De Parisienne - Een mistig verlangen

16-08-2017

De nodige klaagzangen zijn reeds voorbij gekomen over de huidige zomer. Dan in het nieuws, dan op straat of op social media, want het kan maar niet op qua kou, regen, wind en allerlei kleurcodes afgegeven door de "kenners" van het KNMI. De Parisienne en ik denken er het onze van, want wij weten wel beter. De laatste jaren geldt dat de maanden juli en augustus weinig zomer vertier brengen en wij hebben ons geld wederom op september gezet. Beide zijn we hard toe aan een break en kunnen dan ook haast niet wachten tot de vakantie daar is en wij bepakt en bezakt de trein in stappen richting Italiaanse pracht. Toch leek die aanstaande pracht vanochtend bij het ontwaken plots wel erg ver weg. Nou ja, beter gezegd onzichtbaar. De eerste blik naar buiten vertoonde namelijk letterlijk en figuurlijk helemaal niks, want de mist hield datgeen er zich buiten afspeelde goed verborgen.

Opgefrist en bepakt stapte ik op mijn stalen ros, zette de pendalen in beweging en fietste richting station. Het was een mooie ochtend om te kiezen voor Amsterdam CS en een poos later bevond ik mij aan de oever van het Amsterdamse IJ, welke rustig kabbelde onder een deken van mist. Links van mij zag een pont richting Noordzijde vertrekken en rechts van mij een 2-tal Rijnaken (op dat moment even IJ-aken) voorbij varen. Zowel het veerpont als de Rijnaken verdwenen spookachtig in de dichte mist, stiekem gadegeslagen door een waterig zonnetje. Het was een prachtig plaatje, welke ik snel deelde met de Parisienne. Net als ik zou zij beseffen dat achter die mist een prachtige zonnige dag in gereedheid werd gebracht, een dag die ons weer dichter bij het naderende Toscaanse avontuur zal brengen. È una bella giornata.

Trek nog maar een kaart.

Afgelopen zaterdag 12-08-2017 reedt een nazi-sympathisant in op een stoet antifascisten tijdens een bijeenkomst in Charlottesville, Virginia. Hierbij kwam een 32-jarige vrouw om het leven en raakten diverse anderen gewond. De daarop volgende dagen braken er rellen uit en ook daarbij vielen diverse gewonden. Rechts tegen links, links tegen recht. Zwart tegen wit, wit tegen zwart. Nimmer is er sprake geweest van vrede tussen deze kampen en nimmer zal deze er komen. Er is teveel haat, pijn, verdriet, afgunst en vooral ontzettende domheid aanwezig in de bovenkamer van veel mensen. Het zit niet in het hart, want als het hart zou spreken, zou er absoluut sprake zijn van vrede op deze wereld. Het hart wordt namelijk gruwelijk misbruikt als het aankomt op gevoelens en emotie. Het hart kan namelijk niet vervuld zijn van haat of afgunst, want het hart pompt enkel leven door het lichaam van zijn/haar drager en daarvoor is liefde nodig. De haat en afgunst (en oh ja die domheid) zit in de bovenkamer van diezelfde drager en die is daar ontstaan door voeding vanuit nog veel dommere wezens om die betreffende persoon heen. Waar je namelijk zalen vol mensen zie die vol van mooie emotie genieten van een succesvol artiest heb je helaas ook zalen vol mensen die worden gebrainwasht door hun gestoorde idool (scheelt qua grammatica dan ook niet veel van idioot) die claimt te spreken namens en voor het enige ware ras. Nu is er dus een dode gevallen in Charlottesville en is er sprake van rassenhaat en racisme, maar gaat het om geloof dan is er opeens sprake van een terroristische aanslag, terwijl het eigenlijk ook dan simpelweg een kwestie van rassenhaat betreft. In het laatste geval is enkel het kleurtje niet van belang, maar gewoon dat andere ras met ander geloof. De laatste jaren lijkt de zogeheten "racismekaart" te pas en te onpas worden getrokken. Staan er 3 blanken voor een donker getint iemand in de rij bij de kassa, roept er binnen no-time een linkse idioot dat de betreffende winkel een racistisch beleid voert i.p.v. te beseffen dat die laatste persoon in de rij gewoon later binnenkwam en geen enkele moeite heeft met zijn/haar plek in die rij. Wordt een dag later een blanke afgewezen voor een lening bij de bank is het de schuld van dat schorrie morrie die per gammel bootje Europa wisten te bereiken. Het lijkt gewoon wel alsof we elkaar gewoon steeds meer liever gaan haten dan lief hebben en dat er op dat eerste ook daadwerkelijk geen rem meer zit. Alles moet tegenwoordig harder, feller en extremer en dat geldt absoluut ook voor haat. Het heeft gewoon niks te maken met racisme, het betreft pure haat in zijn zuiverste vorm.

Vanuit solidair oogpunt heeft, volgens nog onbevestigde berichten, de AFA (Antifascistische Actie) aangekondigd a.s. donderdag 17-08 op het Spui te Amsterdam bijeen te willen komen om hun Antifascistische vrienden te Charottesville een hart onder de riem te steken. Ook hun afdelingen in Canada, Oostenrijk, Frankrijk & Duitsland zouden bijeen willen komen. Wat Amsterdam betreft kan het nog leuk worden, met duizenden Ajax aanhangers in de stad i.v.m. de EL-kwalificatiewedstrijd tegen Rosenborg in de Arena. Pleinen en kroegen vol Ajacieden die om het hardst "Joden" roepen. Het is dan enkel nog wachten op wat tegengas van rechts en hoppa, ook in Amsterdam slaat de vlam in pan. En dat omdat er duizenden kilometers verderop ook al van dat tuig elkaar in de haren sprong. Heerlijk toch zo'n vrijbrief om even lekker te rellen uit naam van haat & de racismekaart. Ooit was er sprake van de "Summer of Love" welke ik niet heb meegemaakt, maar ik ben bang ooit later wel te kunnen zeggen de "Summer of Pure Hate" te hebben zien ontstaan. Ben ook bang dat het een "Endless Summer of Pure Hate" zal worden, want hoe dicht bepaalde volken en rassen misschien ooit bij vrede zijn geweest, de afstand die nu is gecreëerd zal nimmer meer gedicht worden. De haat en vooral domheid is gewoon veel en veel te groot. Kijk er niet van op wanneer de aarde door een MRI-scan gehaald wordt deze een tumor van ongekende grootte blijkt te zijn. Helaas een ongeneeslijke wel te verstaan. We verachten elkander en verkrachten de aarde. We beginnen met haat, want liefde geven kan altijd nog. Jaren geleden speelde ik voor het eerst het spel Risk, niet wetende (of anders gezegd, beseffend) dat ook ik in het dagelijks leven reeds deel uitmaakte van dit spel, maar dan voor het "eggie". De kunst van velen is om gewoon zoveel mogelijk heerschappij te krijgen en dat kan goedschiks, maar kwaadschiks lijkt toch de voorkeur te hebben. Hup er overheen met harde hand, claim de ander zijn rechten, sla nimmer een beurt over en zit het even tegen, nou dan trekken we gewoon nog maar een kaart.

De Parisienne - La vita è bella

De Parisienne en ik reizen over een x-aantal weken af naar het prachtige Toscane om daar, naar alle verwachting, heerlijk te genieten van natuur, cultuur, vino, (anti) pasta's en mooi weer. Eerder dit jaar waren wij er nog lang niet uit, wat voor vakantie wij zouden boeken en ik kwam met de suggestie Mallorca. Zo'n kleine 20 jaar geleden, toen ik een nog iets jongere Adonis was, heb ik daar enige tijd vertoeft als zogeheten Hotel Entertainer en verzorgde ik samen met mijn entertain-collega's diverse sport & spel activiteiten. Dit vond voornamelijk plaats in het noorden van dit prachtige eiland rondom plaatsen als Alcudia en Pollensa. Het leek mij dus wel leuk om na zoveel jaar terug te gaan en de Parisienne kennis te laten maken met die mooie regio. Zon, zee en zaligheid, maar mogelijk ook teveel drukte qua toerisme om ons heen en dat was nou juist iets dat wij niet wensten. Mallorca schoven wij op de lange baan en de vrouw des huizes kreeg carte blanche m.b.t. het vinden en kiezen van een nieuwe bestemming. Na wat gepuzzel in de wondere wereld van het World Wide Web (WWW = de nieuwe VVV) kwam ze op de proppen met een treinreis naar Toscane en verblijf in het pittoreske Cortona.

De accommodatie is een wijnboerderij, voorzien van zwembad, nabijgelegen meertje om te zwemmen en vissen, mogelijkheid tot BBQ bij de accommodatie en zeker niet onbelangrijk, een prachtig uitzicht om helemaal bij tot rust te komen. De volgende dag nam ik contact op met de Treinreiswinkel en kreeg al snel bevestigd dat het qua reizen o.b.v. een 2-persoons coupe zou zijn en dus heerlijk privé richting het land van druiven, olijven, dadels, praten met handgebaren en pizza. De boeking werd definitief gemaakt en de Parisienne zeer gelukkig gemaakt. Man oh man die is echt niet meer te houden zeg en schud mij haast dagelijks aan mijn mouw, omdat ze weer iets prachtigs heeft ontdekt rondom de accommodatie of qua bezienswaardigheid. Beide zijn we er op voorhand al uit dat dit niet de eerste en zeker niet de laatste keer Toscane zal zijn, want er is zoveel te zien en beleven. De bestemming krijgt haast geen lager cijfer dan een 9 en alle ervaringen van zij die ons reeds zijn voorgegaan zorgen bij ons nu al voor een gevoel van extreme heimwee. Zo'n vakantiebestemming waar ze je mogelijk niet eens d.m.v. wilde paarden kunnen wegslepen en tja hoppa daar was mijn vrijdagmuziekkraker. Door het toeren m.b.t. zijn carrière zal de beste man echt wel weten waar Italië ligt, maar voor de rest is deze entertainer, in een Italiaanse familie geboren, 100% Canadees. Maar die naam en titel komen nu zeker tot zijn recht en straks misschien wel nog meer. Ach en het is nog een mooi nummer ook. Zal eens horen of de Parisienne er ook zo over denkt. La vita è bella

https://www.youtube.com/watch?v=lGWv_WkdawU

De Parisienne - Champs-Élysées

Morgen (08-08-2017) viert de Parisienne haar 39e (ssst we zeggen dan 29e) verjaardag en op het programma staat o.a. een gezellig avondje schransen in een tentje waar ze wel weten hoe je een lekker stukje gegrild vlees moet serveren. Gisteren trakteerde zij zichzelf op een nieuwe fiets en dat werd hoog tijd ook, want haar huidige ouwe barrel trilde zo erg dat de halve buurt geen alarm meer nodig had in de ochtend. Ze was en is zo blij als een kind met haar nieuwe fiets. Dit model heeft namelijk 6 versnellingen, een mooi fijn mandje voorop i.p.v. een zwarte transportbak en de kleur is ook prachtig. Soort van navy/marine Blue. Het duurde even voor ze er op weg kon rijden, want hij moest nog wel rijklaar gemaakt worden, maar toen was het aan ook. Die houding, rechte rug, snoet naar voren, zonnebril stijlvol op en een, zoals enkel een ware Parisienne dat kan dragen, een wit shirt met dunne horizontale zwarte streep. Ze fietste met een uitstraling en kracht alsof ze op een stralende zomerdag de Champs-Élysées helemaal voor zichzelf had. Ik hoorde geen wanklank bij het voelen van een zuchtje tegenwind en overige fietsers ging ze voorbij alsof ze stilstonden. Qui de Pariesenne heeft een nieuwe bicyclette en de stad zal dat weten. Het is nu met rechte rug, haar lange haar wapperend in de wind en de tijd van fietsen a la "En Danseuse" lijkt voorgoed passé.

De Parisienne - Grijze zorgen

22-05-2017

Wat begon met een moment van schrik voor de Parisienne is omgeslagen in trots en waardering voor en op haar eigen uiterlijk. In eerste instantie kwam ze er eentje tegen in haar borstel na het kammen en daarna leek ze er vaker een te ontdekken in de spiegel. Ik zei in eerste instantie niets, want je weet nooit hoe ze zou reageren. De een vind het namelijk mooi en de ander zal helemaal niet blij zijn, maar behalve verven valt er niks aan te doen en is het een kwestie van accepteren. De grijze haar laat zich namelijk niet tegenhouden en dat geldt ook voor de Parisienne. Ja u leest het goed, de Parisienne begint langzaamaan over te gaan naar de grijze periode. Zoals gezegd is ze er steeds trotser op en ach waarom ook niet, want haar mannetje is al jaren haast net zo grijs als Gandalf the Grey. Steeds vaker legt ze haar lange haren in mijn handen en vraagt dan of ik veel grijze haren kan ontdekken en steeds vaker is mijn reactie "ja". Ze tovert dan een glimlach op haar gezicht en zegt tegen mij dat ze heel mooi grijs zal worden. Ik kan dat alleen maar beamen, want mooi is ze al en geen grijze haar die dat zal veranderen. Zo mooi hoe een grijze bladzijde in haar leven voor zoveel kleurrijk plezier kan zorgen. Respect pour tes cheveux gris.

De Parisienne - My Brown Eyed Girl

09-05-2017

Op Google las ik dat 09-05 de geboortedag is van de Franse Oogarts Ferdinand Monoyer, al was dit wel in het jaar 1836. Monoyer was de uitvinder van Dioptrie alsmede een zogeheten oogkaart. De dioptrie is een meeteenheid om de sterkte van de glazen aan te geven waarmee het convergentiepunt van het beeld op het netvlies wordt teruggebracht. (Bron: Brillen24.nl). Monoyer werd geboren in het Franse Lyon en dit heeft dus helemaal niks te maken met de Parisienne, behalve dan dat Lyon en Parijs beide Franse steden zijn. Ach je weet nu tenminste wat meer over Ferdinand Monoyer en Dioptrie en wie weet zal je mij hiervoor nog een keer dankbaar zijn tijdens een pubquiz of spelletje Triviant. Wel kan ik melden dat de Parisienne in het rijke bezit is van een paar prachtige bruine ogen en dan van het type welke ze deelt met gemiddelde labrador (niet de pup, want die hebben blauwe ogen tot ze ouder worden). Wanneer de Parisienne blij is stralen haar bruine ogen, wanneer ze ontevreden is worden ze ietsjes donkerbruin en heeft ze iets nodig dan gaan ze op typische labrador smeekbede stand. En geloof mij, op welke stand ze ook staan ze zijn niet te negeren. In Nederland hadden wij trouwens ene Herman Snellen Sr. (1834 - 1908), ook een oogarts en uitvinder van de "Snellenkaart". Ook dit betrof een zogeheten oogkaart. Nou ja dan weet u dat tenminste ook weer. Het zit mij allemaal wel snor en ik ga vanavond maar weer eens verdwalen in de mooie bruine ogen van de Parisienne. Tu as de très beaux yeaux !

De Parisienne - Klappertandende Pinguïns

05-05-2017

Onlangs gaf de Parisienne aan dat ze niet meer zo tevreden was met haar blauwe trenchcoat en ging uitkijken naar iets anders voor de lente & zomer. Persoonlijk vind ik hem haar nog altijd leuk staan, maar tegen de Parisienne ga je niet in m.b.t. kledij. Ik mag dan wel de broek aan hebben, zij dus de jas. Vandaag is het Bevrijdingsdag en viert Nederland haar vrijheid, maar wanneer worden we toch bevrijd van koning Winter. Bedoel, het humeur van die normaliter zo positieve Parisienne gaat er niet op vooruit, die ziet de zon al een tijdje niet meer schijnen. Het is een soort van grijs in haar Parijs en al rol je haar in 3 dikke elektrische dekens, warm worden doet ze al weken niet meer. Vanochtend fietste ik langs Artis en daar meende ik toch echt klappertandende pinguïns te hebben gehoord. Snel stuurde ik, galant als ik ben, een berichtje naar de Parisienne met het dringende advies de winterjas nog even te koesteren voor vandaag. Morgen komt de zon en deze neemt warmte met zich mee, tenminste dat heb ik mij laten vertellen. Ik hoop het van harte, want een stralende Parisienne is het mooiste dat deze wereld mij kan bieden. Nog een nachtje doorzetten dus, La nuit porte conseil.

De Parisienne - Warme chocomel met slagroom

01-05-2017

Vandaag is de meimaand van start gegaan. De maand die tv zender Veronica al jaren gebruikt voor de nodige blockbusters en natuurlijk ook de maand dat alle vogels een ei gaan leggen. Nou die laatste zijn al jaren van de leg, want tegenwoordig kruipt het kroost er in april al uit. Tja zachte winters maken vroege vogels. De Parisienne is al tijden klaar met de Nederlandse winter, welke voor het zoveelste jaar meer leek op een verlenging van de herfst. Guur, bibberen, verwarming aan, chocomel met slagroom en een kruik mee naar bed voor extra warmte. Waarom zou een tv zender eigenlijk deze maand willen gebruiken als filmmaand, terwijl we juist aangespoord moeten worden om naar buiten te gaan. Lentezon, vrolijke vogels en verfrissende drankjes op terras of in het park. De Parisienne is het helemaal zat en in haar ogen lees ik de smeekbede voor zachte, zwoele avonden. Wandelen langs de Amsterdamse "Seine" of hangen in het park. Ze wil fietsen langs en door mooie natuur, haar lange haren wapperend in de lentewind. De lente wil helaas nog niet toegeven en de stemming van de Parisienne slaat af en toe om als het weer. Oh zon, al zo vaak heeft ze je besteld, maar tot nu toe laat je het net zo vaak afweten. Pourquoi?

De Parisienne - Kajakken in Millau

25-03-2017

Het slaapkamerraam stond al de gehele nacht op een kier en bij ontwaken hoorden wij de vogels buiten zingen dat het een lieve lust was. Ze zongen liedjes over de lente en over hun nieuw te bouwen nestjes. Tja, die moeten ook gebouwd en ingericht worden. Naast mij ontwaakte ook de Parisienne en terwijl er een zonnestraal haar gezicht begroette lachte zij mij een mooie zaterdagochtend toe. Buiten hoorden wij stemmen afkomstig van de sportvelden niet heel ver van ons huis vandaan en ondanks dat wij weten dat het voornamelijk voetbalvelden zijn nam het ons mee naar de stemmen die wij vroeger hoorden, komende vanaf het plaatselijke zwembad. Zon, zwembad, verliefde vogeltjes en aansluitend een heerlijk ontbijt met op de achtergrond de fantastische muziek van Amber Arcades. Mijn Parisienne genoot en dus ik ook, terwijl we spraken over kajakken in het Franse Millau. Het wordt een mooie dag in Amsterdam vol van zon buiten, maar ook in het hoofd. Passe une bonne journée

De Parisienne - Langs de Amsterdamse Seine

23-09-2016

Parisienne? Maar je bent toch helemaal geen Parisienne, maar juist Slowaakse. Ze gooide haar lange haar wild om het hoofd en liet het in een mooie vorm van slordigheid hangen over haar schouders. Ze trok een denim jasje aan en keek me aan met een blik van 'nou vanavond ben ik een Parisienne'. We stapten op de fiets en reden langs de Amstel richting het centrum van Amsterdam. Bekeek haar nog eens goed en bedacht me dat het ook best de Seine had kunnen zijn aan onze linkerzijde terwijl we naar het centrum van Parijs fietsten. Qui, gisteren was je een Parisienne.

My Pride

In de afgelopen maanden werd de muziekwereld keihard geraakt door het verlies van 2 muzikale grootheden, die uit "eigen" beweging uit het leven zijn gestapt. Na het vernemen van zo'n nieuwsbericht heeft een ieder zijn mening en oordeel klaar en sommige bieden zelfs het, naar eigen zeggen, beste advies om zelfmoord te voorkomen. Voor een groot deel is dat laatste gewoon klinkklare onzin, want als iemand besloten heeft uit de rollercoaster des levens te stappen, dan zal hij of zij hier vroeg of laat in slagen. Daar kun je dus gewoon geen sodemieter aan doen. Morgen is het weer tijd voor de jaarlijkse botenparade van de Amsterdamse Gaypride en dit jaar is het thema van Pride Amsterdam 'This is my Pride'. Er zal de nodige aandacht uitgaan naar de gevoelens waarmee de LHBTI-community worstelt en tevens zal er bij stil worden gestaan dat het aantal zelfmoordpogingen onder genoemde community viereneenhalf keer zo hoog ligt dan onder heteroseksuelen. Jaren geleden vocht mijn jongste broertje een zware strijd met zijn gevoelens, want het uit de kast komen is misschien een grote stap, maar hoe groot zullen de verdere gevolgen zijn. Wie zal hem nog aankijken. Wie zal nog met hem bevriend willen blijven. Wie durft nog met hem in het openbaar te worden gespot en zeker niet onbelangrijk, hoe zal de eigen familie reageren op zijn "coming out". Voor je het weet slaan ze die "kastdeur" gewoon keihard weer dicht met de boodschap even normaal te doen er weer uit te komen als het weer op orde is in de bovenkamer. Het liep voor hem even anders, want voor ons was het geen verassing en gingen we al snel weer over tot de orde van de dag. Hij is zoals hij is en zo is hij welkom. Voor een buitenstaander zitten er namelijk ook veel pluspunten aan, want ga eens een dag op stap met een stelletje "valse" nichten. Man je pist gewoon geregeld in je panty van het lachen. Never a dull moment. Maar terug naar de worsteling, want ook bij mijn broertje was de stap naar de andere zijde op een gegeven moment dichtbij en dat proces ging redelijk aan ons voorbij. Tuurlijk bespeurden wij een verdriet en wisten wij dat hij het niet altijd makkelijk had op school (zeker niet na de verhuizing naar Gelderland), maar dat het zover was dat hij er klaar mee was, nee dat had ik niet opgemerkt. Het is dus zeker niet makkelijk om zelfmoordgevoelens te herkennen bij een ander en laat staan dat je er zelf mee naar buiten komt, wanneer je demonen je niet met rust laten.

Zelf heb ik geen moeite om over mijn gevoelens te praten en gelukkig heb ik al jaren een prachtige engel aan mijn zijde die ook nog eens beschikt over een ontzettende hoeveelheid engelengeduld. Al zo'n 12jr is zij mijn steun en toeverlaat en heeft ze duidelijk laten zien hoe sterk ze is. Ook weet zij als een van de weinigen dat ik regelmatig in gevecht ben met mijn eigen demonen. Dit weet zij omdat ik er over praat of doordat ik een bepaalde houding aanneem (verdrietig, boos, verward, afwezig). Als tiener was ik eigenlijk al klaar met de wereld en dit leven. Zoveel haat, verdriet, armoede, oorlog en afgunst op tv, in de kranten of gewoon in je eigen nabijheid. Van kinds af aan trek ik mij dit aan en daarin is weinig veranderd door de jaren heen. Nimmer was ik de kleinste, maar ook nimmer was ik diegene die zocht naar het gevecht. Zag ik dat het meerdere personen tegen 1 betrof, ja dan sprong ik ertussen. Ik moet gewoon niks hebben van lafheid. Maar een vechter op het fysieke vlak? Nee dat was en ben ik niet. Net als zovelen is er ook door mij verlies geleden door de jaren heen. Familieleden of vrienden die veel te vroeg ons verlieten, maar ook verlies o.b.v. verhuizing en dus het achterlaten van een bekende en vertrouwde omgeving. Had je net weer iets nieuws opgebouwd stond die verdomde verhuiswagen weer voor de door. De laatste jaren zijn helaas ook niet mijn beste jaren. Lichamelijke klachten volgen elkaar op en uiteindelijk zit het meeste gewoon tussen de oren, want ook op dat vlak laten de demonen je niet met rust. Maar ondanks wat tegenslagen en een gekwelde geest is een blik in die glinsterende ogen van mijn eigen engel vaak alweer voldoende om toch een nieuwe stap voorwaarts te zetten. Mijn eigen oplader, wanneer de batterij leeg dreigt te raken. Ze luistert, ze denkt na, ze zoekt naar de oorzaak en oplossing of ze slaat haar kleine arm(en) om mij heen en vraagt dan verder niks. Ik moet ook veel meer naar haar gaan luisteren is wat ik dan besef en probeer dat dan ook zoveel mogelijk te doen. Helaas faal ik hier nog wel eens in, want door de jaren heen ben ik toch best wel een einzelgänger geworden. Ik sluit me op momenten af. Ik negeer mensen. Ach over het algemeen heb ik gewoon een pleuris hekel aan mensen (geef mij maar een hond) en een nog grotere hekel aan wat die mensen doen met hun leven, dat van anderen en de wereld zelf. Zo'n 5 dagen per week stap ik in de trein naar mijn werk en tja zolang ik instap is het goed. Maar ja ...
Is dit een schreeuw om hulp? Nee, want die heb ik zat en heel dichtbij. Ik wil er namelijk nog lange tijd zijn voor mijn vrouwtje, ik wil mijn nichtje en neefje zien opgroeien, ik wil meemaken dat mijn jongste broertje eindelijk zijn nicht op het witte paard vind of desnoods geadopteerd word door Mevr. Streisand. Ik wil nog een keer een grizzly beer tegenkomen met een vers gevangen zalm in zijn klauwen en hem dan ik zijn klokkenspel schoppen en de vis jatten. Ik wil nog een keer met mijn vrouwtje dansen op een vulkaan, terwijl Huub van der Lubbe het bijbehorende lied zingt en ach mocht Huub geen tijd hebben, dan gewoon een wals aan de waterlijn met Bløf op de achtergrond. Het zal mij nimmer volledig helen en ik zal ondertussen de nodige "veldslagen" blijven voeren met mijn demonen, maar zolang zij die ik lief heb er zijn zal ik nog wel even blijven.

You're My Pride.