Gezelligheid Kent Geen Tijd

En zo zitten ze met zijn 4en aan een tafeltje in een Amsterdams cafe annex restaurant.
Vader zou leraar kunnen zijn, maar misschien ook wel muzikant, toneelacteur of kunstenaar.
Hij heeft geen minuut dezelfde gezichtsuitdrukking, lijkt het ene moment verdwaald te zijn in zijn eigen wereld, daarna kijkt hij boos & verontwaardigd om zich heen en korte tijd later is daar opeens een kleine glimlach te bewonderen.

Moeder zit nog altijd met het gevoel dat ze bij lange na niet alles uit het leven heeft weten te halen, dan tot nu toe wel mogelijk was geweest.
Ze vult nu haar dagen met huishoudelijke taken, daarnaast nog wat uurtjes Yoga en lezen. Als ze de tijd en motivatie ervoor kan opbrengen zal ze ook nog proberen tijd te steken in de verdere opvoeding van de kinderen, maar prioriteit nummer 1 is het niet.

Zoonlief praat vooral tegen mama aan die dan weer op haar beurt wel tracht te luisteren (of in ieder geval de indruk probeert te wekken dat ze dat doet), maar er wordt weinig tot niet op gereageerd door zijn tafelgenoten.
Het is niet dat vader & moeder geen interesse hebben in de beslommeringen van zoonlief, maar ze zijn gewoon te druk bezig met het verwerken van eigen emoties en gemiste kansen.

Nu is daar dan ook nog dochterlief die zich zonder enige gerechterlijke reden erg schaamt voor de andere 3 aan tafel.
Ze is van de 3 de enige die met een volslagen anti-houding binnenkwam en straks zal ze zeer zeker ook weer met een misschien nog wel extremere anti-houding vertrekken.
Haar leven staat momenteel volkomen in het teken van de puberteit en dus is er geen respect voor haar ouders en al zeker niet voor dat stomme, saaie, jongere broertje.
Op een dag zal hij misschien uit school of na het sporten thuiskomen met een goede vriend, waarin ze wel geinteresseerd zal zijn, maar tot die tijd is het gewoon dat stomme, saaie, jongere broertje.

Op dit moment is haar belangrijkste metgezel haar o zo trouwe smart phone en de daarop werkende muziekspeler.
Ze luisterd alleen maar naar muziek die nu leuk is, maar na de puberteit onderwerp van schaamte zal worden en waarvan ze zal beweren er nooit echt van te hebben genoten.

Papa en mama praten nog wat, zoonlief probeert ook nog wat in te brengen en dochterlief wil hier gewoon helemaal niet zijn.

Zelf ben ik een dierenliefhebber, maar moet toch wel bekennen dat ik ook ontzettend kan genieten van die vele maffe homo sapiens om mij heen. Het leven is mooi.

Een groet,

Ruud