Tranen en een schommelstoel

Het was een zaterdagochtend als velen daarvoor. Lekker uitgeslapen stapten we het bed uit en begaven ons richting de keuken om het ontbijt te maken. De keukentafel werd hiervoor geinstalleerd wat inhoud dat de laptops aan gingen en zo ook de muziek. De afgelopen week ben ik mij weer in de blues aan het verdiepen na het zien van de Elvis docu op Netflix. De blues komt uit het diepe zuiden van de VS, de blues gaat dan ook diep, maar brengt mij vaak in "hogere" sferen. Ik sluit mijn ogen en het volgende moment zit ik in een schommelstoel op de veranda van een oude houten woning ergens tussen Tennessee & Mississippi. Op de achtergrond draait een elpee zijn rondjes op de platenspeler, in mijn hand een brandende sigaar en op het kleine bijzettafeltje staat een goed glas Tennessee whiskey. Toch Chris?

Tennessee Whiskey

Rustig schommelend zie ik de dag aan mij voorbij gaan en zo ook het daglicht, welke langzaam overgaat in het prachtige avondrood. Gedachten gaan terug naar eerder die week en een andere keer nog iets verder terug in de tijd, maar al te ver wil ik niet meer en durf ik ook niet meer. Voor je het weet neemt de duivelse kant van de blues de overhand en verandert het glas in een fles whiskey. Voor je het weet schommelt de stoel alleen nog maar wanneer ik probeer op te staan, maar dat mij niet meer lukt. De blues is een prachtig iets zolang je het onder controle hebt, maar het moment dat de duistere kant de overhand neemt start het verdrinken in eigen leed. 'It can be a dark and dangerous son of a bitch, but please don't make it my son'. Verdriet, spanningen, ruzie en verbroken relaties, ze zullen allemaal een keertje hun plek opeisen op die in het avondrood badende veranda. Toch Etta? 

I'd Rather Go Blind

Maar toch is en blijft de blues misschien wel de mooiste muziekvorm, want het kan je overal mee naar toe nemen. De blues speelt met je emoties en maakt je blij of verdrietig, het is zonneschijn of donkere wolken. De ene keer zit je samen met goede vrienden in een rokerige bar, soms hangend over het biljart en zing je luidkeels mee met de een na de andere bluesklassieker. De andere keer is het duister en moet je er gewoon even doorheen. Het volume gaat omhoog, het glas gevuld, sigaar in de brand en langzaam zie je hem of haar verdwijnen. Er is geen lach en geen zon, maar enkel tranen en een schommelstoel. Toch Elmore?

The Sky is Crying

De heer vond zijn 'Rolling Stone'.

Afgelopen week zag ik op Netflix de docu over Elvis: The Searcher en naast de muziek van 'The King', was er ook veel aandacht voor zijn roots en betrokkenheid bij de kerk. Als een waar Mississippi kind groeide hij op met de blues en de kerk en hing haast dagelijks rond bij de veelal zwarte/donkere bluesartiesten. Elvis kreeg de zogeheten gospel-blues met de paplepel ingegoten, want gelovig als ze waren, stond er wekelijks een kerkbezoek op de planning. In de kerk zocht men contact met de heer en zong hem toe, danste hem toe, strekten de armen ten hemel en de aanwezige dominee (lees: Reverend) zag dat het goed was. Diezelfde dominee was vaak een begenadigd zanger en/of muzikant en groot liefhebber/voordrager van de gospel-blues. 

Elvis zag op 08-01-1935 het levenslicht in het plaatsje Tupelo, Mississippi en zo'n 39 jaar daarvoor zag, ca. 160km ten Noord-Westen van Tupelo in het plaatsje Hernando, Mississippi ene Robert Wilkins ook zijn eerste daglicht. Deze Robert Wilkins groeide, net als Elvis dat later zou doen, op in armoede. Aan liefde was geen gebrek voor beide mannen en voor het overige kwaad werden zij beschermd door het woord van God. Wilkins maakte al op jonge leeftijd muziek, maar al te succesvol was hij nog niet en dus moest er ook gewerkt worden voor de centen. Net als velen van zijn generatiegenoten werkte Robert als katoensjouwer en "sjouwde" deze o.a. naar het hart van de blues genaamd 'Memphis, Tennessee'. Waar Robert Wilkins was, was de blues nooit ver weg en andersom. Hij begon ook weer op te treden, maar was getuige van een moord onder bezoekers tijdens een van zijn optredens en besloot dominee te worden om zijn blues te delen met de heer en zijn volgers. The Reverend Robert Wilkins was geboren. 

Dit laatste vond plaats in het jaar 1936 en in het jaar daarvoor bracht hij nog het prachtige 'Old Jim Canan's uit. Old Jim Canan's zou verwijzen naar de Monarch Club aan Beale Street te Memphis. Een ruige nachtclub welke gerund werd door "Old Jim Canan' een grote speler in de Memphis onderwereld. Afgaande op de tekst van 'Old Jim Canan's mag je er ook wel van uit gaan dat er het nodige te beleven viel in de Monarch Club, van drank, vrouwen tot de drugs. Het was er een dolle, ruige boel en er zal de nodige "blues" uit zijn voorgekomen. Tot op de dag van vandaag zullen er de nodige duistere figuren het pand aan 340 Beale Street binnen wandelen en uitlopen. Grote kans dat dit geboeid gebeurd, want het fungeert tegenwoordig als politiebureau. Waar The Reverend Robert Wilkins koos voor de kerk, koos de nachtclub voor de wet. In beide gevallen dus met enige hoop om zij die "gevallen" waren, weer op het rechte pad te brengen. 

Jaren later hebben de Stones het e.e.a. van Wilkins gecoverd, maar nimmer zullen ze kunnen ontkennen dat Robert Wilkins toch echt een, misschien wel de eerste, echte 'Rolling Stone' was. 

'I wished i was back at old jim canan's
I'd take my babe back to old jim canan's
I wished i was back at old jim canan's
I'd take my babe back to old jim canan's
The men and women runnin' hand in hand
Goin' to and fro to old jim canan's
Drinkin' beer whiskey and sniffin' cocaine
That's been why i wished i was back at old jim canan's
And i wished i was back at old jim canan's'.

https://www.youtube.com/watch?v=2ClIAi9wRWM