Een Herinnering Met Muziek

Vroeger was alles beter hoor je mensen wel eens zeggen en misschien was dat ook wel zo, maar voor mij waren de winters vroeger absoluut beter en ook strenger.
Als ik aan mijn jeugd terug denk dan heb ik het beeld dat we elke winter goed ijs hadden al zal dat zeker niet zo zijn geweest, maar het maakt de herinneringen er niet minder om.

De straat waaraan ik opgoeide zat tussen 2 sloten in en beide waren belangrijke dorpssloten, daar ze niet doodliepen en je dus bij goed stevig ijs heerlijk kon door schaatsen.
Achter het huis had de sloot regelmatig wel last van overhangende bomen of huizen/gebouwen die redelijk dicht op elkaar stonden, waardoor de vrieskou minder makkelijk grip kreeg op het water.
De sloot achter de huizen aan de overkant van de straat had het makkelijker en daar was het altijd druk qua schaatsers, ijsfanaten en kinderen die speelden op het ijs.
Voor ons was het een kwestie van oversteken, het steegje bij de overbuurvrouw doorlopen en de schaatsen onderbinden.

Ik durf niet te zeggen of we als eerst waren begonnen met de zomerspelen, maar wel weet ik dat we ook een keer winterspelen hebben georganiseerd op de grote sloot en dat was op en top strijd & gezelligheid.
We verzamelden oude medailles en vaantjes in de buurt die we dan weer inzetten als prijzen bij de diverse wedstrijden. Een gouden medaille van de zwemvierdaagse bijvoorbeeld was een stukje prachtig eremetaal om te winnen tijdens de 100 meter afstanden sprint of 60 meter priksleeen.
Er waren dus diverse disciplines aanwezig en iedereen had wel zijn eigen voorkeur en/of specialiteit, winnen was fantastisch en de gezelligheid zeker niet minder.

Een andere activiteit die we met een groepje ondernamen was een winterse wandeling die liep over weilanden, bouwakkers en dichtgevroren sloten.
Zo'n tocht nam al snel enkele kilometers in beslag, maar daar maalde niemand om zolang je maar zorgde voor warme kleding en iets te eten & drinken.
Je voelde je tijdens die excursies een soort van ontdekkingsreiziger of avonturier, want je kwam in gebieden waar je normaal gesproken niet kon komen zonder een nat pak te halen of door te glippen via iemand zijn privepad.

Deze week is het weer Top2000 tijd op radio 2 en veel muziek uit de jaren '80 komt weer voorbij en nemen mij dan mee terug naar die tijd van jeugdig winterplezier en denk ik met veel genoegen terug aan die tijd. Liedjes van The Boss, U2, Talk Talk, Duran Duran, etc. hebben dus naast dat het gewoon mooie liedjes zijn & blijven ook zo een onuitwisbare prachtige herinnering achtergelaten.

Een Groet,
Ruud

Geen tijd te verliezen

Bij geboorte treedt je in zekere zin toe tot het rijk der stervenden en start je persoonlijke meter van geleende tijd.
Zekerheden bestaan er eigenlijk niet en dagelijks komen er meer vragen dan antwoorden voorbij die het niet altijd makkelijker maken.
In het leven tellen we normaal gesproken af als iets op zijn einde loopt, maar omdat we niet weten wanneer de geleende tijd op zijn einde is tellen we de levensjaren juist op van 0 tot ...?

Wanneer je iets van iemand leent is het de bedoeling datgene je leende ook weer terug te geven en in sommige gevallen is er dan ook sprake van rente.
Het leven word je dus geleend en dat geef je na verloop van tijd dus weer terug, maar wat zal de rente dan zijn als die er al is?
Betaal je de rente misschien al ten tijde van de levende jaren als in het zorgen voor een goede gezondheid, het geven van liefde en zorg aan de medemens?
Het leven zit vol met vragen en veelal zal het leven je het antwoord schuldig moeten blijven, waardoor je beter met opgeheven hoofd door kan blijven wandelen op het levenspad en hoe hard & onterecht het soms ook zal zijn, de consequenties moeten accepteren.

Sommige mensen zijn er van overtuigd dat als je niet gelooft je ook niet in de hemel zal komen en misschien wel na de dood een zwervende ziel zal blijven die 't veer naar de overkant nooit zal bereiken.
Voor mij persoonlijk zal dat geen probleem zijn, daar ik op jonge leeftijd de nodige zwemdiploma's heb gehaald en het onbekende dus desnoods tegemoet zal zwemmen.
Ik ben mij zeker bewust van hetgeen ik dagelijks doe en dus ook van de consequenties die daarmee gepaard  gaan, maar ondanks dat is en blijft het de vraag hoelang die vrijheid er zal zijn.

Zelf heb ik besloten de vrijheid te koesteren zolang deze aanwezig, te genieten van de tijd die nog over is op de onbekende meter des levens en zo goed mogelijk te zorgen voor de mensen om mij heen.
Ik adem in en ik adem uit, ik zet soms een stap achteruit en waar mogelijk soms meerdere stappen vooruit, maar waar nodig sta ik even stil en denk aan de vrijheid, geniet van de rust & stilte om mij heen en lach van tevredenheid.
Soms vind ik het leven behoorlijk zwaar, maar probeer daar dan toch maar niet al te zwaar aan te tillen.
Soms is er verdriet, maar de tranen die dan vallen zijn er om de negativiteit weg te spoelen en ruimte te maken voor mooie gedachten.

Een groet,
Ruud

My Sacrifice

Lastige Ego's en een geirriteerde testikel

Zaterdagochtend 17-11-2012 begon de dag als vele zaterdagochtenden daarvoor, met een lekker relaxed ontbijtje, radio2 op de achtergrond en online het laatste nieuws doornemen.
Weekend betekend natuurlijk voetbal en dus mocht een kijkje in de nodige voorbeschouwingen niet ontbreken, want je wilt toch enigszinds voorbereid zijn op datgeen mogelijk komen gaat later op de dag of de zondag erna.

Ergens zag ik een voorbeschouwing over ADO - PSV en dat kan natuurlijk kort en krachtig worden ingekort tot winst voor PSV, daar clubs als ADO zich alleen maar kunnen opladen als aartsvijand Ajax (ja volgens mij zijn wij dat zelfs van Heracles, Zwolle, RKC, etc.) op bezoek komt.
Ook voor de wedstrijd van Ajax zelf tegen VVV is het makkelijk voorbeschouwen, want Ajax zal winnen en VVV na 90min te hebben verdedigt puntloos 300km terugreizen naar het Limburgse land.
Normaal gesproken zou een voorbeschouwing je moeten trikkeren om naar een wedstrijd toe te gaan of in ieder geval naar te kijken, maar tegenwoordig is het als journalist gewoon makkelijk want je hebt gelijk de nabeschouwing ook klaar.

Zeker dit seizoen zijn de meeste wedstrijden in de Eredivisie het aankijken niet waard en lopen de meeste spelers sinds augustus al met een verlangen naar de winterstop in hun hoofd rond op het veld.
In de media verkondigen ze allemaal na 1 redelijk geslaagde actie dat ze misschien al wel klaar zijn voor een stap naar een grote Europese competitie en wachten ze liever nog even met het zetten van hun handtekening onder een nieuw contract bij de club die ze momenteel week in week uit een kans geeft.
Bij Ajax loopt momenteel een "eeuwig" talent rond genaamd Eriksen en als we iedereen met een beetje voetbalverstand mogen geloven is de beste jongen de belofte voor de toekomst.
Vertaald naar de gesproken taal bij Ajax betekent dit dus dat we praten over een mogelijke verrijking van ca. 15 tot 20 miljoen tijdens de eerst volgende transferperiode.

Eriksen is al een paar jaar het talent bij Ajax, maar het lijkt mij toch dat het stempel talent na uiterlijk 2 seizoenen passe is en dat het er zeker op Eredivisieniveau al uit had moeten komen.
Hij heeft echt wel wat leuke acties gemaakt, maar zijn aandeel is voor een talent gewoon te mager en als je dan het lef heb om te melden dat je voorlopig nog niet op een contractverlenging zit te wachten, dan hoort de Boer gewoon kort maar krachtig een plekje op de tribune voor je te reserveren.
Het zou een goed voorbeeld zijn voor types als Viktor Fischer die ook al wist te melden dat hij nog wel "even" bij Ajax zal blijven. Hoeze, nog wel even bij Ajax blijven?
Het zijn gewoon allemaal verwende pestventjes die ipv van dagelijks op hun playstation samen met Messi in een elftal te spelen beter eens het nieuws kunnen gaan volgen.
Iedere dag verdwijnen er honderden tot duizenden banen, komen hardwerkende mensen in zwaar financieel weer terecht door een lage uitkering, bijstand en/of hypotheeklasten en dan zegt zo'n tiener dat hij nog wel even wacht om te tekenen voor duizenden Euro's per maand.

Natuurlijk zal ik het allemaal wel verkeerd zien en kan ik beter een voorbeeld nemen aan Frank de Boer die wel tevreden was na de 2-0 tegen VVV zeker met het oog op 't Europese treffen met Dortmund komende week.
Ach ja de trainer ziet het veel beter en veel positiever, want zijn jongens heb hard gewerkt (we hebben het hier verdomme over ca. 90min. tegenover minimaal 8 uur per dag / 5 dagen per week die Jan de arbeider staat te zwoegen voor een mager loontje) en 3 punten in eigen huis houden is een prima resultaat.
Ik heb de wedstrijd van minuut 1 tot minuut 94 gezien en ondanks dat Ajax het meeste balbezit had, was het veelal matig tot slecht wat er getoond werd.
Boerrigter redde zijn avond door een vrije trap er netjes in te schieten, Eriksen speelde voor de zoveelste keer een ongelukkige wedstrijd, Moisander strooide met de ene na de andere verkeerde pass en aan een volkomen belachelijk uitziende schijnbeweging te zien speelde Lukoki met een geirriteerde rechter testikel.

Na de wedstrijd ging ik per OV weer richting huis wetende dat er niet veel later een stel snotneuzen in hun bolides naar huis rijden en zich geen enkele zorgen maken over hun getoonde prestaties, want het salaris komt toch wel weer rijkelijk binnen aan het einde van de maand.
In de voetballerij wordt het tijd voor oude tijden met prestatiecontracten op 0-uren basis. Na 90min. kijken wat je gedaan hebt, hoeveel balbezit, voorzetten, teamwork en eventueel hoeveel goals. Slecht gespeeld is slecht betalen en goed gespeeld is goed betaald.
Het wordt hoog tijd dat die lastige, verwende Ego's maar eens gaan beseffen dat half werk voor een ruim salaris bij lange na niet voor iedereen is weggelegd en dat er veel mensen onderweg zijn naar een sobere, koude Kerst.

Een groet,
Ruud

Met de borst naar voren

Achteraf bleek het een broodje Aap te zijn, maar daar denk je toch niet bij na als het over de kip gaat.
Ach wat wil je ook als de keurslager met zijn beste glimlach je een mooi verhaal verteld en zijn vrouw met van die mooie, eerlijke blauwe kijkers ernaast staat te genieten. Ja ik ging helemaal in het verhaal op alvorens ik overging tot aanschaf van een paar heerlijke kippenborsten.

Die doordeweekse dag kreeg ik na het betreden van de slagerij een krukje aangeboden, een kopje koffie erbij en luisterde aandachtig naar het verhaal van mijn vaste keurslager.
Ooit in een dorpje genaamd Barneveld was het allemaal begonnen voor de Kip, want daar kwam zij ter wereld in een liefdevol gezin bestaande uit 2 lieve zusjes kippen, broertje haan (die ze spottend altijd de Cock "ja met C.O.C.K) noemden, moeder Kip en vader Haan die waar hij ook kwam altijd de voorste was.
Nee hier was geen sprake van een kippig gezin, of een sfeer die zo gespannen was dat je de hele dag het gevoel had dat je op eieren liep.

Kip was gelukkig daar ik het Gelderlandse dorp en genoot van alles en iedereen om haar heen. Ze had veel vriendinnetjes met wie ze veel tijd doorbracht, speelde in het groene weidse landschap en aan het einde van de dag vermoeid, maar voldaan richting hok ging om weer op stok te gaan.
In het weekend genoot ze regelmatig van een glaasje advokaat in stamhok "Haantje de Voorste" en op zondagmiddag speelden ze in de veilig door kippengaas omringde kippenren.

Toen Kip oud genoeg was werd het tijd om het hok te verlaten en het weidse land in te trekken om elders neer te ploffen en ervaringen op te doen.
Kip zag er voor een kip goed uit, met haar slanke poten, ronde dijen en mooie volle kippenborst en ook haar productiviteit qua mooie eieren was zeker om over naar "hok" te schrijven.
Kip had een mooi leven achter de rug en daar ze zeker niet kippig was wist ze dat het kippenleven niet oneindig zou zijn, want dat had ze wel vernomen door al het getokkel om haar heen.
Het was geen droevig vooruizicht, want Kip had echt geleefd, heerlijk kippenzaad gegeten overal waar ze kwam menig haantje zijn hanekam doen verkleuren.

Mijn Keurslager zweeg voor een moment en je voelde een golf van respect en liefde voor Kip door de winkel gaan.
Ja, Kip was rustig heengegaan om na wat liefdevolle behandelingen bij mijn keurslager in de vitrine te belanden.
Mevrouw Keurslager stopte zorgzaam de kippenborsten in een prachtig, schone slagerszak waar Kip trots op zou zijn geweest en overhandigde deze aan mij. Het kan voorbeelding zijn geweest, maar ik zou zweren dat ze bij het overhandigen zeer galant en liefdevol even contact zocht met mijn hand.
Ik pikte vlug en gelukkig ongezien een opkomend emotioneel traantje weg, wenste de Keurslager en zijn vrouw een fijne dag en vervolgde mijn weg snel naar huis alwaar ik nog lang aan het levensverhaal van Kip moest denken.

Een Groet,
Ruud

http://www.nujij.nl/algemeen/039-helft-keurslagers-liegt-over-kip-039.19936082.lynkx#axzz2Bu9A3Kg2

Amsterdamse "Badkuip" gaat nat

Zoiets verzin je toch gewoon niet:

Je gaat voor een periode van ca. 9 jaar dicht i.v.m. verbouwing.
De verbouwing kost vele miljoenen, want het moet er natuurlijk prachtig en high-tech uitzien wil je nog meetellen in de culturele wereld.
Eindelijk dus na 9 jaar open je de deuren weer en nog geen 3 maanden later breng je het nieuws naar buiten dat er ca. 30 man op straat zal komen te staan.

De bezoekers bij het Stedelijk Museum staan nog net niet in rijen die beginnen bij 't Concertgebouw, maar veel scheelt het niet en dus daar kan het (voorlopig) niet aan liggen.
De kosten voor de renovatie zijn uitgekomen op zo'n €127.000.000,- maar daar krijg je dan qua interieur ook wat voor terug in de vorm van luxe kantoorruimte, design meubels en qua vormgeving 's Werelds grootste badkuip.
Als er dus zo'n enorm bedrag beschikbaar is voor een renovatie dan lijkt het mij dat er toch ook duidelijke afspraken zijn gemaakt voor het reilen & zeilen na de opening. Hoeveel man personeel hebben we nodig? Welke CAO gaan we gebruiken en geven we een minimum of maximum? Zullen we als directie niet te hoog gaan zitten met ons salaris en zodoende geld vrij maken voor cultuur?
Blijkbaar is er juist in omgekeerde volgorde vergaderd waarbij enkel gekeken werd naar eigen geluk, zaligheid en bankrekening.

Volgens de directie van het Stedelijk Museum zijn bezuinigingen en een lagere subsidie de reden van de komende ontslagen en dat hadden ze zeker niet in een eerder stadium kunnen voorzien.

'We hebben eerst diepgaand gekeken hoe we onze eigen inkomsten kunnen verbeteren. We zijn tot de conclusie gekomen dat door onze openingstijden flink te verruimen, inclusief de maandagen, we van hogere bezoekersaantallen uit kunnen gaan', aldus Erik Gerritsen, interim-directeur van het Stedelijk Museum. (Bron: AT5.nl).

Als het correct is zal het museum nog een een bedrag van 11,7 miljoen aan subsidie ontvangen en dat is zo'n 1,8 miljoen minder dan verwacht a gepland vanwege de huidige subsidie regels.
Zijn ze dan heel even vergeten dat ze al sinds september open zijn en dat de opening in eerste instantie gepand stond voor december 2012.
We spreken hier dus van een winstmarge van ca. 3 maanden aan openingsgelden, dus gaat die subsidie vlieger echt niet op.
Voor de zoveelste keer zal er wel sprake zijn van te hoge salarissen, te hoge kosten m.b.t. renovatie en zeer waarschijnlijk wat op voorhand gereserveerde bonussen voor de directie.

Waarom moet er altijd maar weer voor idioot hoge kosten gerenoveerd worden en kan een museum niet gewoon gevestigd worden in een gebouw van normaal beton/baksteen?
Best grappig hoor om je gebouw de vorm van een enorme badkuip te geven, maar het heeft geen enkele binding met onze Hoofdstad en ook niet met het verdere Stedelijke karakter. Hadden ze namelijk 't museum wel willen linken aan het huidige beleid in Amsterdam, dan was een zinkend schip als vorm een beter idee geweest.
Maar ja gedane zaken nemen geen keer en straks staan er dus zo'n 30 mensen extra in de al enorm lange rij bij het UWV en niet omdat ze hun werk niet goed deden of omdat er geen werk meer was, maar puur omdat er weer eens met idioot hoge bedragen is gestrooid vanwege een Oh zo nodige renovatie.

Naast de ontslagen neemt het Stedelijk ook andere maatregelen. Het programma wordt beperkt tot vier tot zes grote tentoonstellingen per jaar, aangevuld met kleinere presentaties. Grote internationale tentoonstellingen zijn alleen mogelijk als er aanvullende fondsen voor gevonden worden. Ook is er minder budget beschikbaar voor aankopen. (Bron: AT5.nl).

Dat laatste is dan ook weer zoiets belachelijks, want wereldwijd gaat het niet goed met de culturele sector, dus waarom praten over aankopen en niet gewoon lenen. Steek de koppen eens nuttig bij elkaar en los de problemen gezamelijk op. Hiervoor dan geen dure lunches, zakenreizen of diners in sterren restaurants maar gewoon een plan uitwerken achter de PC en dit delen met musea wereldwijd.
Stop ook eens met belachelijk hoge salarissen, verdeel de kosten & verdiensten meer en hou zodoende geld over.
De oplossing is dichterbij dan menig mens denkt en het enige wat het vaak kost is iets meer water bij de wijn.

Een groet,
Ruud

Even een belletje plegen

Op de radio hoorde ik een spotje tegen bellen in de auto. Terecht word er gemeld dat wanneer je belt tijdens het rijden de aandacht niet of minder is voor de situatie op de weg. Tot zover dus prima spotje, behalve dat er wordt afgesloten met de woorden;"dus bel niet of houd het kort". Huuhhh? Houd het kort? Dus liever zien we je niet bellen achter het stuur, maar zowel houd het dan kort.

Nu vraag ik me af wat gezien wordt als een "kort" gesprek en is er ook een toegestaan maximum aan belminuten? Voor iemand die nooit belt is 30 seconden al lang, maar voor de gemiddelde telefoonverslaafde is een half uur al peanuts.
Stelt U zich voor dat U al rijdende naar plaats van bestemming gebeld wordt in de auto en 't gesprek accepteerd door op te nemen of zelf besluit om iemand te bellen.
Op dit moment verliest U dus een bepaald percentage aan concentratie & aandacht op de weg voor U en is de kans op een ongeval per direct aanzienlijk groter geworden.

Het gesprek gaat vervolgens over de 1 minuut gesprekstijd en dus heeft U bij een snelheid van 120km per uur over een afstand van 2 km minder aandacht gehad voor Uw medeweggebruikers.
We hebben het dan over een situatie op de snelweg, maar bij bijvoorbeeld een snelheid van 50 km in de bebouwde kom spreken we over een afstand van ruim 800 meter, waarin er veel kan misgaan door onnodig gebel achter het stuur.

Voor U kan er geremd worden, vanuit het niets kan er een (wild) dier oversteken, een spelend kind rent achter zijn/haar bal aan, het licht springt op rood of de brug is zojuist opengegaan.
Het zijn maar enkele voorbeelden, maar dan wel van die aard, dat ze verstrekkende en mogelijk fatale gevolgen kunnen hebben.
Als bellende automobilist komt U er met een paar schrammen, blauwe plekken of ander licht letsel vanaf en op de vraag van de toegesnelde agent hoe dit kon gebeuren antwoord U dan netjes & terecht;"Ik was aan het bellen, maar heb het wel kort gehouden en dat is prima volgens het spotje op de radio".

Bellen terwijl men rijd hoort gewoon niet, dus misschien wel verstandig om het spotje aan te passen en de zin van "zowel, houd het dan kort" te verwijderen uit de tekst.
Zit je in de auto zonder de beschikking over handsfree en je word gebeld dan ga parkeer je de auto waar dat kan en is toegestaan.
Zo simpel is het namelijk om een ongeluk te voorkomen en niet achter te blijven met de gedachte dat hij/zij nog zou leven als jij dat telefoontje niet had beantwoord of gepleegd.

Een groet,
Ruud

De Zoekende Punker

Wat je overtuiging ook is ik denk dat ieder mens van dag 1 tot aan de laatste dag zoekende is naar dat wat beter zou kunnen en het leven gemakkelijker zou kunnen maken.
Natuurlijk is geen mens perfect en moeten we soms gewoon gewenst of ongewenst omgaan met de nukken van anderen om ons heen.
Ik ben ook niet perfect en zoek al sinds de dag dat ik begon met ademen naar een rustiger vaarwater, waarin ik mijn schip veilig kan laten varen.

Tot op heden heb ik soms te maken gehad met een rustigere vaargeul, maar veelal sloeg het weer om en verzeilde ik weer in hogere golven waar concentratie aan het roer een eerste verreiste was.
Als klein kind zat ik ooit huilende op mijn kamer toen mijn vader binnenliep en vroeg wat er aan scheelde, waarop ik nog verdrietiger werd en zei dat ik er geen sodemieter aan vond op deze aardkloot en dat het leven van mij niet zo hoefde.
Gezamelijk staarden we wat uit het raam alwaar we uitkeken op de huishoudschool die daar destijds gevestigd was en ik voelde de troostende arm van mijn vader om mijn schouders.
Hij beaamde dat 't leven niet altijd even mooi was, maar dat je de rug recht moet houden en je niet moet laten onderdrukken door de mindere momenten.

We zaten nog even samen en toen ik weer langzaam een kleine lach kon vertonen begaf ik mij weer naar de woonkamer en mijn vader naar zijn werkzaamheden in de bakkerij. De man werkte praktisch 100 uur per week en vond toch tijd om tussendoor zijn zoon te steunen en bemoedigend toe te spreken. Mooi toch zoiets.
Ondanks de immer aanwezige steun van mijn familie en niet in de laatste plaats van mijn vrouwtje, blijf ik een dolende ziel op deze aardkloot en heb ik dagelijks moeite met dat wat ik hoor, zie en soms beleef.
Geloven in uitspraken als "de wereld is tegen mij" doe ik niet (al zeggen we dat gekscherend wel eens in huiselijke kring), want ik heb eerder het idee dat de wereld tegen zichzelf vecht en dat er nimmer een winnaar zal zijn.

Gisteren zat ik gezellig met mijn vrouwtje te genieten van een try out door voormalig Heideroosjes zanger Marco Roelofs en naast dat het erg leuk was bekroop mij ook een confronterend gevoel.
Heb ik vroeger dan ook een hanenkam gehad? Nee. Heb ik in een punkband de wereld rond gereisd? Nee.
Wel sliep ik regelmatig in kraakpanden, luisterde naar metal, hardrock, punk en andere alternatieve muziek en zag veel drugsgebruik (misbruik) om mij heen al was en ben ik nog immer een fel tegenstander van drugs.
Ik schopte tegen de wereld, hekelde de politiek, justitie en alles wat ook maar iets leek weg te hebben van autoritair gedrag.
Ik was punk, alternatief, boos, verdrietig en vooral teleurgesteld in de wereld, want niemand kiest ervoor om geboren te worden, maar ook kiest niemand ervoor om geleefd te worden door anderen die om wat voor reden dan ook denken die macht te hebben.

Na de voorstelling zijn we nog wat gaan drinken en besproken dat wat we beluisterd hadden ik besefte weer dat ik nog altijd boos ben, maar ook heel erg kan genieten van mensen om mij heen en een leuke cabaretvoorstelling.
Ik zal altijd wel boos blijven denk ik en ook zal ik altijd wel zoekende blijven, maar vooral bij dat laatste heb ik steeds meer hulp & ondersteuning gevonden. Dat is een mooi iets en het maakt mij een stuk rijker.
In mijn hart blijf ik altijd wel een punker, maar tegenwoordig wel een veel vrolijkere die ook wat minder hard schopt. Wie weet eindig ik mijn zoektocht ooit nog vredig. Wie zal het zeggen?

Een groet,
Ruud

Zeiknat beleef je de sfeer pas

Volgens Directeur Betaald Voetbal Bert van Oostveen is de KNVB helemaal klaar met de Rotterdamse Kuip als het aankomt op wedstrijden voor het Nederlands Elftal en misschien ook wel de jaarlijkse Bekerfinale.
Er is namelijk geklaagd door de verwende supporters van het Nederlands Elftal, daar zij liever een A La Carte menu wensen tijdens een wedstrijd, minimaal een tafel voor 4 personen en prive biertap aangesloten op elke stoel.

Oranje supporters zijn namelijk geen echte supporters, maar meer een stel verklede apen die bij gebrek aan wekelijkse optredens van de Toppers gekleed in oranje overal of leeuwenpak hun heil zoeken bij een matig potje interland voetbal.
Ik ben geen supporter van het Ned.Elftal en puur omdat ik er niks mee heb en ook absoluut niet geassocieerd wil worden met een stelletje boeren die een paar keer per jaar van vrouwlief even stoer mogen doen.
Lekker de debiel uithangen in een grote Nederlandse stad, lopend op oranje klompen, een oranje toeter op je hoofd en op beide wangen een prachtig geschimkte Nederlandse vlag, nee dat is niet aan mij besteed.

In de wereld van de Bikers spreekt men over zogeheten 1%ers en dit zijn zij die zich niet aan de standaard regels houden en puur leven voor het clubbestaan. Dit gebeurd door elkaar door dik en dun te steunen, de kleuren van je club te dragen in je hart en waar nodig te strijden voor je club & stad. Stand Your Ground.
Als we dus even een makkelijke splitsing maken in de wereld van voetbal en supporters dan zijn wij clubsupporters de 1%ers van het voetbal en alle het andere behoort tot de burgelijke 99%.
Een beetje clubsupporter is dan ook wel het nodige gewend en daartoe behoren ook regelmatig embarmelijke omstandigheden zoals 90 minuten lang je club steunen in regen, wind, hagel en sneeuw en lang wachten op een lauw broodje worst of koude friet.

Dit is dus voor de verwende volgers van 't Nederlands Elftal absoluut NOT DONE en omdat er dus geen luxe was in de Kuip ten tijde van Nederland - Andorra wil Bertje van Oostveen het liefst geen interlands daar meer laten plaatsvinden.
Zelf ben ik een Ajaxsupporter (Ajacied) dus waarom zou ik mij druk maken over het stadion van "onze" rivaal, nou puur omdat dit een belachelijke beslissing zou zijn die iedere ECHTE supporter aangaat.
Nog even en dan klagen er paar van die Oranje Josties over lelijke harde stoeltjes en voor je het weet kom je zondag het stadion in en is je stoel van oranje pluche voorzien. Een ander gaat klagen over tabak en alcohol gebruik en kan je straks alleen nog een dropsleutel en Wicky krijgen.

Ten tijde van mijn verblijf in Engeland eind jaren '90 bezocht ik regelmatig wedstrijden in de diverse divisies aldaar en dat was puur genieten. Een wedstrijdbezoek bestond uit een belabberde hete bak slappe pleur, een half uur wachten op een halve liter (vanuit het blikje in de beker geschonken of geschonken via tergend langzame tap) Lager, een gloeienhete steak, minced of chicken pie en veelal een nat pak vanwege de vele regenval.
Ik noem dit de puurste vorm van voetbalerotiek en ook de enige manier om voetbal echt te beleven, dus als je hier niet tegen bestand bent dan heb je gewoon niks in een voetbalstadion te zoeken.
Vanaf dag 1 kots ik persoonlijk op stadions als de Arena en Gelredome waar de sfeer veelal ver te zoeken is, het geen enkele vorm van voetbalromantiek uitstraald en je jezelf meer voelt als theaterbezoeker dan als voetbalsupporter.

Dus voor al die burgerlullen die er af en toe zo nodig op uitmoeten om het Nederlands Elftal van enige support te voorzien heb ik nog wel wat tips:
- Ga naar je lokale Blokkerfiliaal en koop voor minder dan €2- een poncho (veelal ook Oranje beschikbaar).
- Wil je niet te lang wachten op je broodje worst ga dan ten tijde van de wedstrijd even snel langs 't verkooppunt (over het algemeen mis je dan toch geen ene reet van het veelal belabberde Interlandvoetbal).
- Gaat dit je ook niet lukken, blijf dan gewoon lekker thuis of ga voortaan je tijd verdoen bij heerlijke burgelijke bridgewedstrijden.
De conclusie is namelijk heel helder & simpel, jullie horen hier niet thuis. Jullie zijn geen voetbal supporters, maar mislukte carnavalhooligans die willen beslissen wat er allemaal moet gebeuren in 90 minuten, maar wel in de 70e minuut snel naar de auto gaan om maar niet in de file te belanden.

Een Groet,
Ruud

We lachen, maar huilen ook samen

Van de week spraken we weer even kort aan de telefoon om nog wat kleine zaken te bespreken m.b.t. de viering van mam's 60e verjaardag.
Hier kijken we naar uit en gaan er een gezellig avond van maken, lekker eten en hopelijk veel lachen.
U vertelde dat jullie overdag op bezoek zijn geweest bij Uw broer en dat het maar blijft tobben qua gezondheid.
Op een gegeven moment viel er even een stilte en hoorde ik U snikken, want het valt gewoon zwaar en 't is emotioneel.
Het harde is dat we aan de ene kant machteloos zijn, maar aan de andere kant kunnen we ook zorgen voor mooie momenten door te steunen en hem mooie momenten te bezorgen.

Een paar weken geleden stonden we met zijn 4en vliegtuigen te spotten langs een aantal banen van Schiphol en ondanks dat we de landing misten van de nieuwste Airbus hadden we toch een mooie middag, lachten we om wat grappen en pakten we nog even een lekkere ongezonde snack bij de Mac en dronken een bakkie koffie.
Soms stond ik er een beetje stil bij, deed een paar stappen naar achter en zag hoe jullie genoten. Hier genoot ik dan weer van en heb deze middag dan ook opgeslagen als een mooie herinnering.

Door het jaar heen komen dagen voorbij met een speciale betekenis (moederdag, vaderdag, dierendag, verjaardagen, dagen van herdenking) maar zolang we elkaar elke dag kunnen steunen, met elkaar kunnen lachen & huilen is voor mij elke dag speciaal en van grote betekenis.
We zijn een goed zooitje bij elkaar, lachen met elkaar en op zijn tijd huilen we ook samen.
Uw blijdschap is ook mijn vreugde, Uw verdriet zijn ook mijn tranen en ik ben er trots op dit met Uw te kunnen delen.

Een lach & traan.
Ruud

Hamburger Porno met een Gelikt Sausje

Vanochtend zag ik op een nieuwssite een link naar een filmpje dat ik wel even wilde bekijken en klikte op de link om deze te starten.
Zoals zovaak krijg je dan eerst een reclame te zien en in dit geval betrof het een reclame over zo'n sappige hamburger die belegd werd met mooie afgespoelde tomaten, frisse augurk, hemelsgroen blaadje sla en daarover nog zo'n lekkere klodder smaakvolle saus.
Ik had net mijn ontbijt weggewerkt, maar moet eerlijk toegegeven dat ik nog net niet de deur uit rende om mij zo snel mogelijk richting de eerste de beste fastfood toko te begeven.

Als je er goed over nadenkt dan zijn dit soort reclames eigenlijk een pure vorm van fastfood porno en wordt je lekker gemaakt met iets dat je toch niet krijgt. Je krijgt er ook nooit een melding achteraan met de boodschap dat fastfood eten slecht is voor hart & vaatziekten en dat je bij teveel consumptie er alleen maar dik van wordt.
Zet de radio of tv maar aan en bij iedere reclame over bijvoorbeeld het aanschaffen van een auto wordt er vermeld dat de aanbieding wel leuk is, maar dat geld lenen ook geld gaat kosten.
Op een pakje rookwaar wordt je gewaarschuwd voor dodelijke ziekten, problemen bij zwangerschap, etc. en bij alcohol reclames wordt er vermeld dat drinken onder de 18 niet is toegestaan.

Al sinds langere tijd mag er bij sportevenementen geen reclame meer worden gemaakt voor rookwaar vanwege het ongezonde bijeffect dat het kan opleveren, maar waarom mogen de kinderen die tijdens EK & WK's als mascotte meelopen met de spelers wel gesponsord worden door MacDonalds?
Het enige dat je ze meegeef is dat ze beter niet kunnen roken & drinken en als ze dat dan ook niet doen ze als traktatie wel een lekker vet menu mogen halen bij die lachende clown, want volgens de beelden zitten daar alleen maar verse, gezonde producten op.

Wereldwijd lijden er heel veel mensen aan obesitas (overgewicht) en in plaats van dit tegen te gaan lijkt het wel alsof we gepromoot worden om juist meer vet te eten zodat het straks niet meer opvalt als we toch allemaal dik zijn.
Het laatste nieuws vanuit Amerika is dat er misschien een verbod komt op de verkoop van grote bekers frisdrank in openbare gelegenheden daar veel mensen nu gewoon schaamteloos een "hele emmel" naar binnenwerken terwijl een kleiner formaat ook zou volstaan.
Ik ben zeker voorstander van deze maatregel, want het is net als met eten dat een kleiner portie ook vult. Het menselijk brein registreert namelijk na ca. 20 minuten dat het vol zit en je genoeg heb gehad, dus het ligt hem niet aan het volume maar vooral aan geduld en respect voor je eigen lichaam.

Alle grote fastfood ketens, tabakfabrikanten en brouwers zullen hier tegenin gaan en beweren dat het een vrijheid van kiezen moet zijn wat men wel & niet wil consumeren, terwijl ze verdomd goed weten dat er wereldwijd ontzettend veel mensen sterven aan hart & vaat ziekten.
Ondanks de feiten, kennis en berichtgeving hierover in de media blijven ze op alle manieren hun vette snacks promoten en zie je dagelijks overal grote billboards voorbij komen met daarop Hamburger Porno voorzien van een gelikt, geil sausje. Hhhhm lekker hoor en blijf lekker kopen en eten maar een verbod op reclame voor fastfood zou er wel mogen komen.

Ach misschien moet ik mij wel helemaal niet zo DIK maken over dit onderwerp.

Een groet,
Ruud

http://www.youtube.com/watch?v=HDqqiWhXAFE

Homo's hebben geen agressie motoriek

Afgelopen weekend is er in Den Haag een 24-jarige jongen mishandeld na een avondje stappen.
Volgens het slachtoffer kwamen er 2 jongens aanlopen die vanuit het niets hem lastig vielen, uitscholden voor kanker homo en nadat hij er wat van zei begonnen ze op hem in te slaan.
Hij liep een hersenschudding op en scheurde zijn lip.

Als ik dit soort nieuws lees begint mijn bloed te koken en zou ik graag die 2 gasten eens willen tegenkomen om even te controleren of ze dan ook nog zo stoer zijn.
Zeker daar het volgens 't slachtoffer om een Marokkaan en Hindoestaan ging en dat naar mijn weten toch vaak gasten zijn die in een "jurk" over straat gaan, dus wie is hier nou de homo.

In een interview met BNN zou Ajax-trainer Frank de Boer enige tijd geleden hebben gezegd dat het bij homo's waarschijnlijk aan het missen van motoriek ligt dat ze niet succesvol kunnen zijn in de voetbalwereld.
Nu zouden de uitspraken van de Boer uit hun verband zijn gerukt, maar stel dat hij gelijk zou hebben dan hebben homo's waarschijnlijk ook geen agressie motoriek.
Met andere woorden, ze zijn dus een gemakkelijke prooi en hebben het puur te danken aan hun gesteldheid dat ze om de zoveel tijd even flink in elkaar worden geslagen. Puur gelul dus, maar ja er moet toch ergens een oorzaak worden gevonden.

Agressie tegen homo's is helaas geen landelijk, maar een wereldwijd voorkomend probleem en het zal ook nooit verdwijnen ben ik bang.
De wereld zit namelijk vol met leeghoofden die bang zijn voor andere leefstijlen, meningen en mensen van andere geaardheid en hierdoor voelen ze zich op de een of andere manier geroepen om andere mensen te mishandelen.

De jongen die afgelopen weekend werd mishandeld heeft 'als je het nieuwsbericht lees' nog geluk gehad dat er portiers van een uitgaansgelegenheid in de buurt waren die hem te hulp schoten, want voor het zelfde geld slaan of schoppen ze je gewoon harstikke dood.
Je hoeft namelijk maar een klap op de slaap te krijgen en dan is er een grote kans aanwezig dat je het niet meer kan navertellen.

Zonder gewoon eens te kijken naar de geaardheid van slachtoffers van zinloos geweld is het naar mijn idee puur een vorm van geweld tegen een ander mens en zouden hier zeer hoge straffen aan gekoppeld dienen te worden.
De daders van de mishandeling in Den Haag zijn (nog) niet gepakt en de politie is opzoek naar getuigen, maar wat zou er gebeuren als ze wel worden gepakt?
Het slachtoffer zal moeten getuigen en hierdoor met naam & toenaam bekend worden bij de daders en hun familie & vriendenkring, waardoor de kans groot is dat er meer bedreigingen en geweld zullen volgen.
De daders zelf zullen er met een redelijk lichte straf vanaf komen en binnen de kortste keren betrokken zijn bij een volgend geval van zinloos geweld.

Persoonlijk ben ik daarom van mening dat iedere vorm van zinloos geweld of het nou tegen homo's is of niet direct op levenslang moet komen te staan. Je mishandeld namelijk een medemens om niks en geeft hiermee in zekere zin aan dat jij niet wenst dat ook zij deel uit maken van de samenleving. Je hoort namelijk niet thuis in onze samenleving wanneer je problemen hebt met de geaardheid van anderen en dus dien je dan zonder pardon zelf uit de samenleving te worden verwijderd.
Met andere woorden "OPFLIKKEREN met al die hersenloze agressievelingen".

Een groet,

Ruud

Een nieuwe start?

Beste lezers van de Nieuwe Revu daar zit U dan en leest U mijn eerste column.
Nu heb ik al veel spannende momenten in mijn leven meegemaakt, maar kan U zeggen en bekennen dat dit zeker tot 1 van de spannendste momenten behoort in mijn toch al behoorlijk onstuimige leven.
Voor ik aan het schrijven sloeg kwamer er zoveel vragen bij mij naar boven dat het mij eerlijk gezegd wel enigszinds nerveus maakte en ook behoorlijk onzeker. Vreemd, want dit was juist eerder iets dat anderen beweerden te ervaren wanneer ze met mij in aanraking waren gekomen. Heb ik trouwens weer nooit iets van begrepen.
Maar goed ik vroeg mij toch wel af over het oordeel dat de media zou vellen, hoe de lezers mijn ervaringen zouden opnemen en of er misschien wel negatieve reacties zouden komen van "oude" bekenden al is dat laatste haast onmogelijk, daar en zo heb ik vernomen de meesten door wat voor reden dan ook al niet meer onder ons zijn.

Toen ik nog maar net op vrij voeten was (of in mijn geval "op draaidende scooterbanden") werd ik door de redactie van Nieuwe Revu benaderd met de vraag of ik misschien een column zou willen schrijven.
Enerzijds was ik gelijk vereerd, maar anderzijds ook behoorlijk wantrouwend want zat hier misschien meer achter en waren er misschien wel instanties bij betrokken die zo hoopten dat ik iets zou bekennen (al moet ik bekennen, dat er niks te bekennen valt).
Om het aanbod eerst eens goed te overdenken en alles even te laten bezinken besloot ik om de scooter te pakken en een heerlijk heldere Hei(uhh biertje) te gaan pakken in een kroegje gevestigd nabij mijn oude buurt.

Een paar dagen later was ik eruit en besloot op 't aanbod in te gaan. Hier moet ik dan wel bekennen (blijft een rot woord) dat het gewoon goed voelde en dus spoede ik mij als een Haas zo vrij in een groen weiland richting de redactie en daar werd al snel de hele deal beklonken.
Tijdens mijn bezoek aan de redactie bespraken wij ook gelijk hoe ik de columns zou gaan aanleveren, want thuis beschikte ik enkel over een oude typemachine van Duitse makelij en dito briefpapier met een of ander Duits watermerk er in geprint. Waardeloos dus en daarom werd mij al snel een laptop ter beschikking gesteld en een eigen e-mailadres voor mij aangemaakt.

Ik ben dus helemaal klaar om mijn verhalen te gaan tikken en U er hopelijk mee te verrassen, maar alvorens ik dit echt ga doen wil ik nog wel iets duidelijk maken naar U toe.
Sinds het namelijk bekend was geworden dat ik de nieuwe columnist voor Nieuwe Revu zou worden zijn er de meest belachelijke speculaties in de media verschenen over de te verkrijgen vergoeding aan mijn persoon.
Hier kan ik dus duidelijk zijn, het is een leuk bedrag maar we hebben het hier niet over zulke grote bedragen dat je het bijna in vaten zou gaan bewaren.
Als ik mijn best ga doen op financieel gebied en netjes alle openstaande vorderingen maandelijks betaal kan ik er misschien een paar keer een kouwe rakker van kopen aan 't Marie Heinekenplein bijv. of de tank van de scooter mee vullen en als ik na omgerekend 1 jaar van columns schrijven goed heb gespaard zit er heel misschien nog wel een korte trip naar bijv. een stad als Parijs in.

Voor nu laat ik het hier bij, ga weer hard aan het schrijven en hoop U spoedig weer van een gezellige Mokumse column te kunnen voorzien.

Met Jordanese Groet,

Willem H.

Sluitspier Talent

Enige tijd geleden een bezoekje gebracht aan de opnames van #DBSSW in Bitterzoet en enkel omdat het mij wel een grappig uitje leek o.b.v. aanbieding van de VARA.
Nu krijg ik over het algemeen al spontaan een verkrampte sluitspier wanneer ik het smoelwerk zie van Giel Beelen en als die ook nog gaat presenteren wordt 't er niet beter op.

Ook begreep ik weer voor de volle 100% waarom ik bijna nooit naar een optreden ga van een zogenaamd goede Nederlandse artiest. Natuurlijk zitten er wel juweeltjes verscholen in de Vaderlandse muziekwereld, maar die ontdekken zichzelf of worden door een andere grote artiest ontdekt en niet door een op aandacht geilende radio DJ.
Ik ben er voor 99,9% van overtuigd dat die Beelen zijn eigen programma's opneemt, bij thuiskomt het gelijk terugkijkt en luisterd en dan even lekker aan zichzelf gaat zitten. Echt FUCKING geil Giel (Tja, je vader had bij aangifte na je geboorte de middelste letters per ongeluk verwisseld).

Leuk programma hoor dat #DBSSW maar als daar nou een topper tussenzit dan houd dat toch echt in dat de Nederlandse muziekwereld gedoomd is te mislukken.
Natuurlijk mogen ze straks weer opdraven bij De Wereld Draait Door (oftewel DWDD), in de tent op Pinkpop (of in het meest ergste geval op het hoofdpodium vlak voor afsluiters Trijntje Oosterhuis & Alain Clark) en aan het einde van 't festival seizoen nog even met zijn allen op Lowlands.

Alles wat tot nu toe in Nederland is doorgebroken via onzinnige talentenshows is sinds die tijd in stand gehouden via vriendjespolitiek en niet op basis van daadwerkelijk talent. Je mag komen opdagen in allemaal programma's, krijgt desnoods je eigen reis, mode of kookprogramma en in het ergste geval wordt je een bekende Nederlandse TV-Makelaar. Ooh dat wisten jullie nog niet, maar als ik zo de Nederlandse TV mag geloven hebben alle zogenaamde artiesten & wannabe BN'rs tegenwoordig verstand van onroerend goed en gaan ze jou na een bescheiden hitje op Sterren.nl of Tros Muziekfeest op het plein wel even vertellen hoe je dat huisje kan verkopen terwijl er al 5 jaar een Te Koop bord in de tuin staat zonder ook maar 1 kijker.

Rock 'n Roll is Dead? Nou in Nederland scheelt het niet veel meer.

Een Groet,

Ruud

De UitZUIGmarkt

Afgelopen vrijdag begon de Uitmarkt en hiermee werd gelijk het nieuwe culturele seizoen geopend 2012 - 2013.
De culturele sector heeft het moeilijk en te lijden vanwege de vele bezuinigingen in het land en dat is natuurlijk geen goed nieuws voor de wereld van muziek, toneel, opera, cabaret, etc. want die moeten het nu veelal met een zeer kleine subsidie doen en in sommige gevallen is er helemaal geen sprake meer van enige subsidie.
Hierdoor zijn diverse culturele genootschappen ten dode opgeschreven en om enigszins het hoofd toch nog boven water te houden wordt er regelmatig een beroep gedaan op de trouwe cultuurfanaat d.m.v. collectes tijdens optredens en/of evenementen.

Als ik dan ook ergens aan het genieten ben wil ik best een kleine duit in het zakje doen, hopende dat ik er zo mede voor zorg dat ik het jaar er op ook weer kan genieten van een optreden.
Zondag 26-08-12 besloten mijn vriendin en ik om even een kijkje te gaan nemen op het Museumplein alwaar er diverse optredens & workshops plaatsvonden ten tijde van de Uitmarkt.
Ondanks de vele regenbuien was het er toch redelijk druk en gezellig en besloten wij in alle gezelligheid een kijkje te nemen bij de diverse tenten op het plein.

Als je dan zo even aan het rondwandelen ben krijg je na een tijdje wel een keer trek & dorst en dus begaven wij ons richting de daarvoor bestemde tenten/wagens en schrokken ons eerlijk gezegd de kolere, want een simpele zak friet met een klodder mayonaise kostte niet minder dan €3,50.
Op zo'n moment verdwijnt de eerder verkregen trek net zo snel als die was op komen zetten en dus keken we wat er eventueel nog wel betaalbaar zou zijn.
Een minuut later waren wij weer redelijk van de schrik bekomen en liepen wij richting een andere eetgelegenheid op het plein en geloof het of niet, maar als mijn vriendin niet tijdig mijn broek had vastgepakt was deze tot onder mijn schoenzolen gezakt inclusief boxershort.
Ja als je echt dacht dat het na zo'n belachelijke prijs voor een frietje niet erger kon dan kwam je dus mooi bedrogen uit, want daar hing toch echt een bordje met de tekst "Turkse Pizza voor €6,-".

Na een paar keer met de ogen te hebben geknipperd en diep adem te hebben gehaald keek in nogmaals en realiseerde mij dat ik het toch echt goed gelezen had, waarop ik alle moed verzamelde en op onderzoek uitging, want hier moest wel iets heel speciaals aan de hand zijn.
Wonende in A'dam West ben ik namelijk best wel wat Turkse Pizza's gewend en is er ook hier wel sprake van een prijsverschil, maar dat varieerd dan wel van €0,50 tot hooguit €1,00 en meer dan gemiddeld €1,50 betaal je hier dan ook niet voor Turkse Pizza.
Maar goed je wilt ze een kans geven en het is per slot van rekening de Uitmarkt dus hier moest iets cultureels aan de hand zijn. Ik gokte zelf op de grootste Turkse Pizza ter wereld, of een pizza gemaakt door de grootste Turk ter wereld of in het uiterste geval dat je bij aankoop van deze dure pizza een geheel verzorgde All Inclusive reis naar een mooi Turks 4-sterren hotel zou krijgen.

Helaas niets was minder waar en het betrof hier simpelweg een doodnormale Turkse Pizza bereid door het zoveelste studentje die al dan niet vrijwillig aan het werk was tijdens de Uitmarkt en ik weet ook zeker dat het nog zo'n 1e jaars was die niet eens weet waar Turkije ligt, laat staan hoe een Turk er uit ziet in het echt.

Ja de wereld zit in zwaar financieel vaarwater, we moeten allemaal bezuinigen en oh oh oh wat heeft de culturele sector het zwaar, maar om dan simpelweg Junkfood voor Wall Street prijzen te gaan aanbieden is pas de echte doodsteek voor de culturele sector.
Harstikke leuk hoor dat de optredens tijdens de Uitmarkt verders gratis waren, maar gooi SVP snel die idiote consumptieprijzen omlaag en vraag gewoon €1,- bij de ingang van een optreden.
Op die manier heb ik nog het gevoel iets te doen aan de instandhouding van ons cultureel erfgoed en niet het idee dat het meeste geld in de zakken van Friet van Piet verdwijnt.

Een groet,
Ruud

De Bronzen Cultuur

Naar buiten kijkende vraag ik mij af of het weer deze zomer gewoon geen afspiegeling is van de sportieve resultaten die Nederland behaald? Het begon een aantal maanden geleden met het ooh zo mooie EK in Polen & Ukraine alwaar onze Nederlandse Leeuwen (al was er meer sprake van een stelletje jankende katjes) wel even voetballes zouden geven aan Europa.

Vervolgens verplaatste sportbeminnend Nederlands zijn blik naar het Franse landschap om eens te kijken of er nog Nederlands succes mogelijk was op de fiets, maar helaas vielen de meeste letterlijk om.

Momenteel is de hoop gevestigd op de Olympische Spelen te Londen, want met een aantal atleten van wereldklasse moet er toch nog een goed einde aan de sportzomer te breien vallen.
Het valt helaas nog niet mee en luisterend naar diverse sporters en analisten hebben we er straks naast de 6jes cultuur in het onderwijs ook de Bronzen cultuur bij in de sport, want het lijkt wel of we daar genoegen mee gaan nemen.

Zal ik het beter doen op de mat, aan de ringen, in het zwembad, op de fiets, in de boot, tijdens het schermen of op de surfplank? Nee, ga er maar vanuit dat zij beter zijn en resultaten behalen die ik (eigenaar van een aantal denksportboekjes en wat sportkleding) nimmer zal bereiken.
Punt is natuurlijk wel dat zij er voor betaald (gesponsord) worden en vaak met veel bravoure richting een toernooi afreizen waar het dan regelmatig niet waar wordt gemaakt.

Natuurlijk is het een gegeven dat niet iedereen kan winnen en dus hoort verliezen erbij, maar ook op dat punt verdienen veel Nederlandse sporters geen ovatie. Verliezen ze een keer dan is het bijna nooit de kracht van de tegenstander(s), maar er is altijd een excuus qua griepje, zere knie, verkeerd materiaal of de sex was verkeerd gegaan.
Het is dus Brons wat de klok lijkt te slaan in de Nederlandse sport cultuur en het kan bijna niet anders dat dit voorkomt vanuit de instelling die onderwijs, politiek Den Haag en coaches afgeven, want er is toch niks mis met een eervolle vermelding terwijl met iets meer inspanning en karakter ook goud mogelijk is.

Al eerder heb ik eens opgemerkt dat het toch te idioot voor woorden is dat er vanuit alle uithoeken in de wereld mensen naar Nederland komen om te fietsen en wij (Hulde aan Marianne Vos die het wel waar maakt) er geen ene moer van bakken op de fiets.
Als er in Nederland 1 zonnestraal te zien is trekken we er massaal op uit om te gaan varen en met veel dagen wind hebben we toch een prachtig klimaat om naar de wereldtop te roeien, maar ook hierin falen we al jaar na jaar (heb het hier dus niet over zeilen & surfen).

Veel sporters klagen ook over aandacht voor hun sport en dat er te weinig geld beschikbaar gesteld wordt vanuit het rijk, maar als je als sporter weet dat je voor een gouden plak simpelweg zo'n €30.000 kan opstrijken dan ga je gewoon over lijken, is niemand je beste vriend en vecht je tot bloedens toe om die 1e en hoogste plek op het podium te behalen.

Er werd voorafgaand aan de Spelen het nodige geschreven en gezegd over de keuze om Dorian van Rijsselberghe de vlag te laten dragen tijdens de ceremonie, maar tot nu toe is het wel een terechte keuze want voorlopig steekt onze Nationale windsurf trots met kop en schouders (en zeil) boven de concurrentie uit.
Kijkende naar het resterende programma valt er nog genoeg te behalen en dan doel ik op goud, dus laten we hopen dat Brons naar het verleden wordt verdrongen en er weer een gouden tijd gaat aanbreken die ook motiverend zal moeten werken voor nieuwe generaties Olympische atleten en sporters in het algemeen.

Het kan namelijk toch niet zo zijn dat er straks allemaal Bronzen sporters aan de slag gaan bij sponsor Randstad om dan mensen aan werk te helpen met een 6jes mentaliteit.
Vandaag is het de dag van de waarheid voor Judoka Grol (reeds makkelijk door naar de volgende ronde, mooi man) & Zwemster Ranomi Kromowidjojo en bij deze wens ik jullie heel veel mentaliteit, kracht en succes toe. Laat je tanden zien, straal met een Gouden gloed in de ogen en vreet je tegenstander op, want zoals de Generaal ooit zei "voetbal is oorlog" geldt dit natuurlijk voor sport in het algemeen. De vrede teken je dan maar weer op het podium met goud om de nek.

Een Groet,
Ruud

We vieren het niet

Vandaag is het 05-07-12 en is mijn vader weer een jaartje ouder geworden, dus zouden we normaal gesproken "Van Harte" zeggen, maar dit keer laten we het even achterwege.
We gaan niet heel droevig doen, maar we staan op dit soort momenten wel even stil bij andere belangrijkere zaken in de wereld om ons heen en dan vooral de situaties die dicht bij ons staan.

Vandaag is mijn vader in goed gezondheid een jaartje ouder geworden, maar ondertussen is er ook het besef dat voor anderen een jaartje ouder worden een heel ander verhaal is en het soms nog maar de vraag is of dat gaat lukken.
We gaan nu niet heel dramatisch doen, maar we moeten wel realistisch blijven en beseffen dat het soms ook zomaar afgelopen kan zijn, hoe oneerlijk dat ook is.

Morgen ga ik samen met mijn vrouwtje richting de familie om toch enigszins ingetogen de verjaardag van mijn vader te vieren en misschien ga ik als hij thuis is ook even bij mijn oom langs om gedag te zeggen en te vernemen hoe het nu allemaal gaat en wat de prognoses zijn.
Misschien kan ik hem nog wat kracht, moed en positiviteit geven door even langs te gaan en dan gaan we 't nog wel even hebben over het komende seizoen van Ajax, want daar moeten we altijd nog een keer samen heen en dat gaan we halen ook. Ik regel de kaarten wel voor ons.

Vandaag zal ik even bellen met mijn vader om hem toch te feliciteren en te vragen hoe het met hem gaat, want de situatie zoals deze nu is vreet aan hem en dat hoor ik elke keer weer in zijn stem als ik hem spreek.
Hij weet als geen ander dat ik er ook voor hem ben en dat is altijd zo geweest, want ook omgekeerd is hij er altijd voor mij en iedereen die hem lief is. Zijn broer is hem zeer lief en naarmate mijn Oom ouder wordt zie ik ook hoeveel hij op mijn vader lijkt en dat maakt een band alleen maar sterker.

Vandaag denk ik dus even aan mijn vader vanwege zijn verjaardag, denk ik ook aan mijn Oom vanwege zijn gezondheid en sta ik even stil bij een oude dorpsgenoot van mij die zijn moeder helaas als is verloren aan de grote K en nu alle kracht nodig heeft om aan zijn vader te geven die ook door deze helaas zo krachtige tegenstander is aangevallen.
Vandaag vieren we ingetogen en staan tevens even stil bij zij die het zo hard kunnen gebruiken.

Een groet,
Ruud

Even lekker fietsen

Vandaag weer even heerlijk door het mooie Amsterdamse centrum gefietst op weg naar een lekker koud biertje van de tap bij mijn stamkroeg aan de Zeedijk.
Vanaf de fiets is Amsterdam altijd interessant, want je kan stoppen waar en wanneer je wilt en dan even het straatbeeld en de mensen in je opnemen.
Natuurlijk heeft het ook zijn eigenaardigheden, want fietsen verhuren aan toeristen zou per direct verboden moeten worden, allemachtig wat zijn die gasten altijd mesjokke in het verkeer en je dan ook nog bij een bijna aanrijding aankijken alsof jij niet kan fietsen. Naast deze wegpiraten heb je ook nog een scootmobiel terroristen want dat is me ook een volk zeg. Ze stoppen waar het hun uitkomt, gaan met die gehele klote kar gewoon expres in de weg staan en dan maar doen alsof ze extra zielig zijn.

Ach ik fiets er dan maar omheen, drink lekker wat koude tapbiertjes en vervolg daarna mijn weg weer opzoek naar nieuwe ervaringen, beelden en ontdekkingen.
Amsterdam is mooi en mensen kijken en stiekem afluisteren (ja daar maak ik mij graag schuldig aan) is altijd weer een belevenis op zich.
Bij Brouwerij 't IJ zaten 2 leuke dames te praten over hoe moeilijk de relatie nu was en eigenlijk kwam dat puur door het eisenpakket van een van de dames zelf en niet eens door de partner. Ik was niet de enige die het volgde, want de halve terras tafel luisterde aandachtig mee en dacht er het zijne van.

Op de terugweg ging ik via de Roeterstraat en kwam langs Kriterion alwaar het vrij rustig was en het moet gezegd worden de films die er momenteel draaien zijn naar mijn mening niet je van het, maar ik zal er toch we wel weer snel een keer langs gaan, want het is altijd gezellig, no nonsense en gezellig met je drankje van de bar mee de filmzaal in.
Dus vandaag fietste ik door en via Weteringsschans richting Vondelpark en daar nog even gezellig doorheen gereden zonder ook dit weer een lastige toerist tegen het asfalt te rijden, maar de drang is altijd wel aanwezig en ze vragen er ook om. Nee de zon scheen, het was een mooie dag en dus liet ik ze maar met rust :-)

Vlakbij huis nog even wat laatste boodschappen gedaan voor het avondeten en een gezellige avond met mijn vrouwtje die helaas een zaterdag dienst had tot in de avond, maar volgende week stappen we zeker weer samen op de fiets.
Yep, vandaag was weer een mooie dag, vanavond genieten we samen lekker thuis en morgen gaan we even heerlijk rocken op golden oldies van Tom Petty & the Heartbreakers.

Een groet,
Ruud

De cassette en 't potlood

Het is vrijdagochtend, ik zit thuis, buiten regent het en ik besluit om even wat oude meuk door te spitten om eens te kijken wat er wel of niet weg kan.
Ben nog niet eens zolang bezig als de weemoed me weer raakt bij het zien van een aantal oude cassettebandjes en gretig bekijk ik welke artiest op welk bandje is gezet en ook niet geheel onbelangrijk of het lint (tape) er nog in zit.

Cassettebandjes hebben voor mij iets mystiek en zeker meer dan bijvoorbeeld de cd, want dat is maar zo'n gedrukt schijfje met te zuivere geluidskwaliteit en voor mij hoeft het niet altijd perfect te zijn. Nee het cassettebandje met zijn 2 ronddraaiende ogen, dat lint dat zowel voor als achteruit muziek bevat en de emotie bij het omdraaien van kant A naar B, wetende dat er nog meer mooie muziek op staat.

Op jonge leeftijd was ik al bevangen door verschillende stylen muziek en met 2 neven die iets ouder waren en het e.e.a. al verzameld hadden stond de deur naar het rijk der muzikale grootheden wijd open.
Het was de tijd dat je je zakgeld opspaarde om op een gegeven moment in de winkel een pakje cassettebandjes te kopen en een andere mogelijkheid was gewoon op de kermis bij omgooien van genoeg blikken of te trekken aan het juiste touwtje lege cassettebandjes als prijs te kiezen.
Meestal lagen deze dan binnen een paar dagen bij mijn neven die ij dan enige tijd later weer teruggaven met een grote diversiteit aan muziek er op gezet.

Qua merken was er ook genoeg te kiezen en al snel kwamen ze allemaal wel voor in de verzameling van BASF, Sony, TDK, Philips, AKAI tot het meest verschrikkelijke merk Yoko, want die hielden het vaak geen 3 x afspelen vol en vriend potlood bood op zeker moment ook geen uitkomst meer.
Natuurlijk wist je dat het kleine grut vol van muziek niet altijd een lang leven gegeven was en dus was het verstandig om je favoriete muziek nogmaals te tapen na verloop van tijd, want anders was het een pure nachtmerrie wanneer je dat onoverkomelijke geluid hoorde dat aangaf dat er meer lint/tape buiten de cassette beland was dan erin.

Het was dan ook altijd handig om een potlood dicht bij je cassetterecorder te bewaren, want naast dat deze ontwikkeld was om mee te tekenen, bewees Meneer Potlood ook vaak zijn grote waarde als cassettebandjes reparateur.
Voor jou was het zaak om het lint netjes uit te hangen en dan het potlood door 1 van de gaatjes te steken om zodoende rustig draaiende het lint weer terug te plaatsen daar waar het hoorde te zijn.
Yep, de cassette & 't potlood het waren en zijn nog immer goede vrienden van mij, want we hebben wat mooie, emotionele, frustrerende en vooral natuurlijk muzikale momenten gedeeld.

Een groet,
Ruud

Vandaag geniet ze

Vandaag heeft ze weer afgesproken met haar moeder, iets dat ze vaker op een dinsdag doet en dan gaan ze even winkelen & lunchen in Haarlem of een andere plaats naar keuze.
Ze vind Haarlem een leuke stad met een gezellig centrum en geniet daar ook altijd van de vele kleine winkeltjes met producten waar ze zoveel van houd.
Meestal komt ze thuis met een nieuw product voor in de keuken, een nieuwe theesoort of een boek dat haar interesse heeft gewekt.

Haar moeder stopt haar ook regelmatig iets toe en dat toont ze dan liefdevol als we elkaar 's avonds thuis treffen, want vaak zijn het woonmagazines om in weg te dromen, boeken van Paulo Coelho om over te filosoferen of gewoon iets waarvan haar moeder dacht dat ze het wel kan gebruiken.
Naast een mailtje zo op zijn tijd zijn het helaas de enige momenten dat ze elkaar spreken en dit zou gewoon anders moeten zijn, maar andere factoren verhinderen dit voor hun.

Toch is een beperkt contact in dit geval beter dan geen contact en ik hoop dat ze dit ook zo voelt en ervaart, want soms moet je toch zaken kunnen delen, bepraten en aanhoren.
Regelmatig vraag ik haar of ze het moeilijk heeft met de huidige situatie en wat ze meer zou wensen en dan geeft ze wel aan meer contact te willen, maar dat moet van beide kanten komen en daarvoor moeten meerdere ruggen recht gezet worden.

Ik weet wel dat ze de paar uurtjes die ze doorbrengt met haar moeder ten volste benut en ervan geniet om daarna als het is afgelopen weer snel een nieuwe datum te prikken.
Zij weet dat ik mij deels afzijdig hou, omdat ik alleen kan adviseren en luisteren en het verders iets is dat ze samen moeten oplossen, bespreken en beslissen.
Ik weet ook dat zij weet dat ik het anders zou doen, maar dat zou misschien tot nog meer verwijdering leiden en daarom is het maar goed dat zij niet mij is en het contact zodoende in stand houd.

Vanavond gaat ze eerst nog bij een lieve vriend & tevens collega langs om even gezellig te ontspannen, eten en ouwehoeren. Dit geeft mij altijd weer rust, want ik weet dat ze dan geniet en later op de avond met de nodige grappige anekdotes thuiskomt om daarna voldaan in slaap te vallen. Ze slaapt trouwens zelfs met een lach op haar gezicht en dat maakt mij dan weer zielsgelukkig.
Ze is een fantastisch persoon, heeft een hart groter dan haar lichaam en ze houd mij gelukkig al jaren in het gereel. Zij doet mij beseffen dat er soms pas op de plaats gemaakt moet worden, dat tot 10 tellen soms niet genoeg is en dat er nog heel veel moois uit het leven te halen valt.

Vandaag brengt ze weer tijd door met haar moeder en ik hoop dat ze genieten. Ik hoop dat er nog vele afspraken zullen volgen vervuld van plezier en dat ze gelukkig zal zijn, want als zij gelukkig is dan geniet ik pas echt. Zij is mooi.

Een groet,
Ruud

Containervolk

Om gelijk maar even duidelijk te zijn, ik schijt letterlijk en figuurlijk op Oranje en alles wat er rondom dat verwende team van kinderspelertjes gebeurd.
Het heeft namelijk (op misschien een uitschieter hier & daar) niks meer met voetbal te maken, maar puur met echo's die net van moeders tiet af zijn.
Dit kinderdagverblijf word om de zoveel jaar door een andere docent geleid en of deze nou 4 of 8 jaar die kleuters moet leiden het eindigt immer in mineur, want we zijn zo goed maar we winnen niks.

Tot zover de aandacht voor het elftal, want meer verdienen ze niet, maar waar ik mij nog verder van distancieer zijn die achterlijke malloten die zo nodig compleet oranje ingepakt over straat moeten lopen.
Beseffen ze dan echt niet dat ze vollefdig voor lul lopen en nog lager gezakt zijn dan die idioten die 1 keer per jaar zo nodig als een stel melaatsen naar de Toppers gaan en zich hiervoor in de meest belachelijke kledij hijsen.

In Den Haag maakt Geertje Wilders zich druk om Polen (ze hadden zich beter druk kunnen maken om Denen), wil meneertjes Leers burgers het land uitzetten terwijl ze beter ABN spreken dan gemiddelde Nederlander (Leers is niet eens een Nederlander, maar een Limburglander) en vind chef Rutte het belangrijk om op zondagochtend Nederland - Denemarken samen met Eva Jinek te analyseren. Rot toch lekker op zeg.
Zou het gewoon niet eens tijd worden dat zodra er zo'n idioot in oranje leeuwenpak gespot word dat we deze groep per direct en zonder pardon opsluiten of destijds volgens Leers richtlijnen linea recta de grens over sturen = enkele reis.

Je hoort namelijk overal dat een EK of WK de mensen zo gezellig tot elkaar brengt, maar waarom moeten ze daarvoor dan zo nodig kilometers afreizen naar Amsterdam? Je hebt toch buren, vrienden en familie in je eigen dorpse omgeving en zij vinden het juist misschien wel leuk dat je er als een bezopen goudvis bijloopt.
Persoonlijk ben ik er al een voorstander van dat ze met Koninginnedag het OV plat leggen en zodoende de inwoners van Amsterdam beschermen tegen treinladingen vol gestoorde types, die na een paar bier zo nodig met Achterhoekse, Friese, Brabantse of Limburgse tongval "Hee Amsterdam" van Drukwerk moeten zingen.

Nee deze gasten moeten we gewoon opsluiten in ongebruikte zeecontainers, 3 maal daags een maaltijd geven, af en toe laten luchten en dan weer snel het slot erop. na het EK krijgen we de Tour en dan laten we er een paar los op Alpe d'Huez, met de OS een groep in het Holland Heinekenhuis en dan weer snel terug de container wachtende op het volgende evenement. Ik pleit voor een Oranje vrij Nederland en dus een Meldpunt Oranjedebielen.

Een groet,
Ruud

All on board

De omgeving waarin wij leven word ook wel “samenleving” genoemd en dus proberen we allemaal zo goed mogelijk met elkaar samen te leven.

Ik leef samen met mijn vriendin en dat is tot op de dag van vandaag een zeer prettige, liefdevolle en mooie samenleving, want wij voelen elkaar aan en genieten met volle teugen van elkaar.

Wij hebben dus ook een eigen stekkie waar wij samenleven en dat is dan ook onze eigen mooie wereld alwaar we vaak lekker relaxed kunnen hangen, eten & slapen als we even buitenwereldmoe zijn.

Zoals veel mensen begeven wij ons dagelijks in de buitenwereld om boodschappen te doen, even te genieten in de stad en natuurlijk om naar het werk te gaan, want de buitenwereld kost geld en dat moet verdiend worden.

Redelijk wat jaren geleden reisde ik van buiten Amsterdam naar de hoofdstad toe per trein en dan kwam ik regelmatig met een verschrikkelijk chagerijnige bakkus aan op het werk, want er was weer sprake geweest van vertraging of een overvolle coupe.

Op een dag sprak mijn toenmalige manager mij hier op aan en zei er niet meer over te beginnen, want het zou toch niet veranderen en ik was natuurlijk niet de enige die met genoemde situatie in aanraking kwam.

Nu woon ik alweer enige tijd in Amsterdam en bestaat de weg naar werk uit fietsen & metro lijn 50 richting Gein.

Het mooiste moment voor mij is het stukje fietsen, want dan voel ik mij vrij en kan ik per dag kiezen welke weg ik neem richting station.

Het mindere moment van de dag is de weg die ik afleg per metro, want veelal is het dringen en drukken geblazen, maar om positief te blijven denk ik dan vaak even terug aan de wijze woorden van mijn manager destijds.

De borden geven (tenzij defect) netjes aan hoelaat de eerst volgende metro verwacht word en door een snelle blik te werpen op het aantal wachtende reizigers is het vrij makkelijk een inschatting te maken of ik de metro pak of er misschien nog eentje laat schieten.

Door ervoor te zorgen dat ik ruim op tijd vertrek van huis heb ik alle tijd om rustig en relaxed op het werk aan te komen en lach ik vaak nog even na als ik terug denk aan al die gestresde reizigers die ik tijdens mijn reis voorbij zag komen.

Vaak komen mensen op het laatste moment aangeholt om de metro nog te halen, blijven tassen steken tussen sluitende deuren, drukken ze mensen hard weg bij de ingang om daarna associaal te gaan staan bellen met anderen en luid en duidelijk verkondigen wat ze allemaal in de laatste 24 uur hebben beleefd.

Ik lach er tegenwoordig om, luister gewoon de gesprekken af, vraag me af of ze ooit wel een IQ hebben gehad en verzamel weer de nodige informatie om er ’s avonds gezellig onderuit gezakt thuis nog even over te vertellen.

Persoonlijk vind ik mensen bestuderen een van de mooiste dingen in het leven, want je kan er van leren en je kan er vooral veel om lachen.

All on board the Freak show is on the move again, so sit back, relax and enjoy.

Zonder ijs graag

Sinds 1995 heb ik een soort van lat-vriend om de vriendschap maar een naam te geven.
We kennen elkaar dus al ca. 17 jaar, weten elkaar altijd weer te vinden via social media, e-mail, sms of gewoon een belletje (maar ja wie belt er tegenwoordig nog) en dan spreken we gezellig even af om de laatste nieuwtjes door te nemen, muziek te delen of gewoon even gezellig te chillen.
In de periode 1995 - 1996 zagen we elkaar mede door werk bijna dagelijks en zijn we ook menig avond/weekend flink doorgezakt en hebben we menig kroegkas flink gespekt door de voorraad Jameson Irish Whiskey weg te werken.

Natuurlijk waren er altijd wel andere merken en vast & zeker betere kwaliteit Whiskeys beschikbaar, maar om de een of andere reden zijn wij altijd blijven hangen bij Jameson.
Door een verhuizing omstreeks 1997 verloren we elkaar enigszins uit het oog, maar na een korte actie a la Derk Bolt wist ik mijn muzikale drinkmaatje weer te traceren en sindsdien is het contact altijd in tact gebleven.
Ook de liefde voor Jameson was niet verloren gegaan en vanaf dat moment kwamen we tot de overeenkomst dat diegene die bij de ander op bezoek kwam een fles van deze Ierse lekkernij zou meebrengen en zo geschiedde.

Tussen 1997 & 1999 heb ik ca. 2jr. in Engeland gebivakkeerd en met de nodige uitstapjes richting Scotland & Ierland kwam ik al snel in aanraking met de meest heerlijke soorten Whiskeys welke ik dan vaak met de lokalen eervol nuttigde, maar toch was het niet hetzelfde als mijn Jameson relatie aan de andere kant van 't kanaal.
Het mooie ervan is dat iedereen welkom is om bij ons te komen zitten en een drankje te nuttigen, maar wil je een glaasje Jameson dan is het aan te raden om zelf een voorraadje mee te brengen, want onze fles blijft onze fles. Mocht je ons nou een keer aantreffen met 2 flessen, dan veranderd er voor jou weinig, want ook de 2e fles blijft onze fles :-) Slurp, hik. Ooh en zonder ijs graag.

Mede vanwege het feit dat mijn goede vriend onlangs jarig was en ook omdat we muzikaal weer nodig even moeten bijpraten is de kans groot dat wij op korte termijn weer even een onderonsje in Jameson-style zullen plannen en dat kan dan nog wel eens een latertje gaan worden.
Het is mooi om een goede vriend te hebben en het is gezellig om samen Jameson te drinken. Zie je snel.

Een groet,
Ruud

http://rg1405.wordpress.com/2011/04/03/an-irish-twist/

Het is nog veel te vroeg.

Vandaag was het droog toen ik wakker werd.

Even een snelle douche, klein stevig ontbijt en richting de berging om de fiets te pakken.

Weinig tot geen wind gevoeld toen ik met ferme kracht de pendalen liet rond gaan van de fiets opweg naar het station. Ik voel mij de laatste 2 dagen eens stuk beter vergeleken bij de laatste weken en dat doet mij goed.

Vandaag was het druk toen ik de metro instapte, maar ondanks dat zag een vrije plek en luisterend naar muziek en lezend in een krantje verliep ook dit deel van de reis prima.

Het laatste stukje naar het werk loop ik altijd en zoals zo vaak stak ik nog even een sigaret op alvorens ik het pand binnen zou gaan en aan de arbeid zou beginnen.

Het wordt weer drukker op het werk, want er staat een nieuw seizoen voor de deur qua uitlevering van schoenen en kleding, dus voldoende te doen en dan gaat de tijd ook lekker snel.

’S Middags een gemist gesprek en ik zag dat het van mijn ouders was. Een piepje gaf kort daarna een melding van nieuw voicemail bericht aan, maar nog voor ik het beluisterde bekroop mij al het gevoel dat het niet positief zou zijn wat er eerder was ingesproken.

Ik luisterde naar een kort bericht, verdriet in de stem, een snik en toen niks. Het was dus slecht nieuws en aan slecht nieuws is niks moois.

Slecht nieuws, ik heb er een hekel aan en wil het eigenlijk nooit opslaan of zelfs horen. Ik ga nu heel positief denken dat het zo slecht nog niet is, dat ze er naast zitten en dat er nog mooie tijden gaan komen.

Ik ken je al sinds mijn geboorte, want samen met mijn vader verzette je veel arbeid in onze mooie bakkerij en dus zag ik je bijna dagelijks.

Eerder vandaag ging ik nog even in gedachten terug naar die tijd in de bakkerij en sloot deze af met een mooie foto van Opa & Oma (jou vader & moeder) die Joost en mij vasthielden voor de oven en de herinneringen aan die tijd doen mij goed.

Het is natuurlijk een gesloten boek die tijd in de bakkerij, maar dan wel een boek zonder slot en dus kunnen we altijd nog even stiekem het boek openslaan en teruggaan naar vervlogen tijden.

Jij bent te jong om een herinnering te worden en dus beginnen we daar dan maar voorlopig niet aan.

Mijn vader zegt vaak dat je op hem lijkt en ik hoop dat hij het bij het rechte eind heeft, want mijn vader is een vechter en vechten is dat wat je nu zal moeten doen. Geen angst, maar vertrouwen en kracht verzamelen is dat wat er dagelijks op het schema moet komen te staan.

Het is nog te vroeg voor je, maar nooit te laat om het gevecht aan te gaan. Ik zal met je mee strijden.

Een groet,

Ruud

De geur van warme verse broodjes

Op dinsdag 22-02-77 te Hoorn zag ik voor het eerst het daglicht en kort daarna werd ik bijgeschreven in het bevolkingsregister van Hoogkarspel te Noord-Holland.
Ik was het 2e kind voor mijn ouders, mijn oudere broer zag ca. 1,5 jaar eerder het daglicht en ongeveer 3 jaar na mij zou er nog een zoon volgen voor mijn ouders.
Mijn vader was de oudste van 9 kinderen en groeide net als mijn broers & ik op in een bakkersfamilie en hij zou al op jonge leeftijd ondervinden dat het bakkersleven lang niet alleen maar uit lekkere broodjes bakken zou bestaan.
Mijn opa was namelijk bakker en toen mijn vader ongeveer 14 jaar oud was werkte hij practisch full time in de bakkerij bij mijn opa en bestond het leven voor hem vooral uit lange dagen/nachten en hard werken.

Voor mijn broers & mij waren de tijden gelukkig veranderd en toen wij opgroeiden (mijn vader had toen reeds de zaak overgenomen van mijn opa) werkten er 2 ooms van mij in de bakkerij en dus bleef de ongelukkige jeugd die mijn vader had doorgemaakt ons bespaard.
Onze kinderjaren waren er vooral om te ontdekken wat er allemaal in onze wereld speelde en daarvoor kregen wij dan ook alle ruimte.
Buitenspelen met vrienden & vriendinnetjes, in de zomer lekker lang vertoeven in het grote openbare buitenzwembad, in de winter warm aangekleed op de schaats rondjes maken door de vele sloten en natuurlijk de onbezorgde lagere schooltijd was wat onze wereld deed draaien.

Of het voor ons nou een doordeweekse ochtend was of een zaterdagochtend, immer werden wij bij het ontwaken verwelkomt door de geur van warme verse broodjes en gezellig geroezemoes uit de bakkerij of aansluitende winkel.
Voor zij die altijd dachten dat wij dagelijk getracteerd werden op warme bolletjes, gevulde koeken of gebak kan ik kort en duidelijk zijn, dat gebeurde namelijk niet. Stel je voor zeg dat mijn jeugdmaatje van wie zijn ouders een snackbar runden iedere ochtend eerst een bord friet & frikandel speciaal zou moeten nuttigen!
Nee, ook voor ons was er vers brood, maar gewoon een sneetje wit of bruin en anders een bord brinta aangemaakt in warme melk, kopje thee en daarna gewoon netjes richting school.

Een bijkomend voordeel dat wij ook hadden vanwege de omvang van de zaak is dat het huis en de bakkerij uit 1 pand bestond en wij dus een zee van ruimte hadden om heerlijk te spelen of te verstoppen als dat nodig was.
Achter het huis bevond zich een groot plein, dus ook achter het huis een balletje trappen was geen enkel probleem en met de direct aangrenzende sloot was zomers bootje varen, een hengeltje uitgooien en 's winters schaatsen heel goed te doen.

Toen de tijd was aangebroken om naar de middelbare school te gaan en wij dus qua leeftijd wel een zakcentje konden gebruiken gingen we ons ouders meehelpen in de zaak op de zaterdagochtend en dan bestonden de werkzaamheden voornamelijk uit broodsnijden in het wagenhuis, gebak opmaken in de bakkerij en ter afronding de zaak in het sop zetten, zodat deze weer fris & fruitig was voor een nieuwe werkweek.
Dit betekende dus op de zaterdagochtend vroeg ontwaken en dat was dan ook het enige moment dat ik mij kan herinneren dat de geur van warme verse broodjes mij tegenstond.
Het was te vroeg en overweldigend voor mij en om dan ook nog een paar volle karren brood te snijden werd mij dan echt teveel, dus op een gegeven moment kon ik dan wel helpen op de gebaksafdeling en dat beviel mij een stuk beter. Later heb ik de kennis die ik daar op deed nog goed kunnen gebruiken tijdens mijn consumptieve opleiding, door de leraar te assisteren wanneer er gebak werd gemaakt. Tja, ieder nadeel heeft zo weer zijn voordeel.

Rond mijn 16e besloten mijn ouders de zaak te verkopen en dus kwam er een moment van afscheid van een mooie, leerzame jeugd en vooral het huis & bakkerij  waar wij zo vertrouwd mee waren geraakt.
Wanneer ik nu 's ochtends ergens langs de warme bakker loop of fiets gaan mijn gedachten nog vaak terug naar die mooie jeugdjaren en haal ik vaak nog even herinneringen op die mij weer doen realiseren hoe lekker de geur van warme verse broodjes in de ochtend kan zijn.

Een groet,

Ruud

Ps: op de foto wordt ik goed vastgehouden door mijn Oma & mijn oudste broer door mijn Opa van wie mijn ouders de bakkerij hadden overgenomen.

Ze hield het hoofd boven water

Zondagmorgen en de regen tikt op het zolderraam zoals jaren geleden Rob de Nijs dat ook zal hebben gehoord, want het was niet hard maar een zacht getik.
Het was rond 07:00 in de ochtend toen we wakker werden, maar eigenlijk nog niet wilden ontwaken, want de nacht was de kort geweest en de dag zou qua weer toch niet veel te bieden hebben.
Ach toch maar opstaan want er stond ons een belangrijke gebeurtenis te wachten, die wij voor geen goud wilden missen.

Zondagmorgen en beneden aangekomen zaten we vermoeid rond de keukentafel in het niets te staren, moe te zijn en zeker nog geen trek hebbende in een ochtend ontbijt, het was er nog te vroeg voor.
De tijd tikte rustig aan weg en de grote wijzer was op weg om ons erop te wijzen dat het spoedig 08:15 zou zijn en dan dienden wij ons op de plek van de gebeurtenis te tonen en een goed plekje te verschaffen om maar niets te missen.

Zij wist al langere tijd dat er die ochtend een belangrijke prestatie moest worden geleverd en daarvoor had ze dan ook de nodige lessen gehad en daarnaast nog een aantal keren met mama geoefend, want niets mocht het behalen van het doel in de weg staan.
Wij werden niet verwacht want we wonen op een te grote afstand om voor zoiets en zo vroeg daar aanwezig te zijn, dus het zou een verassing zijn wanneer opeens toch die ochtend Oom & Tante zich zouden vertonen en zo geschiedde.

Ze was gespannen die ochtend dat kon je goed zien, maar wat wil je ook als je amper 6 jaar oud bent en je zoveel mensen ziet zitten en staan langs de rand van het zwembad.
Allemaal samengekomen om te kijken naar een zoon, dochter, kleinkind, neefje of nichtje die op deze druilerige  zondagochtend in Juni 2012 moet afzwemmen voor het zwemdiploma-A. Gelukkig bevonden wij ons binnen en zou er worden afgezwommen in een binnenbad.
In een polonaise achtige optocht onder begeleiding van discomuziek begonnen de kinderen aan een stoere wandeling richting de andere kant van het bad alwaar ze klaar gingen staan voor hun eerste examenopgave.

Ze was stoer langs ons heengelopen met een gezicht dat pure concentratie uitstraalde en een ferme pas die duidelijk aantoonde dat ze er klaar voor was. De blik in haar ogen gaf aan dat ze geen tijd had voor ditjes & datjes en dat ondanks het vele aanwezige water er vandaag niks, maar dan ook niks in het water zou vallen.
Vandaag zou haar dag worden, zou ze aantonen dat ze de druk aan kon en zou ze later staande op het startblok aan een ieder tonen dat ze vanaf die zondag met trots het zwemdiploma A waard zou zijn.

Na afloop feliciteerden wij haar en gaven haar uit blijk van waardering en gepaste trots een presentje. Ze nam het dankbaar in ontvangst, was blij dat wij erbij waren en gaf aan klaar te zijn voor de volgende stap richting het B-diploma.
Vlak voor we afscheid namen las mama nog even de tekst op die ik voor haar had opgeschreven in de felicitatie kaart; "Het voordeel van goed kunnen zwemmen, is dat je altijd het hoofd boven water kan houden".
Geen twijfel dat het haar zal lukken, ze is er eentje van ons.

Een groet,
Ruud

Arrogante klootzak in een te witte jas

Vandaag even voor een intake naar het Slotervaartziekenhuis n.a.v. aanhoudende maag/darm klachten.
Eerdere "kleine" onderzoeken gaven helaas geen duidelijkheid en dus kwam er een doorverwijzing, waarvoor eerst een intake diende plaats te vinden.
Nadat de eerdere onderzoeken welke bestonden uit een bloedtest en ontlastingtest dus geen duidelijkheid gaven kreeg ik netjes een verwijsbrief van de huisarts welke ik op dag van intake aan de behandeld arts moest overhandelen.
Een van de klachten die ik heb is dat ik vooral 's ochtends erg misselijk ben, amper iets naar binnen krijg en al blij ben als ik een beetje knap de deur uitga. Stuur mij 's ochtends de deur uit voor 1 brood en een pak melk en gegarandeerd dat ik terugkom met een krop sla en fietsventiel, want ik voel me gewoon te beroerd om iets te onthouden of op te concentreren.

Vandaag dus even voor een intake en ja hoor bij aankomst ben ik de verwijsbrief vergeten, dus de arts was niet blij, want nu moest meneer weer vragen naar de klachten en het ergste was natuurlijk dat hij het ook nog even moest noteren. Tja, daar ben je natuurlijk geen medisch specialist voor geworden en Herr Hoeben had dus flink de P in.
Netjes opgevoed als ik ben excuseerde ik mij voor het niet meebrengen van de brief, maar gaf aan dat ik dus een bloed-  & ontlastingonderzoek reeds had ondergaan waarmee ze zochten naar eventuele aanwezige ontstekingen en/of bacterien.
De arts wilde nog wel even luisteren naar maag & darmen en tevens gewicht opnemen om daarna doodleuk te melden dat ik eerst maar even een bloed- & ontlastingonderzoek moest ondergaan en dat enkel omdat er geen verwijsbrief was meegebracht.

Ik ben 's ochtends dus behoorlijk misselijk, eet weinig en nu was ik dus ook hels, want enkel omdat meneer de P in had wilde hij bewust een verder onderzoek vertragen d.m.v. nogmaals reeds gedane onderzoeken weer uit te laten voeren en daarna mocht ik wel terugkomen voor een evt. glutenonderzoek, etc.
De klachten die ik heb kunnen het resultaat zijn van een simpele maag/darminfectie, kunnen Chron zijn, maar het kan ook erger zijn tot darmkanker aan toe en dan mag je toch verwachten dat zo'n klootzak er een beetje vaart achter zet en het ergste z.s.m. voor je wilt uitsluiten.
Daar ik practisch om de hoek van 't Slotervaart woon gaf ik aan het geen probleem te vinden de verwijsbrief alsnog even langs te brengen om alleen maar te bewijzen dat er al onderzoeken hadden plaatsgevonden, maar hier had meneer dus geen oren naar.

Wat ben ik nu blij dat verder dan 10 heb leren tellen in mijn leven, want anders had er zeer waarschijnlijk vandaag een arts op de intesive care gelegen. Resultaat nu is dat ik er geen reet mee ben opgeschoten, omdat zo'n arrogante klootzak in een te witte jas met slap handje even vergat dat er in NL nog wel zoiets bestaat als zorgplicht.
Ik ga dus maar opzoek naar een andere arts a ziekenhuis, blijf nog wel even misselijk en tevens in onzekerheid m.b.t. de veroorzaker van mijn klachten. Het is om godverdomme misselijk van te worden.

Een groet,
Ruud

Waar vrienden, kennissen en muziekliefhebbers samenkomen.

Afgelopen vrijdag 25-05-2012 begon voor ons (mijn lieftallige vrouwtje & vrienden) Pinkpop met een soort van pre-party in het Pitoreske Wijk bij Duurstede alwaar wij 's avonds arriveerden om de helft van de groep op te halen, een happie te eten en gezellig wat koude rakkers naar binnen te werken.
Zaterdagochtend vroeg gewekt door de wekker, even een snelle douche, sappie en boterham en wij waren klaar voor vertrek richting Down Under om even een paar dagen te dansen en rocken in Landgraaf.

Met prachtig weer vertrokken en aangekomen, was het tijd om de auto een weekendplek te geven, de tenten op te zetten (als is dat voornamelijk een kwestie van opgooien, want dan staat je 2-seconds tent gelijk op zijn plaats), de polsbandjes te halen en ons richting festivalterrein te begeven voor de 1 dag vol muziek, zon en diverse consumpties.
O.a. stonden op Pinkpop zaterdag de volgende artiesten/bands op het programma: Moss, Major Tom, Kyuss Lives, The Afghan Whigs (helaas gemist, omdat ik nog stond uit te hijgen van een ff springen bij Kyuss), Anouk, The Ting Tings en dagafsluiter The Cure,
Nu ga ik ze niet allemaal beschrijven, maar ik moet zeggen dat ik zeker genoot van het enthousiasme bij Anouk die een prima optreden verzorgde dat heerlijk wegrockte tijdens een warme zomerzon.
Naar mijn weten zal ze enkel nog op Beatstad staan en daarna vertrekken richting LA om te gaan produceren en wat mij betreft heeft ze in Landgraaf een mooi "afscheid" verzorgt.

Tijdens headliner The Cure zochten wij meer het achterveld op om aldaar te genieten van de zo karakteristieke stem van zanger Robert Smith en een mooie ondergaande zon.
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen voorkeuren, smaak en mening, maar wat variatie betreft was dag 1 voor mij een prima dag en voldaan vertrokken wij weer rond 11en richting camping B om de tent op te zoeken.
In verband met wat gezondheidsklachten betrof het dit jaar dan wel de eigen tent en niet de feesttent, want het lichaam was behoorlijk op zo tegen middernacht en dus netjes de slaapzak in, de dag nog even in gedachten voorbij laten flitsen en toen na enig gewoel de ogen gesloten en richting dag 2 gedroomd.

Zoals de voorgaande dag en ook de dag die nog zou volgen, begon dag 2 weer zonnig en met veel niet uitgeslapen camping/festivalgangers die zich als zombies richting ontbijt, toiletten en douches begaven of gewoon nog even probeerden te ontwaken bij de tent.
De een al aan het bier, de ander aan de koffie en anderen die gewoon nog niet in staat waren ook maar iets tot zich te nemen, blijven de campingochtenden toch altijd weer een belevenis opzich al is het maar vanwege de meest vreemde kleding/pyjama combinaties die velen weten aan te trekken en daar dan in ronddolen, vaak niet eens wetende welke kant ze oplopen.

Wat de muziek betreft was ik op dag 2 zeker nieuwsgierig naar de verrichtingen van 't Franse Babylon Circus en mijn nieuwsgierigheid werd beloond met een zeer sfeervol en ritmisch optreden. Kan ze dan ook zeker aanraden aan een ieder die een avond vol gezellige Ska, Chanson en volksmuziek wenst te beleven.
Na deze welkome opwarmer was het tijd een om kijkje te nemen bij het Australische Hungry Kids of Hungary die klaar stonden in de Converse Tent en ondanks hun enthousiasme konden ze mij niet echt overtuigen, maar misschien was de warmte daar ook wel een beetje debet aan en dus vetrokken richting de 3FM stage om nog wat country rock 'n roll van 't Duitse The Boss Hoss mee te pikken.
Hier hebben ze zeker geen spijt van gehad, want deze heren weten wel hoe je een publiek in beweging krijgt met prima rockende nummers.
Racoon heb ik het afgelopen jaar al 2 keer gezien (Paradiso & HMH) dus liet ik de Zeeuwen even voor wat het was en ben blijven hangen rond het noord podium in afwachting van het gitaargeweld door de Amerikaanse heren van Mastodon. Dit was het moment waarop mijn vriendin toch maar besloot om een setje ear plugs aan te schaffen en dat was geen slechte keuze, want de heren beukten er prima op los.
Andere bezochte optredens op dag 2 waren Sharon Jones & The Dap Kings (absolute aanrader), Soundgarden (puur een kwestie van persoonlijke nostalgie), Chase & Status (grappige cover van RATM's Killing in the name of) en natuurlijk dagafsluiter Linkin Park.

Dag 3 stond voor velen in het teken van de grote festival afsluiter Bruce Spingsteen die samen met zijn E-Street Band en dat was te merken bij aankomst op het festivalterrein, alwaar zich een menigte van oude rockers had verzameld en die lieten dan ook duidelijk merken geen interesse te hebben in welke andere band/artiest dan ook.
The Boss is naar mijn mening dan ook zeker een artiest die je gewoon moet zien tijdens een eigen optreden en niet op een 3-daags festival, want toen ik vernam dat Vadertje Pinkpop Jan Smeets ook Metallica had kunnen boeken had ik die toch liever gezien.
Beide zijn namelijk prima headliners maar het publiek voor laatstgenoemde had zich zeker meer over het terrein begeven door de dag zelf en zodoende niet gezorgd voor drukte en opstoppingen vooraan het veld.
Voor mij was zeker het optreden van de Rival Sons een memorabel uurtje vol van pure rock 'n roll, bluess en een vleugje seventies rock. Verder bestond deze laatste festivaldag vooral uit op en neer pendelen tussen de diverse podia om zo toch van de meeste artiesten iets mee te pikken en zo richting Bruce Springsteen te gaan. Toch wil ik nog even stilstaan (lukte trouwens niet, want onbewust swingde je toch wel mee) bij het optreden van de Duitse rocker Herbert Gronemeyer. In Nederland niet echt een bekendheid, maar waarom de beste man met band in Duitsland voor uitverkochte stadions optreedt is mij wel duidelijk geworden, want hij weet wel hoe je een feestje maakt en dus prima indruk achterlaat.

Ter afsluiting van deze editie was het het dus de beurt aan The Boss om de festivalgangers met een goed gevoel richting huis te sturen (of zoals in ons geval nog een laatste nachtje camping) en wat mij betreft is hij daar prima in geslaagd, al had ik ook niet anders verwacht.
Hij trapte af met een aantal nieuwe nummers van het album Wrecking Ball en vervolgde zijn weg met diverse gouwe oudjes, ging crowed surfen en gaf een kleine fan het moment van zijn leven door samen op het podium "Waiting on a sunny day" te zingen, dus al met al een prima show en afluiter om voldaan richting de laatste nacht te Landgraaf te begeven.

Conclusie Pinkpop 2012, editie 43: Prachtig weer, veel ingesmeerd met factor 30 (ja Jan Smeets, factor 30 dus en niet 5 haha), veel water gedronken tegen uitdroging, heerlijke muziek geluisterd, redelijk geslapen in een warme tent, gezellig gesocialized met andere festival/campinggangers en dus 3 dagen fantistisch genoten. Op naar editie 44.

Een groet,
Ruud