Oliebollen in 't Leidsebosje

Sinds korte tijd woon ik in Amsterdam Oost en sinds die tijd ben ik nog maar weinig in de buurt van 't Leidseplein geweest. Mijn werk bevind zich in het centrum aan de Amstel en dus ligt 't Leidse niet meer op mijn route.
Daar ik regelmatig naar concerten ga zowel in de Melkweg als de Paradiso zal ik op korte termijn daar wel weer te vinden zijn en afhankelijk van het weer en tijdstip zal ik dan ook even door 't Leidsebosje lopen.
Daar in het kleine parkje gelegen tussen Stadhouderskade & Leidseplein zit hij namelijk vaak op "zijn" bankje, warm in zijn jas gedoken de voorbijgangers te begroeten.
In het verleden ben ik hem zeer waarschijnlijk regelmatig voorbij gelopen, tot hij mij op een koude winteravond wel opviel en ik mij er een voorstelling van probeerde te maken hoe koud hij het zou hebben op dat moment.
Ik vervolgde mijn weg richting Leidseplein om een concert te bezoeken en toen ik na afloop daarvan weer via het Leidsebosje liep zat hij daar nog steeds en nog immer diep weggedoken in de kraag van zijn jas. Volgens mij hoorde ik hem nog vriendelijk groeten, maar het was koud en ik liep door richting Overtoom.

Niet lang daarna bezocht ik een voetbalwedstrijd buiten Amsterdam en op de terugweg reisde ik van Amsterdam Oost via Leidseplein richting de woning in West en besloot om op 't Leidseplein een warme oliebol te halen bij de daar aanwezige gebakskraam.
Net voor ik deze bestelde moest ik denken aan de oudere man in 't Leidsebosje en ik besloot het er op te gokken dat hij daar ook nu wel zou zitten en misschien wel trek zou hebben in een warme oliebol en hete koffie.
Die ene geplande oliebol werd dus een zak met meerdere oliebollen en daarbij een hete bak koffie. Ik rekende af en liep richting 't bosje alwaar ik hem op een afstand zag zitten. Nu maar hopen dat hij een oliebol zou lusten.
Voor ik de kans kreeg groete hij alweer op zijn vertrouwde manier en ik groete hem terug met de melding dat ik warme oliebollen en koffie voor hem had meegebracht en of hij dat luste. Zijn antwoord was kort en duidelijk; "ja zeker en dank U wel".
Ik vertelde hem dat de poedersuiker er apart bijzat en dat hij moest oppassen met de wind anders zouden ze straks nog denken dat er een geflipte Colombiaan op een bankje zat. Hij lachte en zette zijn tanden in een oliebol. Erg lekker riep hij mij toe en ik wenste hem smakelijk eten en zei dat de koffie erg heet was, dus daarmee op te passen.
De laatste tram zou zo komen, dus ik vervolgde mijn weg en liet de man gelukkige staat en zeker een stuk minder hongerig achter dan dat hij waarschijnlijk eerder die avond was.

Sindsdien heb ik vaker iets voor de beste man meegenomen en ook vroeg ik hem ooit of hij daar de hele nacht bleef zitten.
Dit was dus afhankelijk van het weer zei hij, want als het erg slecht was of koud dan sliep hij elders bij een opvangshuis in de stad. Nimmer vroeg hij hier trouwens geld voor, maar anders had ik hem wel iets gegeven.
Laatst beseft ik trouwens dat ik nooit naar zijn naam gevraagd heb, maar de eerst volgende keer zal ik dit zeker doen en misschien eens informeren naar zijn levensverhaal. Aan hem om te besluiten daarop in te gaan, maar voor zeker dat hij deze winter weer op een oliebol & koffie getrakteerd zal worden.

Voor de boodschappen ga ik nu regelmatig naar de VOMAR aan de Middenweg en daar staat dagelijks een verkoper van de Amsterdamse Daklozenkrant Z! Laatst besloot ik om een exemplaar bij hem te kopen voor de vaste prijs van €2,- en hier heb ik achteraf geen spijt van gekregen, want voor die 2 euro kreeg ik een leuk krantje met de nodige weetjes in mijn bezit en hijzelf was weer negentig cent rijker. Het overige deel gaat trouwens naar de krant zelf die de inkomsten weer gebruikt voor verdere productie.
Door het lezen van de verhalen in 't krantje moest ik denken aan de man in 't Leidsebosje en ben ik benieuwd naar hoe hij in zijn situatie verzeild is geraakt.
Ook heb ik mij aangemeld als vrijwilliger bij Z!-krant om ze (wanneer gewenst) een dagdeel te helpen bij de distributie niet ver van waar ik woon.

Ik woon namelijk in een huis, heb verwarming voor de koude dagen, eten op tafel en geld op de bank, iets dat niet vanzelfsprekend is voor de vele daklozen in Nederland.
Misschien hebben ze het er zelf wel naar gemaakt, maar misschien zijn ze buiten hun macht om of door een verkeerde beslissing in een situatie zonder dak terecht gekomen.
Dit oordeel is niet aan mij, maar door af en toe een warme oliebol, koffie of hulp bij distributie te bieden kan ik het misschien wel iets geriefelijker voor hun maken.
Binnenkort dus weer eens richting 't Leidsebosje, zal hem gauw eens vragen naar zijn naam.
Wordt vervolgd.....!

Een groet,
Ruud