Het was een zaterdagochtend als velen daarvoor. Lekker uitgeslapen stapten we het bed uit en begaven ons richting de keuken om het ontbijt te maken. De keukentafel werd hiervoor geinstalleerd wat inhoud dat de laptops aan gingen en zo ook de muziek. De afgelopen week ben ik mij weer in de blues aan het verdiepen na het zien van de Elvis docu op Netflix. De blues komt uit het diepe zuiden van de VS, de blues gaat dan ook diep, maar brengt mij vaak in "hogere" sferen. Ik sluit mijn ogen en het volgende moment zit ik in een schommelstoel op de veranda van een oude houten woning ergens tussen Tennessee & Mississippi. Op de achtergrond draait een elpee zijn rondjes op de platenspeler, in mijn hand een brandende sigaar en op het kleine bijzettafeltje staat een goed glas Tennessee whiskey. Toch Chris?
Rustig schommelend zie ik de dag aan mij voorbij gaan en zo ook het daglicht, welke langzaam overgaat in het prachtige avondrood. Gedachten gaan terug naar eerder die week en een andere keer nog iets verder terug in de tijd, maar al te ver wil ik niet meer en durf ik ook niet meer. Voor je het weet neemt de duivelse kant van de blues de overhand en verandert het glas in een fles whiskey. Voor je het weet schommelt de stoel alleen nog maar wanneer ik probeer op te staan, maar dat mij niet meer lukt. De blues is een prachtig iets zolang je het onder controle hebt, maar het moment dat de duistere kant de overhand neemt start het verdrinken in eigen leed. 'It can be a dark and dangerous son of a bitch, but please don't make it my son'. Verdriet, spanningen, ruzie en verbroken relaties, ze zullen allemaal een keertje hun plek opeisen op die in het avondrood badende veranda. Toch Etta?
Maar toch is en blijft de blues misschien wel de mooiste muziekvorm, want het kan je overal mee naar toe nemen. De blues speelt met je emoties en maakt je blij of verdrietig, het is zonneschijn of donkere wolken. De ene keer zit je samen met goede vrienden in een rokerige bar, soms hangend over het biljart en zing je luidkeels mee met de een na de andere bluesklassieker. De andere keer is het duister en moet je er gewoon even doorheen. Het volume gaat omhoog, het glas gevuld, sigaar in de brand en langzaam zie je hem of haar verdwijnen. Er is geen lach en geen zon, maar enkel tranen en een schommelstoel. Toch Elmore?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten