My Pride

In de afgelopen maanden werd de muziekwereld keihard geraakt door het verlies van 2 muzikale grootheden, die uit "eigen" beweging uit het leven zijn gestapt. Na het vernemen van zo'n nieuwsbericht heeft een ieder zijn mening en oordeel klaar en sommige bieden zelfs het, naar eigen zeggen, beste advies om zelfmoord te voorkomen. Voor een groot deel is dat laatste gewoon klinkklare onzin, want als iemand besloten heeft uit de rollercoaster des levens te stappen, dan zal hij of zij hier vroeg of laat in slagen. Daar kun je dus gewoon geen sodemieter aan doen. Morgen is het weer tijd voor de jaarlijkse botenparade van de Amsterdamse Gaypride en dit jaar is het thema van Pride Amsterdam 'This is my Pride'. Er zal de nodige aandacht uitgaan naar de gevoelens waarmee de LHBTI-community worstelt en tevens zal er bij stil worden gestaan dat het aantal zelfmoordpogingen onder genoemde community viereneenhalf keer zo hoog ligt dan onder heteroseksuelen. Jaren geleden vocht mijn jongste broertje een zware strijd met zijn gevoelens, want het uit de kast komen is misschien een grote stap, maar hoe groot zullen de verdere gevolgen zijn. Wie zal hem nog aankijken. Wie zal nog met hem bevriend willen blijven. Wie durft nog met hem in het openbaar te worden gespot en zeker niet onbelangrijk, hoe zal de eigen familie reageren op zijn "coming out". Voor je het weet slaan ze die "kastdeur" gewoon keihard weer dicht met de boodschap even normaal te doen er weer uit te komen als het weer op orde is in de bovenkamer. Het liep voor hem even anders, want voor ons was het geen verassing en gingen we al snel weer over tot de orde van de dag. Hij is zoals hij is en zo is hij welkom. Voor een buitenstaander zitten er namelijk ook veel pluspunten aan, want ga eens een dag op stap met een stelletje "valse" nichten. Man je pist gewoon geregeld in je panty van het lachen. Never a dull moment. Maar terug naar de worsteling, want ook bij mijn broertje was de stap naar de andere zijde op een gegeven moment dichtbij en dat proces ging redelijk aan ons voorbij. Tuurlijk bespeurden wij een verdriet en wisten wij dat hij het niet altijd makkelijk had op school (zeker niet na de verhuizing naar Gelderland), maar dat het zover was dat hij er klaar mee was, nee dat had ik niet opgemerkt. Het is dus zeker niet makkelijk om zelfmoordgevoelens te herkennen bij een ander en laat staan dat je er zelf mee naar buiten komt, wanneer je demonen je niet met rust laten.

Zelf heb ik geen moeite om over mijn gevoelens te praten en gelukkig heb ik al jaren een prachtige engel aan mijn zijde die ook nog eens beschikt over een ontzettende hoeveelheid engelengeduld. Al zo'n 12jr is zij mijn steun en toeverlaat en heeft ze duidelijk laten zien hoe sterk ze is. Ook weet zij als een van de weinigen dat ik regelmatig in gevecht ben met mijn eigen demonen. Dit weet zij omdat ik er over praat of doordat ik een bepaalde houding aanneem (verdrietig, boos, verward, afwezig). Als tiener was ik eigenlijk al klaar met de wereld en dit leven. Zoveel haat, verdriet, armoede, oorlog en afgunst op tv, in de kranten of gewoon in je eigen nabijheid. Van kinds af aan trek ik mij dit aan en daarin is weinig veranderd door de jaren heen. Nimmer was ik de kleinste, maar ook nimmer was ik diegene die zocht naar het gevecht. Zag ik dat het meerdere personen tegen 1 betrof, ja dan sprong ik ertussen. Ik moet gewoon niks hebben van lafheid. Maar een vechter op het fysieke vlak? Nee dat was en ben ik niet. Net als zovelen is er ook door mij verlies geleden door de jaren heen. Familieleden of vrienden die veel te vroeg ons verlieten, maar ook verlies o.b.v. verhuizing en dus het achterlaten van een bekende en vertrouwde omgeving. Had je net weer iets nieuws opgebouwd stond die verdomde verhuiswagen weer voor de door. De laatste jaren zijn helaas ook niet mijn beste jaren. Lichamelijke klachten volgen elkaar op en uiteindelijk zit het meeste gewoon tussen de oren, want ook op dat vlak laten de demonen je niet met rust. Maar ondanks wat tegenslagen en een gekwelde geest is een blik in die glinsterende ogen van mijn eigen engel vaak alweer voldoende om toch een nieuwe stap voorwaarts te zetten. Mijn eigen oplader, wanneer de batterij leeg dreigt te raken. Ze luistert, ze denkt na, ze zoekt naar de oorzaak en oplossing of ze slaat haar kleine arm(en) om mij heen en vraagt dan verder niks. Ik moet ook veel meer naar haar gaan luisteren is wat ik dan besef en probeer dat dan ook zoveel mogelijk te doen. Helaas faal ik hier nog wel eens in, want door de jaren heen ben ik toch best wel een einzelgänger geworden. Ik sluit me op momenten af. Ik negeer mensen. Ach over het algemeen heb ik gewoon een pleuris hekel aan mensen (geef mij maar een hond) en een nog grotere hekel aan wat die mensen doen met hun leven, dat van anderen en de wereld zelf. Zo'n 5 dagen per week stap ik in de trein naar mijn werk en tja zolang ik instap is het goed. Maar ja ...
Is dit een schreeuw om hulp? Nee, want die heb ik zat en heel dichtbij. Ik wil er namelijk nog lange tijd zijn voor mijn vrouwtje, ik wil mijn nichtje en neefje zien opgroeien, ik wil meemaken dat mijn jongste broertje eindelijk zijn nicht op het witte paard vind of desnoods geadopteerd word door Mevr. Streisand. Ik wil nog een keer een grizzly beer tegenkomen met een vers gevangen zalm in zijn klauwen en hem dan ik zijn klokkenspel schoppen en de vis jatten. Ik wil nog een keer met mijn vrouwtje dansen op een vulkaan, terwijl Huub van der Lubbe het bijbehorende lied zingt en ach mocht Huub geen tijd hebben, dan gewoon een wals aan de waterlijn met Bløf op de achtergrond. Het zal mij nimmer volledig helen en ik zal ondertussen de nodige "veldslagen" blijven voeren met mijn demonen, maar zolang zij die ik lief heb er zijn zal ik nog wel even blijven.

You're My Pride.