Vol onschuld nam ze zelf op en feliciteerde ik haar namens mijzelf en tante Do.
Ze vertelde ons welke cadeaus ze had gekregen, van wie en ik vertelde haar dat we de komende zondag op haar verjaardagsfeestje zouden komen en het dan nog even extra vet zouden gaan vieren.
Na dit gesprak kwam mijn broer nog even aan de lijn en kregen we het al snel over de situatie in de Streek en het laatste nieuws rondom het naderende afscheid van Ome Pe.
Op dat moment vernam ik dat nog diezelfde avond Ome Pe zou komen te overlijden, maar meer was er nog niet bekend.
Ik besloot na dit gesprek even kort mijn ouders te bellen om te melden dat wanneer er nieuws zou zijn ze me altijd konden bellen, maar vernam tijdens het gesprek dat Ome Pe kort daarvoor was overleden.
Kort daarop heb ik nog even gebeld met Jeroen n.a.v. het mailverkeer tussen de neven & nichten en de telefoon werd opgenomen door als ik het mij goed herinner Sven, maar kan ook Twan zijn geweest want herken jij maar even een tweeling door de telefoon.
Weer die kinderlijke onschuld aan de andere kant van de lijn en na te hebben vermeld dat het hier "neef" Ruud betrof kreeg ik Jeroen aan de lijn. Even kort contact en een condoleance vonden plaats en we zouden elkaar snel zien & weer spreken.
In korte tijd had ik dus te maken met kinderlijke onschuld en volwassen realiteit en het eerste beviel mij toch meer.
Misschien is het ook de herinnering aan Ome Pe die meer aansluit bij de kinderlijke onschuld, want voor mijn gevoel heb ik hem in mijn kinderjaren het meeste meegemaakt.
Werkend bij mijn vader in de bakkerij, bij hem thuis of op visite bij Opa & Oma.
In de loop van en tegen het einde van 2012 heb ik er nog een 2-tal herinneringen bij gekregen. Eerst een paar uurtjes vliegtuigen kijken bij Schiphol samen met mijn vader en Joost en later in het jaar nog even een bezoek aan jullie thuisgebracht.
Mijn laatste herinneringen aan mijn oom zijn dus ook een soort van mix tussen kinderlijke onschuld en volwassen realiteit, want in het eerste geval sta je als een stel jonge honden je te vergapen aan 's werelds grootste passagiersvliegtuig en ten tijde van de laatste ontmoeting overheerst de volwassen realiteit dat het hier nog wel eens de laatste ontmoeting kan zijn.
Aan het plan om samen nog een keer naar Ajax te gaan zijn we niet toegekomen, maar die paar uurtjes Schiphol hebben mij ook een mooie herinnering bezorgt en dagelijks zie ik de luchthaven vanaf het balkon, dus heb ik elke dag wel even een moment om aan die mooie uren te denken.
Bedankt voor de mooie herinneringen, rust zacht en wanneer het kan spotten we vanaf het balkon wel wat vliegtuigen.
Een groet,
Ruud
Geen opmerkingen:
Een reactie posten