Waar vrienden, kennissen en muziekliefhebbers samenkomen.

Afgelopen vrijdag 25-05-2012 begon voor ons (mijn lieftallige vrouwtje & vrienden) Pinkpop met een soort van pre-party in het Pitoreske Wijk bij Duurstede alwaar wij 's avonds arriveerden om de helft van de groep op te halen, een happie te eten en gezellig wat koude rakkers naar binnen te werken.
Zaterdagochtend vroeg gewekt door de wekker, even een snelle douche, sappie en boterham en wij waren klaar voor vertrek richting Down Under om even een paar dagen te dansen en rocken in Landgraaf.

Met prachtig weer vertrokken en aangekomen, was het tijd om de auto een weekendplek te geven, de tenten op te zetten (als is dat voornamelijk een kwestie van opgooien, want dan staat je 2-seconds tent gelijk op zijn plaats), de polsbandjes te halen en ons richting festivalterrein te begeven voor de 1 dag vol muziek, zon en diverse consumpties.
O.a. stonden op Pinkpop zaterdag de volgende artiesten/bands op het programma: Moss, Major Tom, Kyuss Lives, The Afghan Whigs (helaas gemist, omdat ik nog stond uit te hijgen van een ff springen bij Kyuss), Anouk, The Ting Tings en dagafsluiter The Cure,
Nu ga ik ze niet allemaal beschrijven, maar ik moet zeggen dat ik zeker genoot van het enthousiasme bij Anouk die een prima optreden verzorgde dat heerlijk wegrockte tijdens een warme zomerzon.
Naar mijn weten zal ze enkel nog op Beatstad staan en daarna vertrekken richting LA om te gaan produceren en wat mij betreft heeft ze in Landgraaf een mooi "afscheid" verzorgt.

Tijdens headliner The Cure zochten wij meer het achterveld op om aldaar te genieten van de zo karakteristieke stem van zanger Robert Smith en een mooie ondergaande zon.
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen voorkeuren, smaak en mening, maar wat variatie betreft was dag 1 voor mij een prima dag en voldaan vertrokken wij weer rond 11en richting camping B om de tent op te zoeken.
In verband met wat gezondheidsklachten betrof het dit jaar dan wel de eigen tent en niet de feesttent, want het lichaam was behoorlijk op zo tegen middernacht en dus netjes de slaapzak in, de dag nog even in gedachten voorbij laten flitsen en toen na enig gewoel de ogen gesloten en richting dag 2 gedroomd.

Zoals de voorgaande dag en ook de dag die nog zou volgen, begon dag 2 weer zonnig en met veel niet uitgeslapen camping/festivalgangers die zich als zombies richting ontbijt, toiletten en douches begaven of gewoon nog even probeerden te ontwaken bij de tent.
De een al aan het bier, de ander aan de koffie en anderen die gewoon nog niet in staat waren ook maar iets tot zich te nemen, blijven de campingochtenden toch altijd weer een belevenis opzich al is het maar vanwege de meest vreemde kleding/pyjama combinaties die velen weten aan te trekken en daar dan in ronddolen, vaak niet eens wetende welke kant ze oplopen.

Wat de muziek betreft was ik op dag 2 zeker nieuwsgierig naar de verrichtingen van 't Franse Babylon Circus en mijn nieuwsgierigheid werd beloond met een zeer sfeervol en ritmisch optreden. Kan ze dan ook zeker aanraden aan een ieder die een avond vol gezellige Ska, Chanson en volksmuziek wenst te beleven.
Na deze welkome opwarmer was het tijd een om kijkje te nemen bij het Australische Hungry Kids of Hungary die klaar stonden in de Converse Tent en ondanks hun enthousiasme konden ze mij niet echt overtuigen, maar misschien was de warmte daar ook wel een beetje debet aan en dus vetrokken richting de 3FM stage om nog wat country rock 'n roll van 't Duitse The Boss Hoss mee te pikken.
Hier hebben ze zeker geen spijt van gehad, want deze heren weten wel hoe je een publiek in beweging krijgt met prima rockende nummers.
Racoon heb ik het afgelopen jaar al 2 keer gezien (Paradiso & HMH) dus liet ik de Zeeuwen even voor wat het was en ben blijven hangen rond het noord podium in afwachting van het gitaargeweld door de Amerikaanse heren van Mastodon. Dit was het moment waarop mijn vriendin toch maar besloot om een setje ear plugs aan te schaffen en dat was geen slechte keuze, want de heren beukten er prima op los.
Andere bezochte optredens op dag 2 waren Sharon Jones & The Dap Kings (absolute aanrader), Soundgarden (puur een kwestie van persoonlijke nostalgie), Chase & Status (grappige cover van RATM's Killing in the name of) en natuurlijk dagafsluiter Linkin Park.

Dag 3 stond voor velen in het teken van de grote festival afsluiter Bruce Spingsteen die samen met zijn E-Street Band en dat was te merken bij aankomst op het festivalterrein, alwaar zich een menigte van oude rockers had verzameld en die lieten dan ook duidelijk merken geen interesse te hebben in welke andere band/artiest dan ook.
The Boss is naar mijn mening dan ook zeker een artiest die je gewoon moet zien tijdens een eigen optreden en niet op een 3-daags festival, want toen ik vernam dat Vadertje Pinkpop Jan Smeets ook Metallica had kunnen boeken had ik die toch liever gezien.
Beide zijn namelijk prima headliners maar het publiek voor laatstgenoemde had zich zeker meer over het terrein begeven door de dag zelf en zodoende niet gezorgd voor drukte en opstoppingen vooraan het veld.
Voor mij was zeker het optreden van de Rival Sons een memorabel uurtje vol van pure rock 'n roll, bluess en een vleugje seventies rock. Verder bestond deze laatste festivaldag vooral uit op en neer pendelen tussen de diverse podia om zo toch van de meeste artiesten iets mee te pikken en zo richting Bruce Springsteen te gaan. Toch wil ik nog even stilstaan (lukte trouwens niet, want onbewust swingde je toch wel mee) bij het optreden van de Duitse rocker Herbert Gronemeyer. In Nederland niet echt een bekendheid, maar waarom de beste man met band in Duitsland voor uitverkochte stadions optreedt is mij wel duidelijk geworden, want hij weet wel hoe je een feestje maakt en dus prima indruk achterlaat.

Ter afsluiting van deze editie was het het dus de beurt aan The Boss om de festivalgangers met een goed gevoel richting huis te sturen (of zoals in ons geval nog een laatste nachtje camping) en wat mij betreft is hij daar prima in geslaagd, al had ik ook niet anders verwacht.
Hij trapte af met een aantal nieuwe nummers van het album Wrecking Ball en vervolgde zijn weg met diverse gouwe oudjes, ging crowed surfen en gaf een kleine fan het moment van zijn leven door samen op het podium "Waiting on a sunny day" te zingen, dus al met al een prima show en afluiter om voldaan richting de laatste nacht te Landgraaf te begeven.

Conclusie Pinkpop 2012, editie 43: Prachtig weer, veel ingesmeerd met factor 30 (ja Jan Smeets, factor 30 dus en niet 5 haha), veel water gedronken tegen uitdroging, heerlijke muziek geluisterd, redelijk geslapen in een warme tent, gezellig gesocialized met andere festival/campinggangers en dus 3 dagen fantistisch genoten. Op naar editie 44.

Een groet,
Ruud