vertoeven in het grote openbare buitenzwembad, in de winter warm aangekleed op de schaats rondjes maken door de vele sloten en natuurlijk de onbezorgde lagere schooltijd was wat onze wereld deed draaien.
Of het voor ons nou een doordeweekse ochtend was of een zaterdagochtend, immer werden wij bij het ontwaken verwelkomt door de geur van warme verse broodjes en gezellig geroezemoes uit de bakkerij of aansluitende winkel.
Voor zij die altijd dachten dat wij dagelijk getracteerd werden op warme bolletjes, gevulde koeken of gebak kan ik kort en duidelijk zijn, dat gebeurde namelijk niet. Stel je voor zeg dat mijn jeugdmaatje van wie zijn ouders een snackbar runden iedere ochtend eerst een bord friet & frikandel speciaal zou moeten nuttigen!
Nee, ook voor ons was er vers brood, maar gewoon een sneetje wit of bruin en anders een bord brinta aangemaakt in warme melk, kopje thee en daarna gewoon netjes richting school.
Een bijkomend voordeel dat wij ook hadden vanwege de omvang van de zaak is dat het huis en de bakkerij uit 1 pand bestond en wij dus een zee van ruimte hadden om heerlijk te spelen of te verstoppen als dat nodig was.
Achter het huis bevond zich een groot plein, dus ook achter het huis een balletje trappen was geen enkel probleem en met de direct aangrenzende sloot was zomers bootje varen, een hengeltje uitgooien en 's winters schaatsen heel goed te doen.
Toen de tijd was aangebroken om naar de middelbare school te gaan en wij dus qua leeftijd wel een zakcentje konden gebruiken gingen we ons ouders meehelpen in de zaak op de zaterdagochtend en dan bestonden de werkzaamheden voornamelijk uit broodsnijden in het wagenhuis, gebak opmaken in de bakkerij en ter afronding de zaak in het sop zetten, zodat deze weer fris & fruitig was voor een nieuwe werkweek.
Dit betekende dus op de zaterdagochtend vroeg ontwaken en dat was dan ook het enige moment dat ik mij kan herinneren dat de geur van warme verse broodjes mij tegenstond.
Het was te vroeg en overweldigend voor mij en om dan ook nog een paar volle karren brood te snijden werd mij dan echt teveel, dus op een gegeven moment kon ik dan wel helpen op de gebaksafdeling en dat beviel mij een stuk beter. Later heb ik de kennis die ik daar op deed nog goed kunnen gebruiken tijdens mijn consumptieve opleiding, door de leraar te assisteren wanneer er gebak werd gemaakt. Tja, ieder nadeel heeft zo weer zijn voordeel.
Rond mijn 16e besloten mijn ouders de zaak te verkopen en dus kwam er een moment van afscheid van een mooie, leerzame jeugd en vooral het huis & bakkerij waar wij zo vertrouwd mee waren geraakt.
Wanneer ik nu 's ochtends ergens langs de warme bakker loop of fiets gaan mijn gedachten nog vaak terug naar die mooie jeugdjaren en haal ik vaak nog even herinneringen op die mij weer doen realiseren hoe lekker de geur van warme verse broodjes in de ochtend kan zijn.
Een groet,
Ruud
Ps: op de foto wordt ik goed vastgehouden door mijn Oma & mijn oudste broer door mijn Opa van wie mijn ouders de bakkerij hadden overgenomen.
Ik was het 2e kind voor mijn ouders, mijn oudere broer zag ca. 1,5 jaar eerder het daglicht en ongeveer 3 jaar na mij zou er nog een zoon volgen voor mijn ouders.
Mijn vader was de oudste van 9 kinderen en groeide net als mijn broers & ik op in een bakkersfamilie en hij zou al op jonge leeftijd ondervinden dat het bakkersleven lang niet alleen maar uit lekkere broodjes bakken zou bestaan.
Mijn opa was namelijk bakker en toen mijn vader ongeveer 14 jaar oud was werkte hij practisch full time in de bakkerij bij mijn opa en bestond het leven voor hem vooral uit lange dagen/nachten en hard werken.
Voor mijn broers & mij waren de tijden gelukkig veranderd en toen wij opgroeiden (mijn vader had toen reeds de zaak overgenomen van mijn opa) werkten er 2 ooms van mij in de bakkerij en dus bleef de ongelukkige jeugd die mijn vader had doorgemaakt ons bespaard.
Onze kinderjaren waren er vooral om te ontdekken wat er allemaal in onze wereld speelde en daarvoor kregen wij dan ook alle ruimte.
Buitenspelen met vrienden & vriendinnetjes, in de zomer lekker lang vertoeven in het grote openbare buitenzwembad, in de winter warm aangekleed op de schaats rondjes maken door de vele sloten en natuurlijk de onbezorgde lagere schooltijd was wat onze wereld deed draaien.
Of het voor ons nou een doordeweekse ochtend was of een zaterdagochtend, immer werden wij bij het ontwaken verwelkomt door de geur van warme verse broodjes en gezellig geroezemoes uit de bakkerij of aansluitende winkel.
Voor zij die altijd dachten dat wij dagelijk getracteerd werden op warme bolletjes, gevulde koeken of gebak kan ik kort en duidelijk zijn, dat gebeurde namelijk niet. Stel je voor zeg dat mijn jeugdmaatje van wie zijn ouders een snackbar runden iedere ochtend eerst een bord friet & frikandel speciaal zou moeten nuttigen!
Nee, ook voor ons was er vers brood, maar gewoon een sneetje wit of bruin en anders een bord brinta aangemaakt in warme melk, kopje thee en daarna gewoon netjes richting school.
Een bijkomend voordeel dat wij ook hadden vanwege de omvang van de zaak is dat het huis en de bakkerij uit 1 pand bestond en wij dus een zee van ruimte hadden om heerlijk te spelen of te verstoppen als dat nodig was.
Achter het huis bevond zich een groot plein, dus ook achter het huis een balletje trappen was geen enkel probleem en met de direct aangrenzende sloot was zomers bootje varen, een hengeltje uitgooien en 's winters schaatsen heel goed te doen.
Toen de tijd was aangebroken om naar de middelbare school te gaan en wij dus qua leeftijd wel een zakcentje konden gebruiken gingen we ons ouders meehelpen in de zaak op de zaterdagochtend en dan bestonden de werkzaamheden voornamelijk uit broodsnijden in het wagenhuis, gebak opmaken in de bakkerij en ter afronding de zaak in het sop zetten, zodat deze weer fris & fruitig was voor een nieuwe werkweek.
Dit betekende dus op de zaterdagochtend vroeg ontwaken en dat was dan ook het enige moment dat ik mij kan herinneren dat de geur van warme verse broodjes mij tegenstond.
Het was te vroeg en overweldigend voor mij en om dan ook nog een paar volle karren brood te snijden werd mij dan echt teveel, dus op een gegeven moment kon ik dan wel helpen op de gebaksafdeling en dat beviel mij een stuk beter. Later heb ik de kennis die ik daar op deed nog goed kunnen gebruiken tijdens mijn consumptieve opleiding, door de leraar te assisteren wanneer er gebak werd gemaakt. Tja, ieder nadeel heeft zo weer zijn voordeel.
Rond mijn 16e besloten mijn ouders de zaak te verkopen en dus kwam er een moment van afscheid van een mooie, leerzame jeugd en vooral het huis & bakkerij waar wij zo vertrouwd mee waren geraakt.
Wanneer ik nu 's ochtends ergens langs de warme bakker loop of fiets gaan mijn gedachten nog vaak terug naar die mooie jeugdjaren en haal ik vaak nog even herinneringen op die mij weer doen realiseren hoe lekker de geur van warme verse broodjes in de ochtend kan zijn.
Een groet,
Ps: op de foto wordt ik goed vastgehouden door mijn Oma & mijn oudste broer door mijn Opa van wie mijn ouders de bakkerij hadden overgenomen.
zondag 3 juni 2012
Ze hield het hoofd boven water
Zondagmorgen en de regen tikt op het zolderraam zoals jaren geleden Rob de Nijs dat ook zal hebben gehoord, want het was niet hard maar een zacht getik.
Het was rond 07:00 in de ochtend toen we wakker werden, maar eigenlijk nog niet wilden ontwaken, want de nacht was de kort geweest en de dag zou qua weer toch niet veel te bieden hebben.
Ach toch maar opstaan want er stond ons een belangrijke gebeurtenis te wachten, die wij voor geen goud wilden missen.
Zondagmorgen en beneden aangekomen zaten we vermoeid rond de keukentafel in het niets te staren, moe te zijn en zeker nog geen trek hebbende in een ochtend ontbijt, het was er nog te vroeg voor.
De tijd tikte rustig aan weg en de grote wijzer was op weg om ons erop te wijzen dat het spoedig 08:15 zou zijn en dan dienden wij ons op de plek van de gebeurtenis te tonen en een goed plekje te verschaffen om maar niets te missen.
Zij wist al langere tijd dat er die ochtend een belangrijke prestatie moest worden geleverd en daarvoor had ze dan ook de nodige lessen gehad en daarnaast nog een aantal keren met mama geoefend, want niets mocht het behalen van het doel in de weg staan.
Wij werden niet verwacht want we wonen op een te grote afstand om voor zoiets en zo vroeg daar aanwezig te zijn, dus het zou een verassing zijn wanneer opeens toch die ochtend Oom & Tante zich zouden vertonen en zo geschiedde.
Ze was gespannen die ochtend dat kon je goed zien, maar wat wil je ook als je amper 6 jaar oud bent en je zoveel mensen ziet zitten en staan langs de rand van het zwembad.
Allemaal samengekomen om te kijken naar een zoon, dochter, kleinkind, neefje of nichtje die op deze druilerige zondagochtend in Juni 2012 moet afzwemmen voor het zwemdiploma-A. Gelukkig bevonden wij ons binnen en zou er worden afgezwommen in een binnenbad.
In een polonaise achtige optocht onder begeleiding van discomuziek begonnen de kinderen aan een stoere wandeling richting de andere kant van het bad alwaar ze klaar gingen staan voor hun eerste examenopgave.
Ze was stoer langs ons heengelopen met een gezicht dat pure concentratie uitstraalde en een ferme pas die duidelijk aantoonde dat ze er klaar voor was. De blik in haar ogen gaf aan dat ze geen tijd had voor ditjes & datjes en dat ondanks het vele aanwezige water er vandaag niks, maar dan ook niks in het water zou vallen.
Vandaag zou haar dag worden, zou ze aantonen dat ze de druk aan kon en zou ze later staande op het startblok aan een ieder tonen dat ze vanaf die zondag met trots het zwemdiploma A waard zou zijn.
Na afloop feliciteerden wij haar en gaven haar uit blijk van waardering en gepaste trots een presentje. Ze nam het dankbaar in ontvangst, was blij dat wij erbij waren en gaf aan klaar te zijn voor de volgende stap richting het B-diploma.
Vlak voor we afscheid namen las mama nog even de tekst op die ik voor haar had opgeschreven in de felicitatie kaart; "Het voordeel van goed kunnen zwemmen, is dat je altijd het hoofd boven water kan houden".
Geen twijfel dat het haar zal lukken, ze is er eentje van ons.
Een groet,
Ruud
Het was rond 07:00 in de ochtend toen we wakker werden, maar eigenlijk nog niet wilden ontwaken, want de nacht was de kort geweest en de dag zou qua weer toch niet veel te bieden hebben.
Ach toch maar opstaan want er stond ons een belangrijke gebeurtenis te wachten, die wij voor geen goud wilden missen.
Zondagmorgen en beneden aangekomen zaten we vermoeid rond de keukentafel in het niets te staren, moe te zijn en zeker nog geen trek hebbende in een ochtend ontbijt, het was er nog te vroeg voor.
De tijd tikte rustig aan weg en de grote wijzer was op weg om ons erop te wijzen dat het spoedig 08:15 zou zijn en dan dienden wij ons op de plek van de gebeurtenis te tonen en een goed plekje te verschaffen om maar niets te missen.
Zij wist al langere tijd dat er die ochtend een belangrijke prestatie moest worden geleverd en daarvoor had ze dan ook de nodige lessen gehad en daarnaast nog een aantal keren met mama geoefend, want niets mocht het behalen van het doel in de weg staan.
Wij werden niet verwacht want we wonen op een te grote afstand om voor zoiets en zo vroeg daar aanwezig te zijn, dus het zou een verassing zijn wanneer opeens toch die ochtend Oom & Tante zich zouden vertonen en zo geschiedde.
Ze was gespannen die ochtend dat kon je goed zien, maar wat wil je ook als je amper 6 jaar oud bent en je zoveel mensen ziet zitten en staan langs de rand van het zwembad.
Allemaal samengekomen om te kijken naar een zoon, dochter, kleinkind, neefje of nichtje die op deze druilerige zondagochtend in Juni 2012 moet afzwemmen voor het zwemdiploma-A. Gelukkig bevonden wij ons binnen en zou er worden afgezwommen in een binnenbad.
In een polonaise achtige optocht onder begeleiding van discomuziek begonnen de kinderen aan een stoere wandeling richting de andere kant van het bad alwaar ze klaar gingen staan voor hun eerste examenopgave.
Ze was stoer langs ons heengelopen met een gezicht dat pure concentratie uitstraalde en een ferme pas die duidelijk aantoonde dat ze er klaar voor was. De blik in haar ogen gaf aan dat ze geen tijd had voor ditjes & datjes en dat ondanks het vele aanwezige water er vandaag niks, maar dan ook niks in het water zou vallen.
Vandaag zou haar dag worden, zou ze aantonen dat ze de druk aan kon en zou ze later staande op het startblok aan een ieder tonen dat ze vanaf die zondag met trots het zwemdiploma A waard zou zijn.
Na afloop feliciteerden wij haar en gaven haar uit blijk van waardering en gepaste trots een presentje. Ze nam het dankbaar in ontvangst, was blij dat wij erbij waren en gaf aan klaar te zijn voor de volgende stap richting het B-diploma.
Vlak voor we afscheid namen las mama nog even de tekst op die ik voor haar had opgeschreven in de felicitatie kaart; "Het voordeel van goed kunnen zwemmen, is dat je altijd het hoofd boven water kan houden".
Geen twijfel dat het haar zal lukken, ze is er eentje van ons.
Een groet,
Ruud
vrijdag 1 juni 2012
Arrogante klootzak in een te witte jas
Vandaag even voor een intake naar het Slotervaartziekenhuis n.a.v. aanhoudende maag/darm klachten.
Eerdere "kleine" onderzoeken gaven helaas geen duidelijkheid en dus kwam er een doorverwijzing, waarvoor eerst een intake diende plaats te vinden.
Nadat de eerdere onderzoeken welke bestonden uit een bloedtest en ontlastingtest dus geen duidelijkheid gaven kreeg ik netjes een verwijsbrief van de huisarts welke ik op dag van intake aan de behandeld arts moest overhandelen.
Een van de klachten die ik heb is dat ik vooral 's ochtends erg misselijk ben, amper iets naar binnen krijg en al blij ben als ik een beetje knap de deur uitga. Stuur mij 's ochtends de deur uit voor 1 brood en een pak melk en gegarandeerd dat ik terugkom met een krop sla en fietsventiel, want ik voel me gewoon te beroerd om iets te onthouden of op te concentreren.
Vandaag dus even voor een intake en ja hoor bij aankomst ben ik de verwijsbrief vergeten, dus de arts was niet blij, want nu moest meneer weer vragen naar de klachten en het ergste was natuurlijk dat hij het ook nog even moest noteren. Tja, daar ben je natuurlijk geen medisch specialist voor geworden en Herr Hoeben had dus flink de P in.
Netjes opgevoed als ik ben excuseerde ik mij voor het niet meebrengen van de brief, maar gaf aan dat ik dus een bloed- & ontlastingonderzoek reeds had ondergaan waarmee ze zochten naar eventuele aanwezige ontstekingen en/of bacterien.
De arts wilde nog wel even luisteren naar maag & darmen en tevens gewicht opnemen om daarna doodleuk te melden dat ik eerst maar even een bloed- & ontlastingonderzoek moest ondergaan en dat enkel omdat er geen verwijsbrief was meegebracht.
Ik ben 's ochtends dus behoorlijk misselijk, eet weinig en nu was ik dus ook hels, want enkel omdat meneer de P in had wilde hij bewust een verder onderzoek vertragen d.m.v. nogmaals reeds gedane onderzoeken weer uit te laten voeren en daarna mocht ik wel terugkomen voor een evt. glutenonderzoek, etc.
De klachten die ik heb kunnen het resultaat zijn van een simpele maag/darminfectie, kunnen Chron zijn, maar het kan ook erger zijn tot darmkanker aan toe en dan mag je toch verwachten dat zo'n klootzak er een beetje vaart achter zet en het ergste z.s.m. voor je wilt uitsluiten.
Daar ik practisch om de hoek van 't Slotervaart woon gaf ik aan het geen probleem te vinden de verwijsbrief alsnog even langs te brengen om alleen maar te bewijzen dat er al onderzoeken hadden plaatsgevonden, maar hier had meneer dus geen oren naar.
Wat ben ik nu blij dat verder dan 10 heb leren tellen in mijn leven, want anders had er zeer waarschijnlijk vandaag een arts op de intesive care gelegen. Resultaat nu is dat ik er geen reet mee ben opgeschoten, omdat zo'n arrogante klootzak in een te witte jas met slap handje even vergat dat er in NL nog wel zoiets bestaat als zorgplicht.
Ik ga dus maar opzoek naar een andere arts a ziekenhuis, blijf nog wel even misselijk en tevens in onzekerheid m.b.t. de veroorzaker van mijn klachten. Het is om godverdomme misselijk van te worden.
Een groet,
Ruud
Eerdere "kleine" onderzoeken gaven helaas geen duidelijkheid en dus kwam er een doorverwijzing, waarvoor eerst een intake diende plaats te vinden.
Nadat de eerdere onderzoeken welke bestonden uit een bloedtest en ontlastingtest dus geen duidelijkheid gaven kreeg ik netjes een verwijsbrief van de huisarts welke ik op dag van intake aan de behandeld arts moest overhandelen.
Een van de klachten die ik heb is dat ik vooral 's ochtends erg misselijk ben, amper iets naar binnen krijg en al blij ben als ik een beetje knap de deur uitga. Stuur mij 's ochtends de deur uit voor 1 brood en een pak melk en gegarandeerd dat ik terugkom met een krop sla en fietsventiel, want ik voel me gewoon te beroerd om iets te onthouden of op te concentreren.
Vandaag dus even voor een intake en ja hoor bij aankomst ben ik de verwijsbrief vergeten, dus de arts was niet blij, want nu moest meneer weer vragen naar de klachten en het ergste was natuurlijk dat hij het ook nog even moest noteren. Tja, daar ben je natuurlijk geen medisch specialist voor geworden en Herr Hoeben had dus flink de P in.
Netjes opgevoed als ik ben excuseerde ik mij voor het niet meebrengen van de brief, maar gaf aan dat ik dus een bloed- & ontlastingonderzoek reeds had ondergaan waarmee ze zochten naar eventuele aanwezige ontstekingen en/of bacterien.
De arts wilde nog wel even luisteren naar maag & darmen en tevens gewicht opnemen om daarna doodleuk te melden dat ik eerst maar even een bloed- & ontlastingonderzoek moest ondergaan en dat enkel omdat er geen verwijsbrief was meegebracht.
Ik ben 's ochtends dus behoorlijk misselijk, eet weinig en nu was ik dus ook hels, want enkel omdat meneer de P in had wilde hij bewust een verder onderzoek vertragen d.m.v. nogmaals reeds gedane onderzoeken weer uit te laten voeren en daarna mocht ik wel terugkomen voor een evt. glutenonderzoek, etc.
De klachten die ik heb kunnen het resultaat zijn van een simpele maag/darminfectie, kunnen Chron zijn, maar het kan ook erger zijn tot darmkanker aan toe en dan mag je toch verwachten dat zo'n klootzak er een beetje vaart achter zet en het ergste z.s.m. voor je wilt uitsluiten.
Daar ik practisch om de hoek van 't Slotervaart woon gaf ik aan het geen probleem te vinden de verwijsbrief alsnog even langs te brengen om alleen maar te bewijzen dat er al onderzoeken hadden plaatsgevonden, maar hier had meneer dus geen oren naar.
Wat ben ik nu blij dat verder dan 10 heb leren tellen in mijn leven, want anders had er zeer waarschijnlijk vandaag een arts op de intesive care gelegen. Resultaat nu is dat ik er geen reet mee ben opgeschoten, omdat zo'n arrogante klootzak in een te witte jas met slap handje even vergat dat er in NL nog wel zoiets bestaat als zorgplicht.
Ik ga dus maar opzoek naar een andere arts a ziekenhuis, blijf nog wel even misselijk en tevens in onzekerheid m.b.t. de veroorzaker van mijn klachten. Het is om godverdomme misselijk van te worden.
Een groet,
Ruud
Abonneren op:
Posts (Atom)