Bij het zien en/of eten van een aardbei dwalen mijn gedachten nog wel eens af naar Klaas en Margret Musman.
In de tijd dat wij nog in Hoogkarspel woonden en mijn vader voor de aardbeien die gebruikt werden in de bakkerij naar Klaas ging, heb ik nog een blauwe maandag aardbeien geplukt bij Klaas & Margret op het landje achter hun woning.
Het plukken van aardbeien betreft geen hoogstaand werk, want de plantjes zijn zo laag dat dit geknield kan worden afgedaan.
Voor ons jongeren was het werken bij Klaas goed voor een extra zakcent, de nodige humor onderling en het verkrijgen van zere knieën na een dagje kruipen.
aardbeien zijn van zich zelf lekker fruit en met een laagje suiker ook goed te doen, dus kwam het wel voor dat er een zakje suiker werd meegenomen om hierin af en toe een vers geplukte aardbei te dopen.
Ook was het meenemen van eigen boterhammen geen overbodige luxe, want als het aan Klaas lag plukte, at en droomde je alleen nog maar over zijn aardbeien.
Als het weertje namelijk mee zat dan hielden we rust buitenshuis rond een geïmproviseerde eettafel (u raad het al, gemaakt van aardbeien kistjes) welke door de in grote getale aanwezige bakjes aardbeien amper tot geen ruimte bood aan je broodtrommel.
Klaas zelf zei nooit veel, maar tijdens de pauze wel steevast iets in de zin van "hier, neem lekker een aardbei".
Hij bedoelde het natuurlijk goed, maar het laatste waar je wel behoefte aan had was een verse aardbei.
Via Facebook bereikte mij deze week tragisch nieuws, want Klaas is niet meer. De hemel is een fruitig man rijker.
Dank je wel Klaas, rust zacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten