Martin Bril

Alweer enige tijd geleden schreef ik een stukje tekst en deelde deze via social media als in Twitter en Facebook.
Diverse volgers vonden dit leuk en een neef van mij reageerde zelfs met de woorden 'De nieuwe Martin Bril'.

Nu heb ik in het verleden wel eens een column van de hand van Martin Bril gelezen in het Parool of de Volkskrant, maar om nou te beweren dat ik een kenner van zijn werk was, nee dat zou niet correct zijn.
Het was dan ook de door mijn neef geplaatste opmerking die mijn nieuwsgierigheid naar het werk van Martin Bril aanwakkerde en dus werd het tijd om mij meer te verdiepen in zijn werk.
Wonende in Amsterdam en in het bezit zijnde van een lidmaatschap bij de OBA (Openbare Bibliotheek Amsterdam) is dit zeer makkelijk  te realiseren, want aldaar vind je een schat aan Martin Bril boeken.
Het eerste boek dat ik indook was 'De zon schijnt', gevolgd door 'Stadsogen' en heb zojuist 'Meisjes' uitgelezen. 'Schitterend Blauw' ligt hier momenteel naast mij te wachten om te worden verslonzen.

Regelmatig schrijf ik een stukje over hetgeen mij op dat moment bezig houdt in het leven. Soms gaat het over politiek, dan weer over sport of gewoon over iets dat ik meemaakte of zag gebeuren tijdens een hapje eten of drinken in de stad.
Ik houd zeer veel van het platteland, maar wat is de stad toch een prachtige voedingsbodem voor onderwerpen om over te schrijven. Maar dat terzijde.
Door het lezen van de Bril's boeken ben ik erachter gekomen dat ook hij zich liet inspireren door hetgeen hij beleefde, hoorde of zag en het is vooral zijn vorm van humor die mij zo aanspreekt.
De liefde, zijn jeugd, onderbroekjes (lees; Hipsters) of vakantieherinneringen aan Griekenland, het is allemaal opgeschreven.

Martin Bril schreef met een pen, welke ik ook ooit hoop te mogen hanteren. Martin Bril zag en beleefde veel, op een manier waarop ik ook dingen zie en beleef.
Persoonlijk heb ik hem nooit gekend of ontmoet, wel zou ik er veel voor over gehad hebben en puur om hem dan te bedanken voor zijn heerlijke manier van schrijven.
Voor de rest zou ik hem niet langer storen, want dat zou ten koste gaan van zijn tijd om te beleven en schrijven.
Helaas overleed hij op 22 april 2009 op veel te jonge leeftijd aan de gevolgen van kanker.

Bij het lezen van zijn werk ontsnapt mij vaak een lach en dat doet mij goed, want met de vele ellende in de wereld is het naar mijn mening zeer belangrijk om regelmatig te lachen.
Zo heb ik ook nu weer zin om weg te dromen in zijn woorden en te lachen om zijn opmerkingen, dus beste Martin, dank voor je inspiratie, ervaringen en humor.
Het is tijd voor 'Schitterend Blauw'.

Een Groet,
Ruud